Αυτά παθαίνεις όταν μια ζωή πολεμάς την οικογενειοκρατία, τη λογική των εντυπώσεων και του θεάματος στην πολιτική και τελικά καταλήγεις πιο λιγούρης από τους πρώτους διδάξαντες και κυνηγάς ονόματα για τη μαρκίζα. Και τι ονόματα; Ο,τι να ‘ναι με καλό επώνυμο και αριστερή ταυτότητα, άντε κεντροαριστερή, χωρίς να αποκλείονται παλαιοί δεξιοί με αριστερή καρδιά που είδαν φως και μπήκαν.
Παθαίνεις Μυρσίνη Λοΐζου, την ανακοινώνεις, δεν πειράζει που η ίδια δηλώνει ότι είναι ανεπάγγελτη και ζει από το έργο του μπαμπά της, γι’ αυτό υπάρχει το Ευρωκοινοβούλιο, δεν πειράζει που είχε πει ότι τα θύματα του Ξηρού φταίνε που τα σκότωσε ο τρομοκράτης, εδώ ο Κυρίτσης, ων βουλευτής, ξέχασε τους νεκρούς της Μαρφίν. Δεν πειράζει επίσης που η εν λόγω Μυρσίνη επιτέθηκε σε όσους την επέκριναν, τους κατηγόρησε για μικροπολιτική (!), εξήγησε ότι η ανάρτησή της ήταν λεκτικό ατόπημα και σε μια κρίση μεγαλείου αναρωτήθηκε αν ο προεκλογικός διάλογος «θα κινηθεί σε επίπεδο αρχών για το μέλλον της χώρας μου». Εδώ παραβλέπουμε ότι είναι αδύνατον το ατόπημα να είναι λεκτικό, καθώς είναι ορθώς διατυπωμένο, άρα ή είναι λάθος άποψη ή μας δουλεύει για να κλείσει βιαστικά το θέμα. Ας πούμε ότι ούτε αυτό πειράζει, κάθε μέρα μας δουλεύουν στην πολιτική, η Μυρσίνη μας μάρανε; Ας πούμε ότι παραβλέπουμε και το «η χώρα μου», όχι μόνο γιατί είναι και δική της η έρημη χώρα, αλλά και γιατί το άστοχο «μου» αντί ενός «μας», αυτό μπορεί να είναι λεκτικό ατόπημα, ίσως να την παρέσυρε το σφοδρό συναίσθημα που τρέφει για την πατρίδα. Ούτε αυτό πειράζει λοιπόν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
