Στη Βουλή υπάρχουν οκτώ κόμματα. Τα πέντε θεωρούνται αντισυστημικά. Ομως το ΚΚΕ είναι τόσο αντισυστημικό όσο και οι τσολιάδες στον Αγνωστο Στρατιώτη, συνεπώς το αφήνουμε έξω. Μας μένουν τέσσερα. Τα τρία θεωρούνται βαθιά συντηρητικά, αν και ο χαρακτηρισμός είναι επιεικής για τους «Σπαρτιάτες». Είναι και η «Πλεύση» που δεν τοποθετείται στον ιδεολογικό άξονα, αλλά στο θυμικό της προέδρου του.
Εχουν επιχειρηθεί διάφορες προσεγγίσεις επί του συγκεκριμένου θέματος και όλες καταλήγουν λίγο ως πολύ στο ίδιο: ο δεξιός αντισυστημισμός ευνοείται από τη συγκυρία της εποχής. Οι άνθρωποι βλέπουν ότι τα πράγματα τρέχουν πολύ πιο γρήγορα από τη σκέψη τους, τρομάζουν από τη μετανάστευση και κλείνουν με δύναμη τα παραθυρόφυλλά τους.
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα που μάλλον δεν μετράμε. Ο πόλεμος των ιδεών έχει ξεμείνει από πυρομαχικά εδώ και χρόνια. Οι σφαίρες άρχισαν να σώζονται όταν έπεσε το Τείχος στο Βερολίνο και η ανθρωπότητα χρειάστηκε μία γενιά για να τελειώσει, προσωρινά τουλάχιστον, με την παραδοσιακή αντιπαράθεση ανάμεσα στην Αριστερά και στη Δεξιά. Ναι, φυσικά και οι ταξικές ανισότητες γεννούν εντάσεις, όμως αυτές δεν έχουν ιδεολογική επίστρωση. Στο παλιό σύμπαν πολλοί άνθρωποι ακολουθούσαν τη θρησκευτική διαλεκτική της Αριστεράς περιμένοντας έναν καλύτερο κόσμο όπως οι χριστιανοί τη μετά θάνατο ζωή. Τώρα δεν είναι έτσι. Τώρα κάποιος μπορεί να γράψει με κεφαλαία στα social, να πετάξει καμιά πέτρα και να πάει να ψηφίσει Ακροδεξιά που είναι πιο πειστική στο μίσος της κατά του συστήματος.
Αλλά μπορείς να πας ακόμα πιο κάτω. Παρατηρώ ανθρώπους να πλακώνονται στα social για τους παπαγάλους του Μπιμπίλα και το ντεκολτέ της Τζώρτζιας. Με επιχειρηματολογία που υιοθετεί πολιτικούς όρους. Οι ίδιοι άνθρωποι μπορεί να έπαιζαν καρπαζιές για τα εμβόλια. Ομως αφήστε τα δικά μας, εδώ τώρα σπάει το τσόφλι της νέας κατάστασης. Δείτε τι συμβαίνει στην Αμερική με τον διχασμό της κοινωνίας πάνω σε θεματικές που δεν είναι ακριβώς οικονομικές. Εκεί ο παραδοσιακός διαχωρισμός ανάμεσα σε Ρεπουμπλικανούς και Δημοκρατικούς αρχίζει πλέον να διαμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό με βάση το επίπεδο μόρφωσης και τον τόπο διαμονής. Δύσκολα θα βρεις μορφωμένους ανθρώπους από τη Νέα Υόρκη ή την Καλιφόρνια να επιχειρηματολογούν υπέρ του Τραμπ, ακόμα και αν πρόκειται για κλασικούς Ρεπουμπλικανούς παλαιάς κοπής.
Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι οι επόμενες μάχες στα κοινωνικά χαρακώματα θα δοθούν ανάμεσα στη λογική και στον παραλογισμό, στη γνώση και στην αμάθεια, στην πρακτική σκέψη και στην «ψεκασμένη» οπτική απέναντι στα πράγματα. Στο μέλλον θα διχαστούμε πάνω σε θεωρίες συνωμοσίας ή, τέλος πάντων, σε κάτι παραπλήσιο. Και αν κάποτε οι πνευματικές ελίτ είχαν υπό τον έλεγχό τους τα κανάλια επικοινωνίας, τώρα που η ανθρωπότητα είναι με ένα κινητό στο χέρι, το τερατώδες έχει καλύτερες πιθανότητες διάχυσης στους πληθυσμούς.
Συνεπώς όταν βλέπεις όλους αυτούς τους περίεργους και «δασύτριχους» τύπους να μπαίνουν στη Βουλή, το πρόβλημα δεν αφορά την εμπιστοσύνη στους θεσμούς κ.λπ. Εχει να κάνει με την άγνοια, την αμορφωσιά και την κοινή ηλιθιότητα που διασπείρεται με ταχύτητα πανδημίας. Λες και, ως ανθρωπότητα, κάνουμε μετάγγιση μυαλού στην τεχνητή νοημοσύνη και αρχίζουν να μας τελειώνουν τα αποθέματα.
