Με αφετηρία ταπεινότητας τα παιδικά της χρόνια στην Ερμιόνη και εφαλτήριο θάρρους το δύσκολο ξεκίνημα της κοινής της διαδρομής με τον Βαρδή, η Μαριάννα Βαρδινογιάννη έζησε μια ξεχωριστή ζωή. Μια ζωή πλήρη, αφιερωμένη στην επιδίωξη μεγαλύτερων και σημαντικότερων σκοπών. Μια ζωή στην υπηρεσία της ανθρωπότητας.
Της Μαρέβας Μητσοτάκη
Ηταν στοργική και δοτική, αλλά ταυτόχρονα αποφασιστική και αποτελεσματική. Δίνοντας την ψυχή της σε κάθε της δραστηριότητα: Από την υγεία και τον πολιτισμό μέχρι την παιδεία και τη φιλανθρωπία. Με το όνομά της να ξεπερνά τα σύνορα της χώρας μας και το αποτύπωμα των πρωτοβουλιών της να αποκτά οικουμενικές διαστάσεις.
Η Μαριάννα δεν ήταν μητέρα μόνο των πέντε παιδιών της, αλλά και όλων των παιδιών που νοσηλεύτηκαν στην «ΕΛΠΙΔΑ». Τα ήξερε με το μικρό τους όνομα. Τους κρατούσε το χέρι στα δύσκολα και στεκόταν στο πλευρό των γονιών τους. Προσπαθώντας να απαλύνει τον πόνο τους και να κάνει ευκολότερη την πορεία τους στον Γολγοθά που βίωναν. Και ανάβοντας τη φλόγα της ελπίδας στις καρδιές χιλιάδων ανθρώπων.
Θαύμαζα ιδιαίτερα τη Μαριάννα. Οχι μόνο για όσα έκανε. Αλλά κυρίως για τον λόγο που τα έκανε. Θεωρούσε πως ήταν χρέος της. Ηταν ευγνώμων για όσα της έδωσε η ζωή. Τόσο για τα εύκολα όσο και για τα δύσκολα. Και ένιωθε την υποχρέωσή της να ανταποδώσει. Η Μαριάννα έβλεπε φως εκεί που οι άλλοι έβλεπαν σκοτάδι. Γι’ αυτό και δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Γι’ αυτό και δεν μετακινήθηκε ούτε σπιθαμή από τα ιδανικά της. Γι’ αυτό και δεν έπαψε να αγωνίζεται για έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο.
Στις 16 του περασμένου Ιουνίου βρέθηκα στο Παρίσι για την εκδήλωση που οργάνωσε η UNESCO προκειμένου να τιμήσει την Πρέσβειρά της Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη. H ατμόσφαιρα στην κεντρική αίθουσα του Οργανισμού ήταν από την πρώτη στιγμή φορτισμένη. Ολες και όλοι οι παρευρισκόμενοι αντιλαμβάνονταν ότι δεν ήμασταν εκεί απλώς για να τιμήσουμε μια εξέχουσα προσωπικότητα, αλλά για να υποκλιθούμε σε μια πολυετή διαδρομή αλληλεγγύης και αυταπάρνησης.
Οταν ολοκληρώθηκε η ομιλία της, κορυφαίες προσωπικότητες από όλον τον κόσμο σηκώθηκαν όρθιοι χειροκροτώντας με ενθουσιασμό και φωνάζοντας δυνατά το όνομά της: «Μαριάννα». Καμιά μας και κανείς μας στην αίθουσα δεν μπορούσε να κρύψει τη συγκίνησή του. Ούτε και η ίδια η Μαριάννα, που ίσως βαθιά μέσα της γνώριζε ότι αυτό ήταν το τελευταίο χειροκρότημα που άκουγε. Ηταν, όμως, και το πιο θερμό, το πιο πηγαίο και ειλικρινές.
Λένε πως στο τέλος αυτό που μένει είναι το πόσες ζωές άγγιξες στο πέρασμά σου. Το δικό σου πέρασμα, Μαριάννα μου, θα μείνει ανεξίτηλο για τις χιλιάδες ζωές που έσωσες και για εκείνες που άλλαξες με το έργο σου. H παρακαταθήκη ανιδιοτέλειας και ενσυναίσθησης που αφήνεις πίσω σου θα μένει άφθαρτη για πάντα.
Σε ευχαριστούμε για το φως, Μαριάννα.
