Στις παλιές θεατρικές επιθεωρήσεις υπήρχε μία παράδοση με τους ήρωες του 1821. Εβγαιναν στη σκηνή για να δηλώσουν απογοητευμένοι από τα καμώματα των επιγόνων τους οι οποίοι, με τη σειρά τους, όφειλαν να ντρέπονται καθώς δεν στάθηκαν αντάξιοι των σπουδαίων προγόνων. Νομίζω ότι ο τελευταίος που ανέβασε ήρωες του ’21 στη σκηνή ήταν ο Σεφερλής, στο Δελφινάριο. Δεν είχαν μόνο οι συγγραφείς της επιθεώρησης αυτή την άποψη. Είναι μία θέση καλά εδραιωμένη στο συλλογικό θυμικό.
Μαζί με το ξημέρωμα της εθνικής επετείου βγαίνουν και εκείνοι που μοιράζουν μιζέρια, στέκονται σε μια γωνιά και μοιρολογούν το πεπρωμένο μιας χώρας που για άλλα ξεκίνησε και αλλού κατέληξε. Ε, αυτούς θέλω να τους πάρω στο κυνήγι. Διότι πράγματι, αυτή η χώρα για αλλού ξεκίνησε. Για την ακρίβεια, μέχρι τη Θεσσαλία. Εκεί δε που έφτασε, δεν θα μπορούσε να το φανταστεί ούτε ο πιο αισιόδοξος των αγωνιστών του ’21. Αν τους έλεγες, δηλαδή, ότι σε δύο αιώνες η χώρα θα έχει πολλαπλάσιο μέγεθος και το ισχυρότερο νόμισμα στον κόσμο, θα σε ρωτούσαν μήπως κάπνισες τίποτα από τα λιβάδια της Ηλείας ή τη σοδειά της Καλαμάτας. Aν έβγαινες στο Σύνταγμα γύρω στο 1840 και τους μιλούσες για την Ελλάδα του 21ου αιώνα, στην καλύτερη περίπτωση θα σε περνούσαν για τρελό και στη χειρότερη θα νόμιζαν ότι τους κάνεις πλάκα. Και όμως, αυτό που πετύχαμε είναι σπάνιο στην παγκόσμια ιστορία. Μία επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την οποία δεν άγγιξε το ρεύμα του Διαφωτισμού, βουτηγμένη στον αναχρονισμό και στη θρησκοληψία, όχι μόνο συγκρότησε εθνική συνείδηση, αλλά κατάφερε, με όλες τις παλινωδίες και τα στραβοπατήματα, να αποκτήσει πρόσβαση στο πιο ισχυρό κλαμπ, με τις πλέον προηγμένες χώρες του κόσμου. Και αυτό, δυστυχώς, δεν καταφέραμε να το συζητήσουμε στον βαθμό που έπρεπε κατά την επέτειο των 200 χρόνων από την Επανάσταση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
