Κυκλοφορεί ως ανέκδοτο εδώ και δεκαετίες πως όταν με κόπο οι αριστεροί καταφέρνουμε να γίνουμε δέκα, χωριζόμαστε αμέσως σε δύο πεντάδες. Οι διασπάσεις στην ιστορία της Αριστεράς είναι πια μια κανονικότητα και η ερώτηση δεν είναι το αν αλλά το πότε.
Αλλά ας το πιάσουμε ανάποδα. Γιατί δεν υπάρχουν τόσες διαφωνίες και διασπάσεις στα δεξιά κόμματα; Μα γιατί όπως έλεγε η γιαγιά μου «η φτώχεια φέρνει γκρίνια». Και τα δεξιά κόμματα (κυρίως τα κυβερνητικά) δεν έχουν γνωρίσει «φτώχεια». Εννοώ πως όταν κυβερνάς έχεις κάθε λόγο να μη θέλεις να διαταράξεις αυτή την ευτυχία, να μη βάλεις σε κίνδυνο τη θέση ισχύος σου, όλοι προσποιούνται μια υπέροχη ατμόσφαιρα.
Εχουμε δει όμως τι γίνεται και εκεί έπειτα από ένα καταστροφικό εκλογικό αποτέλεσμα. Απλά τα καταστροφικά εκλογικά αποτελέσματα είναι η εξαίρεση για τη Δεξιά. Δεν είναι πιο πολιτισμένοι ή πιο διαλλακτικοί, η ανεκτικότητά τους στη διαφορετική άποψη είναι συνυφασμένη με την άσκηση εξουσίας, δεν παίζουμε με αυτά. Αν είχε κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ με έστω μία μονάδα στις τελευταίες εκλογές, τα ποπ κορν για το θέαμα θα άνοιγαν σε άλλα σπίτια.
Οι διαφωνίες στους κόλπους της Αριστεράς είναι περισσότερο φιλοσοφικές, δηλαδή κάποιες πολυτελείς διαφοροποιήσεις για τη θεωρητική κατεύθυνση του κόμματος καθότι διαφωνίες σε επίπεδο εφαρμοσμένης πολιτικής δεν γίνεται να προκύψουν αν δεν κυβερνάς.
Από εκεί και πέρα η ατελής ανθρώπινη φύση που εκφράζεται συχνά με κρεσέντο εγωισμού είναι κοινή για όλους τους ανθρώπους, δεν κάνει ιδεολογικές διακρίσεις. Οι σπουδαίοι, ανιδιοτελείς, φιλοσοφημένοι και με αυταπάρνηση πολιτικοί ηγέτες μοιάζει να μας έχουν τελειώσει και είναι λογικό, ποια κοινωνία να τους γεννήσει; Δεν διστάζουν να παίξουν στα ζάρια οράματα που τους εμπιστεύτηκε ο κόσμος για λόγους προσωπικής αντιδικίας και ενίοτε και εκδίκησης. Αλλά κι ο κόσμος, εμείς δηλαδή, δίνουμε τα όνειρά μας υπεργολαβία σε κάποιους και περιμένουμε το θαύμα. Τους κάνουμε απευθείας ανάθεση έργου, να πραγματώσουν μέρος των προσδοκιών μας γιατί εμείς δεν αδειάζουμε…
Υπάρχει όμως ακόμα κάτι που είναι όλο αίμα της ιστορίας, κάτι που έχει λοιδορηθεί ως λαϊκίστικο όταν το επισημαίνεις. Για πολλούς ανθρώπους η πολιτική και οι επιλογές της δεν είναι ένα τζογαδόρικο παιχνίδι συσχετισμών, δεν είναι χιουμοράκι στη Βουλή, δεν είναι σίριαλ που προσφέρεται για κανιβαλισμούς στο Twitter. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Υπάρχουν επιλογές που σκοτώνουν. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ζωές που φτάνουν στην άκρη.
Σαν να έχει χαθεί τελείως η επαφή των πολιτικών με αυτόν τον κόσμο, γενικεύουν μέσα από τις παρέες τους και φαντάζονται μία πραγματικότητα που ισχύει μόνο στον κύκλο τους. Θεωρούν πως τα όποια ποσοστά τους είναι απόδειξη πως τους εμπιστεύονται, δεν ακούν πίσω από τα ποσοστά την απόγνωση για την έλλειψη επιλογών.
Κάποιος όμως κάποια στιγμή θα τους προσφέρει μία επιλογή που δεν θα έχουν πραγματικά να χάσουν τίποτα και θα τουμπάρει επικίνδυνα το πράγμα. Μέχρι τότε ας φτιάξουμε άλλα τρία κόμματα γιατί κάποιος στραβοκοίταξε κάποιον.
