Η εκλογή του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, έναν χρόνο πριν, δεν σηματοδότησε την είσοδο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε αχαρτογράφητα νερά. Μια τέτοια άποψη θα υπέκρυπτε μια αισιόδοξη ανάγνωση της πραγματικότητας και έναν αγνωστικισμό ως προς το τι θα μπορούσε να συμβεί.
Θα μπορούσε δηλαδή και να πάει καλά ο ΣΥΡΙΖΑ υπό την ηγεσία Κασσελάκη. Θα μπορούσε να είχε περιεχόμενο η υπόσχεση του νέου προέδρου ότι «μόνο αυτός μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη». Τίποτα από αυτά δεν ίσχυε και βοούσε από την αρχή. Η εκλογή Κασσελάκη έθεσε σε κίνηση τον μηχανισμό διάλυσης ενός κόμματος που βρισκόταν σε κρίση ήδη.
Αυτό πλέον έχει αρχίσει και γίνεται κατανοητό σήμερα – και με αυταρχικό πλέον τρόπο – και από τους ανθρώπους εντός ΣΥΡΙΖΑ που είτε έβαλαν πλάτη για την εκλογή του, είτε μετέπειτα τον στήριξαν ελπίζοντας πως κάτι καλό μπορούσε να βγει. Αυτοί είναι που σήμερα κατατάσσονται στους νέους «υπονομευτές», ακολουθώντας μια προηγούμενη γενιά στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που αποχώρησε και προλειαίνοντας το έδαφος για τους επόμενους που νομοτελειακά θα ακολουθήσουν.
Η κατασκευή «εσωτερικών εχθρών» που δεν επιτρέπουν στον πολλά υποσχόμενο Ηγέτη να ξεδιπλώσει τις δυνατότητές του και να πραγματώσει την υπόσχεσή του περί «νίκης απέναντι σε Μητσοτάκη» είναι πλέον ένα επαναλαμβανόμενο, αλυσιτελές μοτίβο. Αναζήτηση πρακτόρων, παράδοση στη χλεύη του ανώνυμου όχλου για ηθική εξόντωση, εξαφάνιση αναφορών για άλλους από την ιστορική πορεία του κόμματός του.
Ο Κασσελάκης όμως είναι το σύμπτωμα, όχι το αίτιο της σημερινής διαλυτικής κατάστασης. Μπορεί ο ίδιος να επιτάχυνε με γεωμετρική πρόοδο τη διαδικασία εκφυλισμού, όμως δεν θα μπορούσε να είχε εκλεγεί, αν αυτή η διαδικασία δεν είχε ξεκινήσει πολύ καιρό πριν.
Στον ιστορικό κύκλο των κομμάτων, ο υποκειμενικός ρόλος των προσώπων είναι σημαντικός, όμως η μονοσήμαντη εστίαση σε αυτόν αποκρύπτει τους πιο αργούς αλλά βαθιούς μετασχηματισμούς που λαμβάνουν χώρα. Κάτι τέτοιο συνέβη στον ΣΥΡΙΖΑ όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα. Και αυτό ήταν πρόδηλο για όποιον μπορούσε να το δει χωρίς παρωπίδες, ακόμη και αν δεν είχε συμβεί η εκκωφαντική ήττα του 2023. Η απαξίωση της πολιτικής, η απουσία εσωτερικής πολιτικής ζωής, η αποσύνδεση από την κοινωνία, ο μεσσιανισμός και η αποθέωση του ηγέτη, όλα έλαβαν χώρα σταδιακά και οδήγησαν σε μια κατάσταση που η εκλογή Κασσελάκη φάνταζε σε κάποιους λογική.
Το ζητούμενο από εδώ και πέρα είναι ο κόσμος της Αριστεράς που παραμένει στον ΣΥΡΙΖΑ για λόγους συναισθηματικούς να συνειδητοποιήσει ότι τα κόμματα υπάρχουν για να μάχονται για ιδέες και αξίες, όχι για να γίνονται λάφυρα σε μία μάχη προσωπικών φιλοδοξιών και προσωπικής επιβίωσης. Από την άποψη αυτή, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό του κύκλο. Η Αριστερά οφείλει να συνεχίσει να δίνει μάχες με βάση τις αξίες της και τις ιδέες της. Το κρίσιμο είναι να αγωνιστούμε να έρθει ξανά η ελπίδα σε μια κοινωνία που βρίσκεται σε απόγνωση.
Ο κ. Γαβριήλ Σακελλαρίδης είναι υπεύθυνος πολιτικού σχεδιασμού της Νέας Αριστεράς.
