Εχουν γραφτεί τα πάντα τις τελευταίες μέρες για αυτή την Εθνική που μας έκλεψε τα μάτια την προηγούμενη Κυριακή στη Γλασκώβη, αλλά όταν έχεις περάσει δεκαετίες-πέτρινα χρόνια, με κάποια μικρά διαλείμματα, δεν χάνεις την ευκαιρία να πεις κι εσύ δυο λόγια. Οσοι πήραμε «σοβαρά» το ποδόσφαιρο από μικρή ηλικία και αγαπήσαμε πολύ και την εθνική ομάδα, όταν μαζευόμαστε για να τα πούμε, περισσότερο πίνουμε για να ξεχάσουμε παρά για να θυμηθούμε και να χαρούμε – κακά τα ψέματα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που απογοητευμένοι ξεστομίσαμε και εκείνο το «δεν το έχουμε τελικά αυτό το άθλημα στο DNA μας. Ο Ελληνας δεν είναι για μπάλα».

Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, μόνο κάτι φιλότιμους και σκληροτράχηλους αμυντικούς βγάζαμε που μπορούσαν να σταθούν σε μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες, από τη μέση και μπροστά πονούσαν τα ματάκια μας. Δεν θέλω να πω για τεχνικά ζητήματα και για την πληρότητα πια σε όλες τις θέσεις, ούτε για τον μέσο όρο ηλικίας που φαίνεται σαν τυπογραφικό λάθος. Εντάξει, δεν γίναμε ξαφνικά Ισπανία, περισσότερο τυχαία μοιάζει αυτή η συγκέντρωση ταλέντου, δεν συνδέεται απαραίτητα με υποδομές, ακαδημίες – πλην Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ – και εθνικό πλάνο, όμως η Ιστορία μάς χρωστούσε μία τέτοια φουρνιά σε όσους έχουμε καταπιεί πολλά φαρμάκια, σαν να ανοίγουμε συνέχεια μπουκάλια σε σκυλάδικο, έμπλεοι καψούρας και απόρριψης.

Η περηφάνια δεν συνδέεται πάντα με τη νίκη, αλλά με τον τρόπο σου, κι αυτή η Εθνική ακόμη και όταν θα χάνει, θα χάνει ωραία. Το σίγουρο είναι πως τυχαία ή όχι υπάρχει συγκυρία. Η συγκυρία, αυτή η απρόβλεπτη συναστρία που είναι απαραίτητος αστάθμητος παράγοντας τόσο για την προσωπική μας ζωή όσο και για τις μεγάλες αλλαγές στον κόσμο, είναι η ευλογημένη ευθυγράμμιση που αισθάνεσαι πως όλα κουμπώνουν, είναι η μοίρα που χαμογελά πριν σου δείξει ξανά τα δόντια της.

Πολλοί θα γελάνε ειρωνικά τώρα διαβάζοντας αυτά, θεωρώντας πως δεν είναι δυνατόν η μπάλα να δικαιολογεί τέτοιες «φιλοσοφίες». Σεβαστό, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό. Είπαμε, κάποιοι το πήραμε σοβαρά και δεν αλλάζει. Ας πούμε πως ερωτευτήκαμε λάθος γυναίκα, αλλά αν ήταν η σωστή δεν θα ήταν έρωτας, θα ήταν στρατηγική.

Εχουμε ανάγκη να βρούμε και κάποιες όμορφες διαδρομές στη ζωή και στον κόσμο. Δεν γίνεται να ζεις συνέχεια με το σπαθί στο χέρι. Υπάρχει μια ιερότητα ακόμη και στις στιγμές που αποτραβιέσαι για λίγο, και σίγουρα θα ήμασταν κάτι άλλο αν αφαιρούσαμε από τη ζωή μας όλες εκείνες τις ώρες με φίλους που γελάσαμε, χαρήκαμε, βρίσαμε, βγήκαμε αμίλητοι στο μπαλκόνι για τσιγάρο μετά από ένα κακό αποτέλεσμα. Καλύτεροι, χειρότεροι, δεν ξέρω, κάτι άλλο.

Η ζωή δεν κυλάει ωραία δίχως τα δευτερεύοντα. Αν το καλοσκεφτείς, γι’ αυτό παλεύουμε τα μεγάλα, για να έχουμε χρόνο για τα μικρά. Αν δεν ανατιναχτεί ο κόσμος μέχρι τότε, θα περάσουμε ωραία με αυτήν την Εθνική στο Μουντιάλ του 2026.

ΥΓ.: Η ομαδόν απαξίωση των τριαντάρηδων plus παικτών που έβαλαν πλάτη τα δύσκολα χρόνια δεν βοηθάει πουθενά. Κανείς δεν περισσεύει.