Ας υποθέσουμε ότι ο Πούτιν ξυπνάει ένα πρωί και πατάει το κόκκινο κουμπί. Γιατί; Από λόγους άλλο τίποτα! Μπορεί να του πουν ότι η Ρωσία δέχεται επίθεση. Ισως μάθει ότι ο ίδιος ασθενεί βαριά και συνεπώς ο κόσμος δεν έχει πλέον κανένα νόημα. Και με συνοπτικές διαδικασίες φτάνουμε στο τέλος του ανθρώπινου πολιτισμού. Ενδεχομένως να επιβιώσουν μόνο οι παλαιοχριστιανοί που είχαν την πρόνοια να σκάψουν λαγούμι. Ολα τα άλλα εξαερώνονται. Καίγονται τα καρτελάκια με τις μειωμένες τιμές στα σουπερμάρκετ. Η δικογραφία για τα Τέμπη γίνεται στάχτη. Και εκεί που ήταν να χτιστούν τα campus των ιδιωτικών πανεπιστημίων τώρα βρίσκονται κρατήρες. Οι πάπιες του Εθνικού Κήπου, που περίμεναν τον Ανδρέα Παπανδρέου τζούνιορ, ψήθηκαν στην εκδοχή Πεκίνου. Ολος ο κόσμος έχει μετατραπεί σε πάρκινγκ επειδή εκείνο το πρωί ο Πούτιν στάθηκε μπροστά στο παράθυρο, κοίταξε προς την Κόκκινη Πλατεία και αναφώνησε: «Βρείτε μου αντίπαλο και πάμε!».

Ναι, ζούμε σε έναν πολύπλοκο κόσμο, όμως το πάτημα του κουμπιού αρκεί για να κάνει τα πάντα απλά, λύνοντας σε μία στιγμή όλα μας τα προβλήματα. Και όσο και αν ο κόσμος είναι φτιαγμένος με τόσο σύνθετο τρόπο, χρειάζεται μόνο λίγα ταραγμένα μυαλά για να τελειώσει. Κατά μία εκδοχή βαδίζουμε συνέχεια στην ακμή του ξυραφιού. Σήμερα είναι ο Πούτιν. Αύριο μπορεί να είναι κάποιος άλλος. Ας πούμε ο Τραμπ, αν και αυτός θα υπολογίσει τα γήπεδα γκολφ που διαθέτει ανά τον κόσμο. Και κάπως έτσι, με το πρόσωπο του Πούτιν να σχηματίζεται πάνω σε ραδιενεργά μανιτάρια, η περιπέτεια της Ουκρανίας κυλάει προς το τέλος της. Οι Δυτικοί θα πιέσουν τον Ζελένσκι για έναν συμβιβασμό, πριν επιστρέψει ο Τραμπ και αφήσει κάτω από το χαλάκι του Πούτιν τα κλειδιά της Ουκρανίας. Υπάρχει άλλωστε και το μέτωπο στη Μέση Ανατολή, αν και την προηγούμενη εβδομάδα κάτι φάνηκε να αλλάζει. Ηταν ο Στέφανος Κασσελάκης που ανέβηκε στη σκηνή και ζήτησε, ο ίδιος προσωπικά, να σταματήσουν οι εχθροπραξίες στη Γάζα. Εκεί κοντά δεν δόθηκαν οι Δέκα Εντολές; Ε, ας πάρουν και μία ενδέκατη.

Η αλήθεια είναι ότι περίμενα να έχουμε hangover από όσα παρακολουθήσαμε στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Να είμαστε όπως οι θεατές μιας υπέροχης παράστασης που μένουν μετά στο φουαγέ και συζητούν όσα είδαν, συγχαίρουν τους ηθοποιούς, ανατρέχουν στις σημαντικότερες στιγμές. Τελικά αποδείχθηκε ότι το θέαμα ήταν τόσο ελαφρύ, τόσο φαιδρό, ώστε εξατμίστηκε. Και, ξέρετε, πρέπει να είναι η πρώτη φορά στην πολιτική μας ιστορία που, από ένα συνέδριο, δεν έμεινε τίποτα πέρα από τα highlights. Εντάξει, στα πολιτικά πηγαδάκια συζητούν τις ίντριγκες και τον νέο συσχετισμό ισορροπιών. Σε μένα, πάντως, έμεινε ο σύντροφος που ανέβηκε στο βήμα και ζήτησε από το κόμμα να πολεμήσει την αστυφιλία γιατί η ζωή στην πρωτεύουσα έγινε αβίωτη και ο κόσμος καταφεύγει στα ψυχοφάρμακα. Μαζί σου, σύντροφε! Μαζί σου.

Τι θα κάνει ο Κασσελάκης; Ο,τι και ο Πούτιν αν νιώσει απειλή. Θα τους εξαφανίσει όλους. Από το κόμμα δεν θα μείνουν ούτε τα κουφώματα. Μόνο ο σκελετός, τα γραφεία και, φυσικά, η επιχορήγηση. Και ο πρόεδρος θα πορευτεί μόνος, με όλα τα φώτα επάνω του, αυτός και ο λαός του. Αδιαμεσολάβητα. Εχει καμιά ελπίδα; Φυσικά. Οσες είχε και ο Τσίπρας το 2008. Εδώ και πολύ καιρό γνωρίζουμε πλέον ότι το αδιανόητο διατηρεί καλύτερες σχέσεις με την πραγματικότητα σε σχέση με το αυτονόητο.

Πόσα χρόνια η συλλογική μνήμη διατηρεί το σφρίγος της; Τι θα γίνει στη δεύτερη επέτειο των Τεμπών; Και τι στην τρίτη; Θα βγαίνουν, άραγε, οι άνθρωποι στους δρόμους ή ο χρόνος θα ξεθυμάνει την οργή και το σοκ θα μεταβολιστεί σε άλλο ένα σήκωμα των ώμων; Θα γράφονται τα ονόματα των νεκρών στο Σύνταγμα; Θα παρακολουθούμε κάθε χρόνο τους συγγενείς να γερνάνε και τα θύματα κλεισμένα στην παντοτινή νιότη των φωτογραφιών τους; Ναι, το πιθανότερο είναι κάπως έτσι να πάει. Μέχρι να ατονήσει. Και τι θα μείνει στο τέλος; Εύκολο. Μία αίσθηση αδικίας, απαξίωσης και αηδίας. Οι περισσότεροι από μας ήδη το ξέρουμε. Για αυτό ξανασκεφτείτε το. Αν ο Βλαδίμηρος πατήσει το κουμπί, μπορεί να λύσει περισσότερα προβλήματα από όσα θα προκαλέσει.