Θα κοιταχτούμε στον καθρέφτη;

Με celebrities κάθε τύπου, αρκετούς «επαγγελματίες» του Ευρωκοινοβουλίου και πάντως με ελάχιστη ανανέωση σε πρόσωπα και νοοτροπία, οι εφετινές εκλογές για την Ευρωβουλή πέρασαν στην ιστορία για ένα άλλο κύριο χαρακτηριστικό τους: με την προτροπή του ίδιου του Πρωθυπουργού, είχαν μεταβληθεί σε εθνικές εκλογές. Και έτσι όταν όλοι οι υπόλοιποι έδιναν τη μάχη να περιορίσουν τον ακροδεξιό λαϊκισμό και τον διαβρωτικό ευρωσκεπτικισμό, εμείς εκλέξαμε κυβέρνηση! Κάναμε ευρωεκλογές χωρίς να γίνει ουσιαστικός διάλογος για τις θέσεις των κομμάτων για το μέλλον του ευρώ και της Ενωμένης Ευρώπης. Για τα μεγάλα διλήμματα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, στα δημοσιονομικά, στα τραπεζικά, στα θέματα άμυνας και διεύρυνσης. Ας το πάρει το ποτάμι, θα μου πείτε, εδώ είναι Βαλκάνια, κάνουν κουμάντο ακόμη οι σκιές, πάθη παλιά, και αισθήματα που άγονται και φέρονται.

Να το πάρει το ποτάμι, αλλά μήπως κάνουμε και εθνικές εκλογές, τις πιο κρίσιμες της μεταπολίτευσης, χωρίς ουσιαστικό πολιτικό διάλογο, για τις δηλητηριώδεις παθογένειες που μας οδήγησαν στη μεγάλη καταστροφή; Δεν είναι τρομερό ότι παραμένει ταμπού η άφρων δεκαετία του 2000-2010; Δεν δείχνει εγκληματική αδιαφορία, ακραία κομματική ιδιοτέλεια και περιφρόνηση της σημασίας της εθνικής αυτογνωσίας η απόλυτη σιωπή για την εποχή; Μια ειλικρινής αποτίμηση των λαθών δεν θα δέσμευε πολίτες και πολιτικούς για τη μη επανάληψή τους; Δεν θα προετοίμαζε τη χώρα για το δυσκολότατο εγχείρημα της οικονομικής και κοινωνικής ανόρθωσης; Τι συνέβη τελικώς με την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος στις δαπάνες για την υγεία; Με τις στρατιωτικές δαπάνες; Με τις αλόγιστες προσλήψεις και αυξήσεις; Με το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών που φώναζε ότι βαδίζουμε στη χρεοκοπία;