Τα συγκροτήματα

Η ιστορία των συγκροτημάτων παγκοσμίως ξεκινάει ταυτόχρονα με τη μεγάλη επανάσταση στον ήχο της αγγλοσαξονικής μουσικής εδώ και αρκετές δεκαετίες. Ο καθένας από μας αν καταρτίσει έναν κατάλογο με τους δέκα πιο σημαντικούς εκπροσώπους της rock μουσικής, το πιθανότερο είναι πως τα συγκροτήματα θα έχουν τη μερίδα του λέοντος και σαφώς λιγότερα θα είναι τα ονόματα των καλλιτεχνών με προσωπικές πορείες. Οι βασικοί λόγοι είναι δύο. Ο πρώτος είναι καθαρά καλλιτεχνικός και «πρακτικός» εφόσον ένας πολύ στενός πυρήνας που εργάζεται ώρες και χρόνια μαζί, με κοινές αναφορές, ανησυχίες αλλά και αισθητική στον ήχο, είναι η καλύτερη βάση για να δουλέψεις στη μουσική. Ο δεύτερος, που ίσως δεν έχει αναλυθεί επαρκώς, δεν έχει να κάνει σχεδόν καθόλου με τη μουσική. Πάντα γοητευόμασταν από μικρή ηλικία με τις ομάδες. Για κάποιον λόγο οι solo καλλιτέχνες μάς φαίνονταν κάπως απόμακροι. Η ιδέα μιας παρέας που κλείνεται σε ένα υπόγειο, βρίσκει ένα ωραίο όνομα και φτιάχνουν τραγούδια όλοι μαζί ήταν μια εικόνα αρκετά πιο οικεία, ίσως επειδή το ίδιο κάναμε κι εμείς με τα παιχνίδια μας. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις – το ζήσαμε έντονα και στην Ελλάδα, με αρκετά παραδείγματα – που ο κόσμος, και κυρίως ο νεαρόκοσμος, γύρισε την πλάτη για λίγο ή για πολύ σε όσους αποφάσιζαν να αφήσουν τα συγκροτήματά τους και να συνεχίσουν μόνοι. Τους χρεώναμε έπαρση και δεν τους συγχωρούσαμε το γεγονός ότι διέλυαν μια παρέα για προσωπικό όφελος. Ακόμη και σε περιπτώσεις που γνωρίζαμε καλά πως ορισμένα μόνο κατ’ επίφαση ήταν συγκροτήματα, εφόσον ένας μόνο από όλους έγραφε όλα τα τραγούδια. Εχουμε αναφερθεί κι άλλη φορά σε αυτή τη στήλη στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετώπισε ο Νίκος Πορτοκάλογλου όταν διαλύθηκαν οι Φατμέ, αλλά και σε μικρότερη κλίμακα ο Χρήστος Θηβαίος όταν χώρισαν οι Συνήθεις Υποπτοι, παρά το γεγονός ότι όλοι γνωρίζαμε πως και οι δύο έγραφαν τους στίχους, τη μουσική και ερμήνευαν και τα τραγούδια. Μέσα στο πλαίσιο της παρέας όμως όλα μας ακούγονταν αλλιώς. Δεν έχει μεγάλη παράδοση η Ελλάδα στην ύπαρξη συγκροτημάτων και αυτό έχει να κάνει με το ότι δεν έχουμε μεγάλη παράδοση σε αυτόν τον ηλεκτρικό ήχο. Θα ακουγόταν λίγο παράταιρο ο Θεοδωράκης, ο Χατζιδάκις, ο Ξαρχάκος, ο Μικρούτσικος, ο Τσιτσάνης, ο Μαρκόπουλος να ήταν μέλη συγκροτημάτων. Εκτός των άλλων, δεν είχε ανάγκη η μουσική τους έναν τέτοιου είδους δημιουργικό πυρήνα.

Ομως είναι παρήγορο ότι ακόμη μας γοητεύουν οι παρέες και ακούμε διαφορετικά τα τραγούδια που δημιουργούν ομάδες.