Καμιά φορά ένας πολιτικός αρχηγός δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα παραπάνω από το να κάθεται στην όχθη του ποταμού και να βλέπει τα πτώματα των εχθρών του να περνούν – παραφράζοντας τον κινεζικό μύθο.
Από τις εκλογές του 2019 ως τις ευρωεκλογές του 2023 ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρακολουθούσε τους αντιπάλους του να αυτοκαταστρέφονται και να αλληλοσπαράσσονται χωρίς να τους έχει σπρώξει εκείνος στην αρένα. Μόνοι τους προσφέρθηκαν ως θεάματα στο πλήθος.
Ο Αλέξης Τσίπρας, τυλιγμένος στην ανέμη του παραμυθιού, επέμενε και μετά τις εκλογές του 2019 να αντιμετωπίζει τον Πρωθυπουργό σαν τον «Κούλη», έναν ανάξιο αντίπαλο, δηλαδή, που του έκλεψε μυστηριωδώς την εξουσία μέσα από το χέρια. Ο Μητσοτάκης τον είχε προειδοποιήσει ότι πολεμούσε έναν εχθρό που δεν υπήρχε, ότι δεν ήταν αυτός που περιέγραφε στις ομιλίες στη Βουλή και στις συνεντεύξεις του, ότι κακώς τον υποτιμούσε.
Ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με την αλαζονεία του χαρισματικού επέλαυνε χωρίς σταματημό, μέχρι που η πραγματικότητα σάλπισε δύο φορές την ήττα του στις κάλπες. Η απώλεια συνολικά 18,5 μονάδων από το 2015-2023 τον αποστράτευσε πρόωρα, και το κόμμα του, που φιλοδοξούσε να ελέγξει τους αρμούς της εξουσίας, αποσυναρμολογήθηκε μέσα σε φασαριόζικους και κουραστικούς εμφυλίους.
Τον Ιούνιο του 2024 η κλωστή λύθηκε και η ρόδα γύρισε. Ηρθε η σειρά του νυν Πρωθυπουργού να αναρωτηθεί πώς χάθηκαν 13 μονάδες μέσα σε έναν χρόνο και πώς γκρεμίστηκε η κυριαρχία τού 41%. Και, το χειρότερο, χωρίς αξιόλογο πολιτικό αντίπαλο. Ενώ, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να τρώει τις σάρκες του, οι εσωκομματικές εκλογές στο ΠαΣοΚ αντί να το βυθίσουν στην εσωστρέφεια, το ανέδειξαν σε εν δυνάμει αντίπαλο πόλο της ΝΔ.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης πήρε το ρίσκο της αναβάπτισης στη λαϊκή ετυμηγορία, κέρδισε, έβαλε και άλλους παίκτες στο παιχνίδι, οι οποίοι διευρύνουν τα όρια της επιρροής του κόμματος, φτιάχνει συμμαχίες, ο ίδιος αλλάζει και οι συνθήκες τον ωριμάζουν. Δεν είναι ο Ανδρουλάκης που έχει στο μυαλό του ο Μητσοτάκης όταν τον κατηγορεί ότι είναι αρχηγός του «πράσινου ΣΥΡΙΖΑ» ή όταν αναφέρεται στο «ΠαΣοΚ του Ανδρουλάκη», σε ένα δήθεν οπισθοδρομικό ΠαΣοΚ, σπέρνοντας ζιζάνια προς εκμετάλλευση από τα άλλα προοδευτικά ΠαΣοΚ.
Ο Ανδρουλάκης μπορεί να καθίσει με άνεση στην όχθη του ποταμού. Το ΠαΣοΚ έχει τη μεγαλύτερη εσωτερική συνοχή και ανασυντάσσεται στην προοπτική διεκδίκησης της εξουσίας, την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ σκορπάει στους πέντε ανέμους και η ΝΔ βιώνει ταυτόχρονα τη φθορά της διακυβέρνησης και τη μεγαλύτερη εσωτερική ένταση επί θητείας Μητσοτάκη.
Η διαγραφή Σαμαρά ενδέχεται να έχει επιφέρει ανήκεστο βλάβη στην κυβερνητική παράταξη, που αν και δεν είναι ορατή σε αυτή τη φάση, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει, δεδομένης και της δυσφορίας του Κώστα Καραμανλή.
Και μόνο το γεγονός ότι, όπως εκτιμούν στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ, υπάρχουν τουλάχιστον 5 βουλευτές, όσοι δηλαδή αρκούν για να χαθεί η δεδηλωμένη, που αν τους κάνει νεύμα ο πρώην πρωθυπουργός θα τον ακολουθήσουν, αρκεί για να επηρεαστούν η ψυχολογία και η οικονομία. Επιπλέον, η Μητσοτάκης της πρώτης θητείας και του «θα κάνω ό,τι νομίζω σωστό» δεν είναι ο ίδιος με τον Μητσοτάκη της δεύτερης θητείας και του «θα κάνω ό,τι νομίζετε σωστό» στρεφόμενος προς μια Δεξιά που δεν ταιριάζει με την πολιτική ιδιοσυγκρασία του.
Οπως εξελίσσονται τα πράγματα, όλα τα σενάρια είναι ανοιχτά, και η επίσπευση εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και οι πρόωρες εκλογές. Οταν μια κυβέρνηση επικαλείται συνεχώς την πολιτική σταθερότητα (…), κάτι δεν πάει καλά με την πολιτική σταθερότητα.
