Οι παλιακές καινοτομίες
Τον Απρίλιο ο Νίκος Παππάς ήταν ΟΚ με την τσιπρική στήριξη. Τον Ιούνιο, πάλι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τον εξέφραζε απόλυτα. Αργότερα, ο συριζαίος αναπληρωτής γραμματέας διερρήγνυε στα κομματικά όργανα τα ιμάτιά του ότι ο μπασκετμπολίστας ξανασκέφτεται να δεχθεί την προσφορά τους – παρότι προβληματιζόταν για το κατά πόσο θα τον βοηθήσει ο όλος ΣΥΡΙΖΑ, πρακτικά και θεωρητικά. Ακόμη κι αν τα αιτήματα που εκείνος υπέβαλε ακούγονται εύλογα (μια και οι προεκλογικές καμπάνιες θέλουν και χρήμα και βαριά ονόματα), ο χρόνος που κατανάλωσαν οι αριστεροί ασχολούμενοι με μια σελεμπριτοειδή υποψηφιότητα ακύρωσε τους φιλιππικούς περί ανανέωσης που βγάζουν. Η στροφή στο σταρ σύστεμ ήταν καινοτομία τη δεκαετία του 2000. Είκοσι πέντε από τα σαράντα μέλη της Πολιτικής Γραμματείας το κατάλαβαν. Με κάποια καθυστέρηση.
Κοπιάροντας το ευπώλητο στυλ
Η «Εποχή» έθεσε στους υποψήφιους προέδρους του ΣΥΡΙΖΑ το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου για τον κόσμο της Κουμουνδούρου: τι πρέπει να αλλάξει το κόμμα προκειμένου να επανακάμψει; Η απάντηση του Ευκλείδη Τσακαλώτου παρουσιάστηκε ως τομή δύο διαφορετικών αξόνων. Χρειάζεται, είπε, ένα «σοκ αξιοπιστίας» να τμήσει ένα «σοκ σχεδιασμού». Και «η μεθοδολογία γι’ αυτό είναι η δημοκρατία» – την οποία ως ριζοσπάστες κατέχουν επειδή έχουν «κάνει ρήξεις πολύ πρώιμα με μια στείρα κομματική ζωή αυτοθαυμασμού». Αφήνοντας στην άκρη την παρατήρηση σχετικά με την απουσία ναρκισσιστικής προδιάθεσης στη συριζαϊκή ψυχή (μια και το μέγεθος του κλονισμού που βίωσαν οι σύντροφοι μετά την πρόσφατη ήττα διαψεύδει το επιχείρημα), το τεχνοκρατικό αμπαλάζ της υποψηφιότητας του Οξφορδιανού προδίδει πως κοπιάρει Αχτσιόγλου – ή έστω αποκαλύπτει ποιο αρχηγικό στυλ ψυχανεμίζεται ότι πουλάει σήμερα, μετά από μια τετραετία Μητσοτάκη.
Πόσο μπλε θα βαφτεί ο χάρτης;
Κάθε αφοσιωμένος Νεοδημοκράτης πόσταρε μια φωτογραφία του αγκαλιά με τον Νίκο Χαρδαλιά αυτή την εβδομάδα. Αναμενόμενο. Με την υποψηφιότητά του, η ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος κατόρθωσε να ξεφύγει χωρίς εσωκομματικά δράματα από το μέλλον μιας συνεργασίας με μια πολιτική περσόνα την οποία οι δέσμιοι του καθωσπρεπισμού περιγράφουν κομψά ως ασύμβατη με εκείνη του Πρωθυπουργού. Ωστόσο, η αποδραματοποίηση της μάχης στην Αττική δεν λύνει τα προβλήματα της ΝΔ. Κονεσέρ των τοπικών πραγμάτων εντοπίζουν ξεκάθαρα δυσκολίες σε δύο περιφέρειες όπου κατεβαίνουν γαλάζιοι αντάρτες – στη μία, μάλιστα, ο υποψήφιος που έλαβε το χρίσμα δεν γράφει καλά στις μετρήσεις – και εκτιμούν ότι υπάρχουν τρεις ακόμη στις οποίες η έκβαση της αναμέτρησης δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Με άλλα λόγια, διακινδυνεύουν την πρόβλεψη ότι ο χάρτης δεν θα είναι τόσο μπλε όσο το 2019.
Η αντιπολίτευση της πετσέτας
Σχεδόν σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, αντιπολιτευόμενοι και κυβερνητικοί, έτρεξαν να τεθούν στη διάθεση του κινήματος της πετσέτας – αφού πρώτα το κατέγραψε το ραντάρ της νέας Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου, βέβαια. Ο ίδιος ο τσάρος της Οικονομίας δεσμεύτηκε να (sic) ταράξει στη νομιμότητα τις παραλιακές επιχειρήσεις, ενώ διατυμπάνισε ότι ήδη έδωσε εντολή στις αρμόδιες υπηρεσίες να εντατικοποιήσουν τους ελέγχους. Ο Κωστής Χατζηδάκης έπιασε το Zeitgeist. Ισως όμως όχι και όλες τις διαθέσεις που το διαμορφώνουν. Οι κινητοποιήσεις των πολιτών ενάντια στην επέλαση της ξαπλώστρας δεν υπογραμμίζουν απλά την απουσία του κράτους από τα μικρά, καθημερινά ζητήματα. Δείχνουν ότι η κυβέρνηση που αυτοσυστήθηκε ως αντιπολίτευση του εαυτού της θα έχει τελικά απέναντί της την πιο σκληρή αντιπολίτευση: εκείνη της κοινωνίας.
