Αν δεν έχετε παιδί στην εφηβεία, ίσως να μην έχετε πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει με τα κινητά. Από το πρωί ως το βράδυ, οι γονείς δίνουν μια μάχη, που πολλές φορές χάνεται, για να περιορίσουν τον χρόνο που σκοτώνουν τα παιδιά τους μπροστά στην οθόνη.
Αν το καλοσκεφτεί κανείς, οι έφηβοι της τελευταίας 20ετίας είναι τα πειραματόζωα. Αυτά είναι τα πρώτα παιδιά που δεν ξέρουν πώς ήταν ο κόσμος πριν από το Ιντερνετ. Είναι τα πρώτα παιδιά που από πολύ μικρά έχουν ένα κινητό ως προέκταση του χεριού τους και είναι από τη δική τους εξέλιξη που θα βγουν τα πρώτα συμπεράσματα για το πώς επιδρά αυτός ο νέος τρόπος ζωής στο ανθρώπινο είδος. Από τις αλλοιώσεις στον αυχένα (άραγε θα γεννιόμαστε με το κεφάλι σκυμμένο στο επόμενο στάδιο εξέλιξής μας;), ως το άγχος, την αδυναμία συγκέντρωσης, τον βαθμό κοινωνικότητας, την ευκολία ή δυσκολία στο σχετίζεσθαι, την επιθετικότητα, το εύρος γνώσεων, τις μαθησιακές δυσκολίες κ.λπ. Από την πορεία των παιδιών μας θα φανούν πολλά.
Μήπως όμως έχει ήδη έρθει η ώρα να οριοθετήσουμε κάπως το πείραμα;
Πριν από 8 μήνες, η UNESCO πρότεινε την παγκόσμια απαγόρευση της χρήσης έξυπνων κινητών τηλεφώνων στα σχολεία. Στη σχετική έκθεση μπορεί κανείς να διαβάσει διάφορα. Από τα προφανή όπως η αδυναμία συγκέντρωσης, ως τα λιγότερο προφανή όπως οι επιθέσεις ή οι ακραίες συμπεριφορές που ενδεχομένως θα εξέλιπαν αν δεν υπήρχε το κίνητρο και η ευκολία της βιντεοσκόπησης μέσω κινητού.
Ηδη σε κάποιες χώρες το μέτρο εφαρμόζεται είτε καθολικά είτε σε μεμονωμένα σχολεία. Μήπως ήρθε η ώρα κάτι αντίστοιχο να γίνει κι εδώ από το υπουργείο Παιδείας;
Ναι, προφανώς θα πρέπει η τεχνολογία να αποτελεί μέρος της ζωής των παιδιών. Μέσω των κινητών άλλωστε κοινωνικοποιούνται και επικοινωνούν πια. Ας συμφωνήσουμε όμως ότι τουλάχιστον μέσα στο σχολείο μπορεί να απαγορευθεί η χρήση τους ή τουλάχιστον να περιοριστεί στο πλαίσιο κάποιας συγκεκριμένης εκπαιδευτικής αποστολής. Μη βιαστείτε να πείτε «μα ήδη απαγορεύεται». Ολοι ξέρουμε την πραγματικότητα.
Επιπλέον, πόσο σίγουροι είμαστε ότι αυτή η αυξημένη παραβατικότητα και επιθετικότητα των παιδιών τα τελευταία χρόνια δεν σχετίζεται με την απεριόριστη πρόσβαση σε κάθε είδους οπτικοακουστικό υλικό ή με τις ατελείωτες ώρες που περνούν μπροστά σε μια οθόνη; Γιατί καλές οι εφαρμογές γονεϊκής επιτήρησης και ορθώς υπάρχουν, αλλά όλοι ξέρουμε ότι τα βίντεο που διακινούνται από παιδί σε παιδί, περνούν κάτω από τα ραντάρ και συχνά θα έκαναν και τους πιο ανοιχτόμυαλους γονείς να φρίττουν.
