Το κάστινγκ της εβδομάδας: Τζίμερος, Τεμπονέρας, Τασούλας, Τσίπρας

1.
Πολιτικοί της τεκνογονίας

Το γιουχάισμα δεν πτόησε τον Θάνο Τζήμερο. Επανήλθε για να εξηγήσει με παραδείγματα στους «Γαλαζαίους» το σημειολογικό λάθος της ανάθεσης του χαρτοφυλακίου της Οικογένειας σε έναν άγαμο και άτεκνο «και άνδρας να ήταν». Και ύστερα αναρωτήθηκε πώς θα κριθεί από το έργο της η Ζαχαράκη, αφού δεν υπάρχει μέσα στον μπλε φάκελο του υπουργείου της στόχος για αύξηση των γεννήσεων ή έστω των γάμων. Θα ήταν χρήσιμος στο κόμμα του Νατσιού, τελικά. Θα μπορούσε να διατυπώσει χωρίς ελληνικούρες τη θεωρία συνωμοσίας του συγγραφέα των θέσεων της «Νίκης» πως «η ελεύθερη πτώση της τεκνογονίας, -55% σε μόλις 38 έτη (-31% ήδη στη δεκαετία του ’80!), και η υποκατάσταση με ξένους πληθυσμούς δεν είναι τυχαία εξέλιξη αλλά υπολογισμένο αποτέλεσμα αρρωστημένης πολιτικής και νοοτροπίας».

2.
Το μέτωπο των εχθρών

Ο Διονύσης Τεμπονέρας νομίζει ότι Αριστερά και Κεντροαριστερά πρέπει να φτιάξουν μέτωπο κατά της ΝΔ στις αυτοδιοικητικές. Ασπονδοι φίλοι του στην ευρύτερη προοδευτική παράταξη περιγράφουν την πρόταση που κατέθεσε κάπως πιο μπρούτα. Υποψιάζονται πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα εφαρμόσει την τεχνική της προσκολλήσεως στους υποψηφίους που στηρίζει το ΠαΣοΚ, υπενθυμίζοντας ότι κάτι αντίστοιχο έκανε το 2019 σε 4 περιφέρειες. Η τακτική μοιάζει αναπόφευκτη για ένα κόμμα που δεν κατάφερε ποτέ να «σαρώσει τους φθαρμένους βλαχοδημάρχους ΝΔ και ΠαΣοΚ» – όπως ζητούσε το 2013 ο αρχηγός του. Βέβαια, αναπόδραστη συνέπεια του τρόπου που πολιτεύτηκε η Κουμουνδούρου έναντι της Χαριλάου Τρικούπη είναι και η δεύτερη να ακολουθήσει εκείνη την εβραϊκή συμβουλή που λέει «μη χαίρεσαι με την πτώση του εχθρού σου, αλλά μην τον βοηθήσεις να σηκωθεί».

3.
Οι παρδαλοί ακτιβισμοί θα κοστίζουν

Τη Δευτέρα ανακοίνωσε στην ΠτΔ τη σύνθεση της νέας Βουλής. Εκείνη του επισήμανε ότι ο αριθμός των κομμάτων γεννά πολλές προκλήσεις για τον επόμενο Πρόεδρο του Σώματος. Ο Κώστας Τασούλας, όμως, εμφανίστηκε υπερβολικά αισιόδοξος για το κοινοβουλευτικό μέλλον – παρότι αρκετοί φοβούνται πως θα είναι γεμάτο παρδαλούς ακτιβισμούς των αυτοσυστηνόμενων ως αντισυστημικών στην Ολομέλεια. «Ολα θα πάνε κατ’ ευχήν» της απάντησε. Πώς θα γίνει αυτό; »Με απαρέγκλιτη τήρηση του Κανονισμού» λένε συνομιλητές του. Οποιοι θυμούνται ορισμένα περιστατικά που δεν ιεραρχήθηκαν από τα μίντια ως κορυφαία σόου του βουλευτηρίου κατά τη διάρκεια της προηγούμενης θητείας του υποθέτουν ότι το μεγαλύτερο όπλο στα χέρια του είναι το κόψιμο του 25% της μηνιαίας βουλευτικής αποζημίωσης που προβλέπεται σε περίπτωση μομφής για αντικοινοβουλευτική συμπεριφορά. Λογικό. Οι ακραίοι, ως γνωστόν, είναι λαρτζ μόνο με τα λεφτά των άλλων.

4.
Η σκιά του πρώην

Οι πιστοί «προεδρικοί» είδαν την Πέμπτη τον πολιτικό τους γίγαντα να πέφτει μόνος του. Οι της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, πάλι, δήλωναν από την προηγουμένη ότι εκείνος – παρά την καταλυτική του επίδραση στη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα του κοινοβουλευτικού περιθωρίου σε εξουσίας – δεν θα είχε την ίδια πορεία αν δεν μιλούσε κάτω από το συριζαϊκό λογότυπο. Υπονοούσαν, δηλαδή, πως τα μεγάλα κόμματα επιζούν των αρχηγών τους. Το αξίωμα είναι αυταπόδεικτο. Ωστόσο, όπως ευθέως αναφέρει, δεν ισχύει για μεσαίες δυνάμεις χωρίς ακλόνητο brand – σαν τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ. Το αργότερο μέχρι το τέλος αυτού του εκλογικού κύκλου, που κλείνει στις ευρωεκλογές, θα φανεί ποιοι Συριζαίοι μετρούσαν σωστά τη σκιά του Αλέξη Τσίπρα. Το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου, πάντως, είναι άλλο: τι είδους πρώην θα γίνει κάποιος που είναι μόλις 49 χρονών;