Θυμάστε τα χρόνια της κρίσης που η τηλεόραση ασχολούνταν μόνο με τον εαυτό της; Ηταν ένα θέαμα ολότελα αποκομμένο από τους εξ ορισμού αποδέκτες του, τους τηλεθεατές. Φτηνό και εύκολο. Και ελλείψει ανταγωνισμού τότε, ανεκτό.
Κάτι ανάλογο μοιάζει να συμβαίνει τώρα και με την πολιτική. Και, σ’ αυτό το πλαίσιο, ας μου επιτραπεί να μοιραστώ μαζί σας πως πάρα πολύ βαριέμαι να διαβάσω, πόσο μάλλον να γράψω κι άλλες αναλύσεις για το όνομα του ΣΥΡΙΖΑ, τη διάλυση που κοντοζυγώνει και γενικώς το χάος που όλο και κερδίζει έδαφος στην Κουμουνδούρου. Αντίστοιχα πληκτικό όμως μου φαίνεται και το κόσκινο από το οποίο πέρασαν όσα έχει εξαγγείλει ο Πρωθυπουργός από το βήμα της ΔΕΘ. Και δεν είναι σκέτη πλήξη. Είναι ένα μείγμα βαρεμάρας και απελπισίας και σίγουρα έχει κατακλύσει και πολλούς εκεί έξω.
Δείτε γύρω σας. Ολο και περισσότεροι από εκείνους που παρακολουθούσαν ενεργά τα δημόσια πράγματα, ιδιωτεύουν για λόγους… αυτοσυντήρησης. Οχι γιατί δεν τους νοιάζει η χώρα, αλλά γιατί η πολιτική μοιάζει πια τόσο αυτοαναφορική που δεν απευθύνεται κάπου πέραν των πρωταγωνιστών της, άντε και του περιορισμένου οικοσυστήματος που βιοπορίζεται σχολιάζοντάς τη. Πριν από λίγες ημέρες, μεγάλη έρευνα στις χώρες του ΟΟΣΑ έβγαλε τους Ελληνες πρωταθλητές στη… δυσαρέσκεια. Δυσαρέσκεια για την καθημερινότητα, την υγεία, την παιδεία, τα μέσα μεταφοράς, το κόστος ζωής και στέγασης, την προστασία του περιβάλλοντος. Κι όμως.
Ενώ σε τόσα πεδία υπάρχει – για να το πω κομψά – μεγάλο περιθώριο βελτίωσης, ο πολιτικός διάλογος εξαντλείται αλλού. Εδώ και καιρό η κυβέρνηση αρκείται σε μια ανέμπνευστη και συχνά αναποτελεσματική διαχείριση της καθημερινότητας. Σε μπαλώματα που μπαίνουν πρωτίστως για να φρενάρουν τη δυσαρέσκεια και παρεμπιπτόντως για να βοηθήσουν. Σαν να μην είμαστε πολίτες που δικαιούμαστε ηρεμία, σταθερότητα, αξιοπρεπή διαβίωση και ένα πλαίσιο που να επιτρέπει να ζούμε τη μία και μοναδική ζωή μας ο καθένας όσο καλύτερα γίνεται, αλλά μόνο ψηφοφόροι. Και την ίδια ώρα, η αντιπολίτευση δεν έχει χρόνο για αντιπολίτευση και παραγωγή πολιτικής γιατί ασχολείται με τον εαυτό της.
Ομως οι πολίτες δυστυχούν. Είναι αποκαρδιωτικοί οι δείκτες μας και όταν ακόμη τα ερωτήματα είναι πιο υπαρξιακά. Είστε ικανοποιημένοι με τη ζωή σας; Εχετε ελευθερία να επιλέξετε πώς θέλετε να ζήσετε; Σε αυτά τα τόσο μα τόσο θεμελιώδη για την καθεμιά και τον καθένα μας, η χώρα πάει κατά διαόλου. Αλλά εντάξει. Ας συζητήσουμε λίγο ακόμα πώς θα λέγεται ό,τι απέμεινε απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ και πού θα πρωτομπούν τα «τσιρότα» της ΔΕΘ.
Πότε θα αφήσουμε τη μικροδιαχείριση της μιζέριας μας, για να μιλήσουμε για τη ζωή και την ευτυχία που δικαιούμαστε;
