Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η διακυβέρνηση της «πρώτης φοράς Αριστεράς» φθάνει εμφανώς στο τέλος της. Πρόκειται για ένα άδοξο τέλος. Αδοξο όχι βεβαίως γιατί ηττάται. Αυτό σε μια δημοκρατική πολιτεία συνιστά μέρος της πολιτικής διαδικασίας. Αδοξο γιατί η ήττα έρχεται με τον ευτελισμό των αξιών, του ήθους, του ύφους, της αισθητικής και της κουλτούρας της Αριστεράς.
Εάν αυτή ήταν η πρώτη φορά Αριστερά, ε τότε οπωσδήποτε καλύτερα να μην υπάρξει δεύτερη. Και το γράφω αυτό με μεγάλη θλίψη. Γιατί η Αριστερά θα μπορούσε να ηττηθεί πολιτικά, εκλογικά, αλλά δεν θα ήθελα να ηττηθεί αξιακά, ηθικά, αισθητικά. Και ηττήθηκε κατά κράτος σε όλα τα πεδία. Με αποτέλεσμα να μην μπορεί καν να θεωρηθεί ως όντως αριστερή διακυβέρνηση χωρίς επιθετικούς προσδιορισμούς. Με αποτέλεσμα να ξαναφέρει στην εξουσία εξαγνισμένη τη συντηρητική, δεξιά παράταξη. Ξεκίνησε και πορεύτηκε με ένα φαντασιακό δόγμα-ιδεολόγημα, του (δήθεν) «ηθικού πλεονεκτήματος» που υποτίθεται ότι απολάμβανε και της έδινε το απόλυτο δικαίωμα (να νομίζει ότι μπορεί) να κάνει ό,τι θέλει, να λέγει ό,τι της κατέβει, να επικρίνει τους πάντες, να παραβιάζει κάθε αξία ήθους και αισθητικής, να λειτουργεί ως υπέρτατος κήνσορας, ο μεγάλος κριτής των πάντων. Να κάνει «εκείνο» και το ακριβώς αντίθετό του. Να συνεργάζεται με την Ακροδεξιά και ταυτόχρονα να θέλει να θεωρείται ως… Σοσιαλδημοκρατία και να καταδικάζει την ευρωπαϊκή Ακροδεξιά. Να είναι το κόμμα τού «somewhere» (του κάπου εδώ) και ταυτόχρονα του «anywhere» («του παντού»), δηλαδή το κόμμα τού τίποτα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
