«Οποιος βγαίνει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος» είχε πει κάποτε μιλώντας στη Βουλή ο αείμνηστος Ευάγγελος Αβέρωφ, για να υπογραμμίσει ότι όσοι πολιτικοί εγκαταλείπουν το κόμμα τους για να ιδρύσουν κάποιο άλλο (Σαμαράς, Στεφανόπουλος και αρκετοί άλλοι) αποτυγχάνουν πάντα στις προσπάθειές τους. Επιτυχημένος αμπελουργός και τυροκόμος στο γνωστό κτήμα του στο Μέτσοβο, προφανώς γνώριζε από πρώτο χέρι για την τύχη των προβάτων που εγκαταλείπουν το μαντρί. Οπως είναι επίσης προφανές ότι η πρωθυπουργός της Βρετανίας, με την επιμονή της στο Brexit που κληρονόμησε από το ατυχές δημοψήφισμα του προκατόχου της, αγνόησε την προφητική αυτή φράση. Ετσι σήμερα αποκαλύπτεται ότι όποιο σενάριο του Brexit και αν εφαρμοσθεί η βρετανική οικονομία θα βρεθεί σε χειρότερη θέση απ’ ό,τι θα ήταν αν παρέμενε στην ΕΕ. Στην επισήμανση αυτή προβαίνουν δύο επίσημες εκθέσεις του υπουργείου Οικονομικών και της Τράπεζας της Αγγλίας, που δόθηκαν στη δημοσιότητα. Τι πιο έγκυρο δηλαδή;
Το αποτέλεσμα είναι ότι η χώρα έχει βυθισθεί σε μια απίστευτη πολιτική κρίση, όπου όλα τα σενάρια είναι ανοικτά, με πιθανότερο της καταψήφισης του σχεδίου συμφωνίας στη Βουλή και το ενδεχόμενο ενός νέου δημοψηφίσματος. Πόσο δίκιο είχε λοιπόν και για την περίπτωση αυτή ο ηπειρώτης πολιτικός. Την προειδοποίηση του οποίου δεν είχε ακολουθήσει ούτε ο ημέτερος Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος υποχρεώθηκε στη γνωστή «kolotumba», χρεώνοντας τη χώρα με ένα τρίτο μνημόνιο και μια ασφυκτική οικονομική εποπτεία έως το 2060, σπαταλώντας τώρα τα όποια αποθέματα της οικονομίας, σε μια γνήσια λαϊκιστική πολιτική επιδομάτων για την άγρα ψήφων. «Kolotumba» όμως φαίνεται να πραγματοποιεί τώρα και η επίσης λαϊκιστική κυβέρνηση στην Ιταλία, στην προσπάθειά της να αποφύγει την επιβολή κυρώσεων, που ανακοίνωσαν οι Βρυξέλλες, λόγω του υπερβολικού ελλείμματος στον προϋπολογισμό που παρουσίασε την περασμένη εβδομάδα.
Εδώ θα πρέπει να επισημανθεί ότι σε όλη αυτή την ιστορία δόθηκε για πρώτη φορά η ευκαιρία στις χώρες-μέλη της ΕΕ (σε μια περίοδο που η ενότητά τους παραπαίει λόγω των γνωστών προβλημάτων του Μεταναστευτικού, της ευρωζώνης, του λαϊκοεθνικισμού κ.λπ.) να παρουσιάσουν μια ενιαία στάση απέναντι στη Βρετανία και στην Ιταλία. Και το ερώτημα είναι αν η στάση αυτή, καθώς μάλιστα αποδείχθηκε πού οδηγεί τελικά ο ευρωσκεπτικισμός, θα σημάνει και την αφετηρία για την προώθηση του πολυαναμενόμενου, αλλά έως τώρα ανύπαρκτου, νέου σχεδίου για την επιτακτικά αναγκαία αναμόρφωση του ευρωπαϊκού οράματος. Οταν μάλιστα σε έναν Κόσμο που κλονίζεται από όλες τις πλευρές και η μια κρίση διαδέχεται την άλλη (όπως φάνηκε και από την τελευταία ρωσοουκρανική διαμάχη) η Ευρωπαϊκή Ενωση αναδεικνύεται, παρά τις αδυναμίες της, ο μοναδικός θεσμός οικονομικής και πολιτικής σταθερότητας.
