Το καλοκαίρι έχει μία ανοιχτωσιά, δίνει την αίσθηση πως όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά και όλες οι ελπίδες ζωντανές. Με χαμηλωμένες τις ασπίδες όλοι μας, αφήνοντας περισσότερο χώρο από τον χώρο μας στον άλλον, είναι μια εποχή που ζυγίζονται οι αντοχές αλλά και τα όνειρα. Οσο περνούν τα χρόνια, προσπαθούμε να διακρίνουμε τι έχει παρακάτω για μας, αν έχουν μείνει πράγματα που μας περιμένουν ή έχουμε μπει οριστικά πια σε μια τροχιά που δεν περιμένουμε εκπλήξεις.

Πιστεύω πως τα περισσότερα είναι αποφάσεις που ή τις παίρνεις ή δεν τις παίρνεις. Είναι state of mind όπως το έχουν περιγράψει με ακρίβεια οι Εγγλέζοι. Για παράδειγμα το γήρας. Αν εξαιρέσεις κάποιες αντικειμενικές σωματικές δυσκολίες που αποκτάς, το αν θα γεράσεις είναι προσωπική σου απόφαση. Το καλοκαίρι ζυγίζεσαι με αυτήν την απόφαση. Αγνοώντας κοινωνικές συμβάσεις και ηθικά στερεότυπα που σε θέλουν σταματημένο από μία ηλικία και μετά, προσπαθείς με τα μάτια, με την καρδιά και με το σώμα να διακρίνεις τι υπόλοιπο έχεις, να το ζήσεις με τη φόρα εφήβου να κρατήσεις τις τελευταίες σου κόντρες στη ροή του ποταμού που σε πάει στη θάλασσα και στην οριστική λήθη.

Η μεγάλη πλάνη που έχει βαφτιστεί ρεαλισμός και ωριμότητα και συνοψίζεται στη φράση «δεν είναι για την ηλικία σου αυτά» μάς έχει γεμίσει με κινούμενα απωθημένα που παριστάνουν τους αξιοπρεπείς. Τα όνειρα πεθαίνουν πρώτα μέσα μας, δεν ασχολούνται με προδιαγραφές ανθρώπων, γι’ αυτό και είναι όνειρα, αλλιώς θα ήταν ΑΣΕΠ.

Εχουμε όλοι μας πολύ δρόμο πίσω μας. Αλλοτε συνειδητά και άλλοτε εντελώς μηχανικά όλοι έχουμε να αφηγηθούμε μία ιστορία, από εντελώς προβλέψιμη έως συναρπαστική. Αν την αφήσουμε να μας καθορίσει και για το μέλλον ίσως είναι ένα λάθος που δεν διορθώνεται αν πάρεις μια τέτοια απόφαση. Εχουμε δικαίωμα να αναποδογυρίσουμε το τραπέζι. Οχι αγνοώντας τους ανθρώπους που εξαρτώνται από εμάς αλλά ακολουθώντας την αρχέγονη ανθρώπινη ανάγκη να αλλάξουμε. Τώρα ξέρουμε πολύ καλά τι θέλουμε. Λένε πως η εμπειρία είναι κάτι που αποκτάς όταν πια σου είναι τελείως άχρηστο. Σωστό μού ακούγεται. Αρα ο μόνος δρόμος που μοιάζει να έχει ακόμα ενδιαφέρον είναι τα καινούργια λάθη. Μόνο μπροστά υπάρχει ό,τι υπάρχει, πίσω μόνο ιστορίες για να περνάει η ώρα.

Το καλοκαίρι μάς φωνάζει πως το νόημα δεν είναι να πεθάνεις σωστός αλλά πλήρης. Το σωστός έχει να κάνει με τον κοινό τόπο του αθροίσματος της ζωής των άλλων. Δεν είμαστε οι άλλοι όσο κι αν ακούγεται εγωπαθές αυτό, δεν θα λογαριαστούμε με τις επιταγές της εποχής αλλά μόνο με τον εαυτό μας, κι εκεί τα ψέματα δεν φτουράνε.

Θέλω να είμαι έτοιμος να πιστέψω τα πάντα. Κάποτε σε ένα νησί των Κυκλάδων ένα κορίτσι μού συστήθηκε «Με λένε Μαρίνα, η μητέρα μου ήταν δελφίνι και ο πατέρας μου αρχαίος θεός της Αιγύπτου». Δεν με συγχωρώ που γέλασα και δεν την πίστεψα.