Η απόφαση του Αραβικού Συνδέσμου για την επανεισδοχή της Συρίας την περασμένη Κυριακή είναι καθοριστική για τη Μέση Ανατολή, μια σαφής επιτυχία της σαουδαραβικής διπλωματίας και μόνο φαινομενική νίκη της Ρωσίας. Η ομόφωνη απόφαση των υπουργών Εξωτερικών του 22μελούς συνδέσμου αποτελεί μία ακόμη ένδειξη της ενίσχυσης του ανελεύθερου μπλοκ που αμφισβητεί τη δημοκρατική ατζέντα της Δύσης.

Ο Αραβικός Σύνδεσμος είχε αποβάλει τη Δαμασκό στα τέλη του 2011 λόγω της αιματηρής πάταξης των διαδηλώσεων από την κυβέρνηση. Ο Ασαντ, που πολλοί δυτικοί αναλυτές προέβλεπαν πριν από μια δεκαετία ότι θα κατέρρεε, έχει πλέον επανέλθει στο προσκήνιο με φόρα.

Στο τουρκικό μέτωπο, αν και η ρωσική διπλωματία είχε οργανώσει συναντήσεις σε υπουργικό επίπεδο και πίεζε τον Ερντογάν να συναντηθεί με τον Ασαντ, ο δεύτερος το αρνήθηκε πρόσφατα «έως ότου και ο τελευταίος τούρκος στρατιώτης να έχει αποχωρήσει από το έδαφος της Συρίας», και πρόσθεσε: «Εμείς θέλουμε ειρήνη, εκείνος την εκλογή του».

Ο φάκελος Συρία έχει γίνει ένα από τα μεγαλύτερα μειονεκτήματα του Ερντογάν στην προσπάθειά του να επανεκλεγεί στις σημερινές εκλογές, μαζί με τους σεισμούς του Φεβρουαρίου και τον πληθωρισμό. Οι 3,5 εκατ. σύροι πρόσφυγες στην Τουρκία, που κάποτε ήταν καλοδεχούμενοι στο όνομα της πανισλαμικής σουνιτικής αλληλεγγύης, αντιμετωπίζονται σήμερα από τους τούρκους ψηφοφόρους ως ανταγωνιστές για τις δουλειές. Η στρατιωτική κατοχή της Συρίας γίνεται όλο και πιο ακριβή και αντιδημοφιλής.

Ο Ασαντ παίζει ακόμη μεγαλύτερο ρόλο στις τουρκικές εκλογές επειδή ο κύριος διεκδικητής, Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, ανήκει στην αλεβιτική μειονότητα που έχει ομοιότητες με την αλαουιτική μειονότητα της Συρίας, στην οποία ανήκει η οικογένεια του Ασαντ.

Ούτε το CHP ούτε οι Αλεβίτες γενικότερα εξέφρασαν υποστήριξη για το καθεστώς της Συρίας. Αλλά αν κερδίσει τις τουρκικές εκλογές η αντιπολίτευση, είναι βέβαιο ότι δεν θα συνεχίσει τη σημερινή φιλο-ισλαμιστική και σουνιτικής κατεύθυνσης κατοχική πολιτική της Τουρκίας. Συνεπώς, ο Ασαντ έχει τον χρόνο με το μέρος του και κρατά μερικά χαρτιά στα χέρια του που μπορεί να παίξει, όποιος και αν κερδίσει στην Αγκυρα.

Η Ρωσία, αν και υποστήριξε τη Δαμασκό από την αρχή του εμφυλίου και ανέπτυξε στενές σχέσεις με την Τουρκία του Ερντογάν, βρίσκεται σε μια κατάσταση που δεν είναι τόσο καλή όσο φαίνεται. Ο Ασαντ, κάποτε υποτελής του ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν, σήμερα τον χρειάζεται λιγότερο χάρη στην ανανεωμένη αραβική του νομιμότητα και στα πετροδολάρια που θα τη συνοδεύσουν.

Ο κ. Ζιλ Κεπέλ είναι καθηγητής στη Sciences Po στο Παρίσι, ειδικευμένος στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική και στο Ισλάμ. Η εβδομαδιαία στήλη του στο Al-Monitor.com δημοσιεύεται στο «Βήμα» ταυτόχρονα με τη «La Repubblica», την «El Pais» και τη «Le Figaro».