Μείζονα πρόκληση για τη νέα κυβέρνηση συνιστά η αντιμετώπιση του πλήθους των προβλημάτων στον τομέα της Δικαιοσύνης. Κυριότερο αρνητικό χαρακτηριστικό η καθυστέρηση στην απονομή της, η οποία ενίοτε εγγίζει την αρνησιδικία. Αφού οι καθυστερήσεις στη λήψη των αποφάσεων ιδιαίτερα στον τομέα της ποινικής δικαιοσύνης υπερβαίνουν συχνά την πενταετία και ενίοτε φθάνουν τη δεκαετία, οπότε επέρχεται παραγραφή του αδικήματος και ο κατηγορούμενος αποδίδεται με λευκό το ποινικό του μητρώο, ενώ το θύμα μετά από ταλαιπωρία και ουκ ολίγες δαπάνες μένει χωρίς δικαίωση.
Καθώς ο προηγούμενος υπουργός Δικαιοσύνης κ. Τσιάρας, γιατρός στο επάγγελμα, δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να τολμήσει ριζικά μέτρα κατά της βραδύτητας στην απονομή δικαιοσύνης, καλείται ο νέος υπουργός κ. Γ. Φλωρίδης να αναπληρώσει τις καθυστερήσεις και να προχωρήσει σε αποτελεσματικές τομές. Μέχρι σήμερα σχετική αρθρογραφία του έχει αποδείξει ότι γνωρίζει σε βάθος το πρόβλημα και τις αποφάσεις τις οποίες οφείλει να λάβει. Συμπαραστάτη σε αυτό θα έχει και τον αδερφό του, αντεισαγγελέα Αρείου Πάγου, ο οποίος αρθρογραφεί υποδεικνύοντας τολμηρά μέτρα.
Δυστυχώς από τα δημοσιευθέντα ως προθέσεις, με τις οποίες εφοδίασε το Μέγαρο Μαξίμου τον νέο υπουργό, απουσιάζουν μερικές από τις σοβαρότερες αιτίες στην καθυστέρηση απονομής της δικαιοσύνης ή στη μη πραγματική απονομή της. Σε σχετικό ολοσέλιδο δημοσίευμα της «Καθημερινής» (2/7) που υπογράφει η έμπειρη συνάδελφος Ιωάννα Μάνδρου απουσιάζουν εντελώς μερικές από τις βασικές αιτίες βραδύτητας στην απονομή της δικαιοσύνης ή της ουσιαστικής μη απονομής της.
Η στήλη αυτή ίσως έχει κουράσει τους αναγνώστες της, αλλά θα παρέλειπε το καθήκον της αν δεν αναφερόταν και πάλι στις βασικές αιτίες του προβλήματος: Ο κυριότερος λόγος που καθυστερεί η απονομή δικαιοσύνης είναι ο απεριόριστος αριθμός αναβολών στις οποίες υπόκειται. Οι δικηγόροι που εκπροσωπούν τον κατηγορούμενο στις ποινικές δίκες, οσάκις κρίνουν ότι είναι αναπόφευκτη η καταδίκη του πελάτη τους, καταφεύγουν στις αλλεπάλληλες αναβολές της δίκης με την προσδοκία ακόμα και της παραγραφής του αδικήματος. Εφόσον δεν νομοθετείται μάξιμουμ αριθμός αναβολών τότε δεν πρόκειται ποτέ να περιοριστεί ο χρόνος απονομής της δικαιοσύνης.
Το ερώτημα είναι γιατί δεν τίθεται θέμα για το απεριόριστο των αναβολών. Είναι προφανές ότι οι εισηγητές επί του θέματος προς τον Πρωθυπουργό αποκρύπτουν ότι πρόκειται για απαίτηση των δικηγόρων, οι οποίοι με το πρόσχημα της ανάγκης αναβολής αποφεύγουν εγκαίρως καταδίκες ή πάντως διαιωνίζουν δίκες, με αντίστοιχο γι’ αυτούς όφελος.
Ουσιαστική αρνησιδικία συνιστά επίσης η γενικευμένη αναστολή των ποινών φυλάκισης, η οποία στην ουσία συνιστά απαλλαγή των υποδίκων, αφού την ίδια ώρα που απαγγέλλεται η ποινή φυλάκισης ανακοινώνεται επίσης ότι αναστέλλεται η έκτισή της και συνεπώς ο καταδικασθείς κατηγορούμενος πάει ελεύθερος και ατιμώρητος στο σπίτι του.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ως γνωστόν ψήφισε κατάργηση και βαρύτατων ποινών, με τη δικαιολογία ότι οι φυλακές δεν έχουν πια θέση για νέους καταδίκους. Και διερωτάται κανείς: Αφού είναι μόνιμο το πρόβλημα του αδιαχωρήτου των φυλακών γιατί δεν δρομολογείται η ταχεία δημιουργία νέων; Και μέχρις ότου ιδρυθούν γιατί δεν διαμορφώνονται σε πρόχειρες φυλακές μερικά από τα εγκαταλελειμμένα στρατόπεδα, τα οποία αφθονούν στη χώρα;
