1. Το φετίχ της «Δήμητρας»

Οπως κάθε μεγάλος πολιτικός άνδρας, έτσι και ο γραμματέας του ΜέΡΑ25 προνόησε να βρει τον διάδοχό του προτού λήξει η καριέρα του. Ο Ερικ Μιλτιάδης Εντμαν λανσάρει δίπλα στο MSc Πολιτικής Κοινωνιολογίας του LSE τσιτάτα για το νόμισμα που δεν είναι φετίχ και δηλώσεις για τις τράπεζες που μπορεί να κλείσουν με τις πολιτικές του κόμματός του. Και μιλάει για το σχέδιο «Δήμητρα» σαν να είναι απόλυτα φυσιολογικό να θέλει κανείς να αντικαταστήσει τα ευρώ του με βαρουφακικής εμπνεύσεως ψηφιακό χρήμα. Πράγματι, οι αυτοαποκαλούμενοι γνήσιοι ριζοσπάστες επαναφέρουν στη συλλογική μνήμη το annus horribilis που έκανε διάσημο τον αρχηγό τους. Οκτώ χρόνια μετά, όμως, δεν έχουν καταλάβει ακόμη ούτε τις πραγματικές επιθυμίες ούτε τους βαθύτερους φόβους όσων τραγουδούσαν στις πλατείες «δραχμή, Αλέξη και iPhone 6».

2. Αναλύοντας τον κεντροαριστερό ψυχισμό

«Δεν θα φορέσουμε πρωθυπουργό, ούτε θα επιβάλουμε πρωθυπουργό με το ζόρι, εμείς λέμε ότι πρέπει να συζητήσουμε» εξήγησε ο Μανώλης Χριστοδουλάκης. Το ΠαΣοΚ, λοιπόν, επιμένει στο «ούτε Μητσοτάκης ούτε Τσίπρας» – παρότι έτσι δεν δίνει ούτε καν στον δικό του λαό αυτό που θέλει. Γιατί δεν είναι μόνο οι 6 στους 10 που απάντησαν στην πρόσφατη δημοσκόπηση της Alco ότι η θέση του επικεφαλής σε μια κυβέρνηση συνεργασίας ανήκει δικαιωματικά στον αρχηγό του μεγαλύτερου κόμματος. Είναι και εκείνο το 70,1% των ψηφοφόρων του που έχει πει το ίδιο στους ερευνητές της GPO ένα εικοσαήμερο νωρίτερα. Οι κεντροαριστεροί, δηλαδή, δεν δυσκολεύονται να ψυχογραφήσουν μόνο το σύνολο του εκλογικού σώματος. Mπερδεύονται και με την ανάλυση του ψυχισμού της πράσινης βάσης.

3. Σκωτσέζικο ντους με γκάλοπ

Από το πρώτο κιόλας μπρίφινγκ ο Ακης Σκέρτσος προσάρμοσε τον ρόλο του κυβερνητικού εκπροσώπου στο προσωπικό του στυλ – εξ ου και προειδοποίησε τους δημοσιογράφους πως δεν θα αποφύγουν τους «περίφημους πίνακες» που «κατά καιρούς» χρησιμοποιεί. Η τεχνοκρατική του μανιέρα, βέβαια, δεν τον εμπόδισε να ειρωνευτεί τη συριζαία πορτ-παρόλ, η οποία ζήτησε να δημοσιοποιούνται τα ποσοστά των μετρήσεων χωρίς στάθμιση, επαναφέροντας στο επίκεντρο της προεκλογικής αντιπαράθεσης μια παλιά εμμονή της Κουμουνδούρου, αυτή με τις δημοσκοπικές μπάρες. «Δημοσίευση δημοσκοπήσεων με αστάθμητα δεδομένα, είναι σαν να κάνεις μπάνιο με τα ρούχα» είπε ο excelάκιας της κυβέρνησης. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, πάντως, οι δημοσκοπήσεις τελευταία είναι σαν σκωτσέζικο ντους. Από εκεί που ζεστάθηκε με τα πεσμένα νεοδημοκρατικά ποσοστά μετά τα Τέμπη και άρχισε να θεωρεί αξιόπιστους τους κακούς «γκαλοπατζήδες», τώρα ξανακρύωσε με τα στάσιμα δικά του.

4. Ανοχή μακράς πνοής

Αυτές τις εμφανίσεις συνήθως τις εισηγούνται αμερικανοί επικοινωνιολόγοι. Η φαινομενικά αναπαυτική πολυθρόνα ενός πρωινάδικου επιτρέπει στον υποψήφιο να δείξει ότι είναι κανονικός άνθρωπος – άνθρωπος που πάει τα παιδιά του στο σχολείο ή ανησυχεί για τις ώρες που κολλάνε σε μια οθόνη. Ο Αλέξης Τσίπρας, αν και δεν έχει ανάγκη τέτοιου ρετουσαρίσματος της εικόνας του, υπέπεσε στον προεκλογικό πειρασμό. Μίλησε την Τρίτη και για την οικογένειά του και για τις κυβερνήσεις συνεργασίας. Ή μάλλον για τις κυβερνήσεις ανοχής – δίνοντας στις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις τη «δυνατότητα» να μη συμμετάσχουν στην προοδευτική διακυβέρνηση αλλά να βοηθήσουν να συγκροτηθεί αυτό που στην πολιτική αργκό αποκαλείται κυβέρνηση μειοψηφίας. Το λαϊφστάιλ περιβάλλον τον έσωσε απ’ την ερώτηση «πώς θα αντιμετωπιστούν οι μεγάλες προκλήσεις – για τις οποίες υποστηρίζετε ότι χρειάζονται σταθερές κυβερνήσεις μακράς πνοής – από ένα σχήμα δέσμιο όσων το ανέχονται;».