Φως στο αντιπολιτευτικό τούνελ
Μερικές ώρες πριν από τη συνάντηση των καλλιτεχνών με τον Πρωθυπουργό, ο Χρήστος Λούλης έλεγε ότι φοβάται πως το κίνημα κατά του Προεδρικού Διατάγματος 85 «έχει καταντήσει λίγο παραπάνω αντικυβερνητικό, αντιπολιτευτικό, από ό,τι είναι ένα αίτημα του κλάδου». Μερικές ώρες μετά, και ενώ οι έχοντες συνδικαλιστική θέση που βρέθηκαν γύρω από το δρύινο τραπέζι του Μαξίμου εξέφραζαν την ελπίδα πως αν υπάρξουν καλές προθέσεις από την κυβέρνηση, ο σκόπελος θα ξεπεραστεί, η τομεάρχης Πολιτισμού της αξιωματικής αντιπολίτευσης γύριζε βίντεο για να πει πως κανένα βασικό αίτημα των ανθρώπων της Τέχνης δεν ικανοποιήθηκε. Με άλλα λόγια: μήπως όσοι σκάβουν βαθιά σε έναν ρόλο για να τον ερμηνεύσουν πειστικά να αναρωτηθούν κατά πόσο ηθοποιός σημαίνει φως στο αντιπολιτευτικό τούνελ του ΣΥΡΙΖΑ;
Εξάγοντας μπαλκανιτέ στην ΕΕ
Η Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου ήταν σχεδόν άδεια. Η προσέλευση δεν υποδηλώνει απαραίτητα το ενδιαφέρον των ευρωβουλευτών για την κατάσταση του κράτους δικαίου στην Ελλάδα. Οποιοι έχουν γράψει αρκετές εργατοώρες σε Βρυξέλλες και Στρασβούργο ίσως περίμεναν το θέαμα που προσέφεραν οι έλληνες συνάδελφοι τους: μια αντιπαράθεση σαν εκείνες που παρακολουθούν οι τηλεθεατές του ελληνικού Καναλιού της Βουλής – μια αντιπαράθεση με ιαχές για συλλήψεις μαμάδων και παιδιών που είδαν στα σινεμά το «Τζόκερ» ή για παρεμβάσεις στις εκλογικές διαδικασίες ενός κράτους-μέλους, δηλαδή. Η Αννα-Μισέλ Ασημακοπούλου, σε αντίθεση με ομοϊδεάτες και αντιπάλους συμπατριώτες της που ανέβηκαν στο ίδιο βήμα, αγόρευσε στα αγγλικά. Ωστόσο, παρότι τήρησε τις τυπικές προδιαγραφές μιας ομιλίας στην Ευρωβουλή, εξήγαγε κι αυτή πολλή μπαλκανιτέ στην Ευρώπη. Οπως όλοι.
Ρητορική Αριστερού Ρεύματος
Κάποτε, επί κυβερνώσας Αριστεράς, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ήταν κάθε Τετάρτη έξω από ένα ειρηνοδικείο, φωνάζοντας «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη». Σύμφωνα με τον τότε πρωθυπουργό, βέβαια, έδινε τη μάχη όχι ενάντια στους πλειστηριασμούς ευάλωτων νοικοκυριών αλλά «στρατηγικών κακοπληρωτών», θέλοντας «να αποκτήσει δημοσιότητα». Αφήνοντας στην άκρη πως εκτός από έναν πρώην υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ, και η πρώτη αριστερή πρόεδρος της Βουλής θυμίζει ότι το παλιό της κόμμα «έφερε νομοθεσία το 2015, το 2017, το 2018 για να επιτρέπει στα funds να κάνουν τη διαδικασία», ο κυβερνητικά ώριμος Τσίπρας – εκείνος που θεωρεί ότι «25.000 πλειστηριασμοί δεν είναι πολλοί» – δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να χαλιναγωγήσει τον Λαφαζάνη που κρύβει μέσα του. Αν το είχε πετύχει, δεν θα πόνταρε σε ρητορική Αριστερού Ρεύματος για διαγραφή χρεών.
Στη διάθεση των γεγονότων
Ο πιο σιωπηλός από τους πρώην πρωθυπουργούς το περασμένο καλοκαίρι κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες να καταπολεμήσει την πλήξη που φαίνεται να του προκαλεί οποιαδήποτε σκηνική παρουσία, κάνοντας αυτό που στη γλώσσα των δημοσιογραφικών κλισέ αποκαλείται «δημόσιες παρεμβάσεις». Μερικοί τις άκουσαν σαν αποστασιοποίηση από την κυβέρνηση, άλλοι σαν χτυπήματα στο Μαξίμου. Εξ ου και εν αναμονή της επίσημης παρουσίασης των γαλάζιων ψηφοδελτίων, οι λάτρεις των παραπολιτικών τζογάρουν για το αν ο Κώστας Καραμανλής θα κατέβει τελικά υποψήφιος ή θα αφήσει και τυπικά τα ορεινά της Βουλής. Ορισμένοι από όσους τον διερμηνεύουν υποστηρίζουν ότι για το καλό της παράταξης, για να μη δώσει πάτημα στον ΣΥΡΙΖΑ, σκέφτεται να παρατείνει κατά μία τετραετία την πολιτική του σταδιοδρομία. Πάντως, για να θέσει κάποιος εαυτόν στη διάθεση των γεγονότων, πρέπει και να μπορεί ακόμη να διαμορφώσει γεγονότα.
