Το μυστήριο της αλληλεγγύης

Το αμάρτημα στο οποίο υποπίπτει η Ιεραρχία της Εκκλησίας μας είναι ότι αγνοεί πεισματικά, ως τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, φοβούμενη κλονισμό της πίστης των θρησκευομένων, ότι οι εκκλησίες αποτελούν κλειστούς χώρους συνάθροισης, όπου ο φονικός ιός ο οποίος απειλεί την ανθρωπότητα μπορεί να μεταδοθεί ευκολότερα μεταξύ των παρευρισκομένων και μετά στους άλλους, στην κοινότητα. Δεν έχει να κάνει με το δόγμα, ούτε με τη λατρευτική διαδικασία, πουθενά άλλωστε δεν αναφέρεται στα κείμενα τα θρησκευτικά ότι οι εκκλησίες αποτελούν καταφύγιο έναντι των ασθενειών. Γιατί τότε ο Αρχιεπίσκοπος θα πρότεινε να χτίζουμε εκκλησίες και όχι νοσοκομεία. Επομένως; Ποιος ο λόγος της επαμφοτερίζουσας στάσης; Γιατί αυτή η αμφιθυμία, ναι μεν συνυπογράφουμε τα μέτρα προφύλαξης αλλά εξαιρούμε το κύριο που είναι ο συνωστισμός; Τι νόημα έχει να πλένουμε τα χέρια μας και μετά να μαζευόμαστε κατά εκατοντάδες στους Χαιρετισμούς; Γιατί κλείνουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια και όχι οι ναοί;

Φοβάται η Εκκλησία. Φοβάται μην παρεξηγηθεί, μην παρερμηνευτεί ο λόγος της από πιστούς, μην απογυμνωθεί στα μάτια και στις ψυχές των θρησκευομένων ο Οίκος του Θεού και τα μυστήρια που τελούνται εντός του από τη θαυματουργή δύναμη που δωρίζουν σε όσους προσέρχονται εκεί ψυχή τε και σώματι. Γι’ αυτό και στην προχθεσινή του δήλωση στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων ο Αρχιεπίσκοπος κάνει ένα ακόμη βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά δεν τολμά. «Η Εκκλησία… ούτε μετρητή πίστης διαθέτει, ούτε οι κληρικοί μας τηρούν παρουσιολόγιο στους ιερούς ναούς. Οι ορθόδοξοι χριστιανοί ζουν και ενεργούν σε πνεύμα ελευθερίας του προσώπου, διαθέτοντας παράλληλα ανεπτυγμένο το αίσθημα τόσο της εθνικής όσο και της ατομικής ευθύνης». Μεταφράζω: οι πιστοί μπορούν χωρίς πρόβλημα σε αυτές τις έκτακτες συνθήκες να μην εκκλησιαστούν. Επίσης, δεν τους λέει ακριβώς τι να κάνουν, καθώς διαθέτουν υψηλό αίσθημα ευθύνης. Με λίγα λόγια, ελπίζει οι περισσότεροι να απέχουν… Και αν δεν συμβεί;