1. Προσδοκίες εναντίον επιδόσεων
Για τον Χάρη Καστανίδη, οι δυνάμεις της Κεντροαριστεράς πρέπει να δημιουργήσουν «ρεύμα κοινωνικής πλειοψηφίας για να ενοποιηθεί αργότερα και να μετουσιωθεί σε ρεύμα πολιτικής πλειοψηφίας». Δεν είναι ο μόνος που αιτείται συμπόρευση ΠαΣοΚ-ΣΥΡΙΖΑ. Αρκετοί υποθέτουν ότι δύο μεσαία κόμματα κάνουν ένα μεγάλο εφόσον συνασπιστούν. Ωστόσο, όπως κι άλλοι ομοϊδεάτες του, φρονεί ότι «το αίτημα να αυξηθούν μισθοί και συντάξεις δεν φάνηκε να συγκίνησε τους Ελληνες» γιατί «διαμορφώθηκε, έπειτα από 10 χρόνια μνημονίων, ένας φόβος μην έρθει το χειρότερο». Παραβλέπει, δηλαδή, πως στις λαϊκές συνοικίες – όπου κατοικούν ψηφοφόροι οι οποίοι ζουν με τον κατώτατο μισθό ή μια μικρή σύνταξη – εκτιμήθηκαν εκλογικά οι γαλάζιες παροχές. Δεν είναι η κοινωνία χαμηλών προσδοκιών, επομένως. Οι εναλλακτικές στη ΝΔ αξιολογήθηκαν ως χαμηλών επιδόσεων.
2. Και η ελπίδα σχεδιάζεται
Αν η αξιωματική αντιπολίτευση δεν είχε σοβαρότερα υπαρξιακά προβλήματα, ο Πέτρος Παππάς θα είχε θέσει εαυτόν εκτός κόμματος αναφερόμενος στο άρθρο 16. Τώρα κανένας σύντροφος δεν ασχολήθηκε. Ο βουλευτής Κιλκίς, παρότι υποστήριξε μια θέση αντίθετη στις συριζαϊκές γραφές, δέχθηκε μόνο μια τηλεφωνική σύσταση. Παρ’ όλα αυτά, η ελπίδα του ότι ο νέος ΣΥΡΙΖΑ θα σκεφτεί έξω από τα κουτάκια του παλιού είναι μάλλον φρούδα. Θα ήταν ρεαλιστικότερο να περιμένει ένα λίφτινγκ τεχνοκρατικής μεθοδικότητας σε μια κομματική γραφειοκρατία που είχε μάθει να λειτουργεί με κανόνες ανδρικής φοιτητικής αδελφότητας. Μια τόσο πραγματιστική προσέγγιση, όμως, προϋποθέτει πως θα συνειδητοποιήσουν τα αριστερά στελέχη ότι το προσκλητήριο τους έπεσε τρεις φορές απ’ τα χέρια επειδή ξόδευαν περισσότερο χρόνο στον σχεδιασμό της γαμήλιας τελετής αντί σε εκείνον του γάμου.
3. Ο συνεχιστής του Τσίπρα
Ο Νίκος Παππάς, λένε φαν του, κατεβαίνει για να διαφυλάξει την κεντρώα παρακαταθήκη του Αλέξη και να μεταλλάξει το κόμμα σε κεντροαριστερό. Στον μικρόκοσμο της τάσης του το αφήγημα ενδεχομένως πουλάει. Εξάλλου, το άλλοτε άλτερ έγκο του αρχηγού που έπιασε 36,34% μπορούσε στις εποχές της κυβερνώσας Αριστεράς να παινεύεται ότι υπηρέτησε την ιδέα του «ξεφοβίσματος» της μεσαίας τάξης με υποσχέσεις για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ. Τι κι αν μετά καταδικάστηκε ομόφωνα από το Ειδικό Δικαστήριο; Αφού λανσάρεται σαν συνεχιστής του Τσίπρα, που κόπιαρε μέχρι και το ηχόχρωμα της φωνής του Ανδρέα Παπανδρέου, ο επίδοξος επικεφαλής ίσως ευελπιστεί να υποδυθεί κι αυτός το είδωλο της Κεντροαριστεράς. Βέβαια, σήμερα έχουν πέραση οι πολιτικοί που κατέχονται από το σύνδρομο του καλού μαθητή. Σαν τον Μητσοτάκη. Ή σαν την εσωκομματική του αντίπαλο.
4. Μεταρρυθμίζοντας τις μεταρρυθμίσεις
Τον Φεβρουάριο του 2021, το νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ – που προέβλεπε τη σύσταση πανεπιστημιακής αστυνομίας – απαντούσε «με τόλμη στο πρόβλημα της ασφάλειας». Στην προεκλογική περίοδο του 2023, οι εμπνευστές της παραδέχονταν πως δεν λειτούργησε στην έκταση που ενδεχομένως θα ήθελαν. Την Τετάρτη, ο Νότης Μηταράκης ανακοίνωσε την ενσωμάτωση των 1.060 αστυνομικών της στην ΕΛ.ΑΣ. Αριστεροί και κεντροαριστεροί διασκέδασαν πολύ με το πισωγύρισμα – τόσο που κάποιοι θυμήθηκαν και την αγροφυλακή του Πολύδωρα. Αν είχαν εντονότερη διάθεση για τρολάρισμα οι επικριτές των Νεοδημοκρατών, θα παρατηρούσαν ότι εκείνοι έχουν έρθει με τέτοια μεταρρυθμιστική φόρα στη δεύτερη τετραετία τους που μεταρρυθμίζουν ακόμη και τις μεταρρυθμίσεις τις οποίες λάνσαραν ως εμβληματικές κατά τη διάρκεια της πρώτης. Ψυχοθεραπευτικά μιλώντας, πάντως, οι κυβερνήσεις είναι σαν τους ανθρώπους: όταν πια δεν μπορούν να αλλάξουν μια κατάσταση, αλλάζουν τον εαυτό τους.
