Από πού να αρχίσει κανείς για την εβδομάδα που πέρασε; Οταν, τη νύχτα των εκλογών, φανερώθηκε ο θρίαμβος της ΝΔ, άπαντες επισήμαναν τον κίνδυνο της αλαζονείας. Και ενώ ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έχει επανειλημμένως τραβήξει τα αφτιά υπουργών για ατυχείς δηλώσεις, για λόγια δηλαδή, στα έργα η κυβερνητική αλαζονεία ξεχειλίζει.
Διότι μεγαλύτερη απόδειξη αλαζονείας από το να μη νιώθει κανείς την ανάγκη να τηρεί ούτε τα προσχήματα δεν υπάρχει. Είναι πολλές οι φορές από το 2019 ως σήμερα που τα προσχήματα κρίθηκαν περιττά. Θυμάται κανείς, για παράδειγμα, την απροσχημάτιστη γαλάζια συγκάλυψη του σκανδάλου των υποκλοπών στη Βουλή. Ή το πώς ξαφνικά λίγο μετά από ανακοινώσεις του Αστεροσκοπείου που ενόχλησαν την κυβέρνηση αποφασίστηκε, 180 χρόνια μετά την ίδρυσή του, να περάσει στον έλεγχο του υπουργού Κλιματικής Κρίσης. Επανέρχομαι όμως στο θέμα σήμερα, με αφορμή αυτή την ιστορία της Ανάπλασης ΑΕ.
Το χρονικό είναι τόσο ξεκάθαρο που ό,τι φιοριτούρα κι αν επιστρατεύσει η κυβέρνηση για να θολώσει τα νερά, δεν τα καταφέρνει. Ιδρύει το 2018 ο ΣΥΡΙΖΑ μια εταιρεία για να τρέξει τα έργα στην Αθήνα και τη θέτει υπό τον έλεγχο υπουργών, της κυβέρνησης δηλαδή. Βγαίνει δήμαρχος ο Κώστας Μπακογιάννης και κυβέρνηση η ΝΔ και περνάει την εταιρεία στον δήμο, φροντίζοντας μάλιστα στο ΔΣ της ο δήμαρχος να είναι επικεφαλής και να ορίζει και κάποια μέλη της αρεσκείας του. Χάνει ο κ. Μπακογιάννης και πετάνε τον δήμο εκτός εν μια νυκτί γιατί τάχα μου η εταιρεία θα τρέχει πια τις αναπλάσεις όλης της χώρας. Δηλαδή ο Δούκας που εκλέχθηκε με συγκεκριμένες δεσμεύσεις δεν θα έχει λόγο στα του δήμου. Για τα έργα στην Αθήνα θα αποφασίζουν τα υπουργεία. Για όλα αυτά βέβαια είχαμε πάρει μια πρόγευση από τις παρεμβάσεις Μενδώνη για τη Βασιλίσσης Ολγας μετά την ήττα Μπακογιάννη.
Ούτε τα προσχήματα.
Κι από τα προσχήματα στα αμάζευτα της εβδομάδας. Αν το έργο της κυρίας Λαλέ που απομακρύνθηκε από το Προξενείο μας στη Νέα Υόρκη δεν αφορούσε κάτι τόσο σημαντικό και τραγικό όσο οι δολοφονίες γυναικών, η όλη ιστορία θα ήταν για γέλια. Για γέλια η απόφαση του ΥΠΕΞ, για γέλια η εκ των υστέρων προσπάθεια να μαζευτούν τα αμάζευτα, ότι τάχα τους πείραξε ο χώρος και όχι το έργο. Για γέλια. Αναρωτιέμαι όμως πραγματικά, σκέφτεται κανείς στο Μαξίμου πώς φαίνεται στους κεντρώους μια κυβέρνηση που λογοκρίνει την τέχνη και σέρνεται πίσω από τους σταυρούς και τις περικεφαλαίες της Βουλής που πουλάνε τζούφιο υπερπατριωτισμό για να τσιμπήσουν κάνα ψηφαλάκι και μαζί τα εκατομμύρια της κρατικής επιχορήγησης;
