Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων αρέσκεται στο παραμύθιασμα. Το έχουν αποδείξει πλειστάκις με τις πολιτικές – και όχι μόνο – επιλογές τους. Οταν ο Θεόδωρος Πάγκαλος με τη γνωστή αμετροέπειά του είπε το περιβόητο «μαζί τα φάγαμε», ξεσηκώθηκαν οι πάντες για την ισοπεδωτική, πράγματι, αθυροστομία του.
Ζούμε επί μήνες τώρα στον αστερισμό των συντάξεων, των περικοπών, των αναδρομικών και πάει λέγοντας. Χιλιάδες σπεύδουν κάθε μέρα να καταθέσουν αιτήσεις για να πάρουν τα χρωστούμενα, αλλά κανείς δεν αναρωτιέται πού θα βρεθούν τα λεφτά. Οπως πίστεψαν το παραμύθι του Τσίπρα ότι θα καταργήσει τα μνημόνια, έτσι και τώρα θεωρούν ότι με κάποιον μαγικό τρόπο τα χρήματα θα βρεθούν κι όλοι θα επιστρέψουν στις παλιές καλές μέρες.
Για το πώς χρεοκόπησε η χώρα – και εξακολουθεί να είναι στην Εντατική – κανείς δεν θέλει να αναζητήσει τις αιτίες. Βολεύει να πιστεύουν ότι τα έφαγαν κάποιοι πολιτικοί με τις μίζες – και πράγματι κάποιοι βούτηξαν το δάχτυλο στο μέλι -, αλλά δυστυχώς για εμάς οι βαθύτερες αιτίες είναι άλλες.
Πόσοι πράγματι γνωρίζουν ότι μέσα σε 15 χρόνια, από το 2000 μέχρι το 2015, ο κρατικός προϋπολογισμός ξόδεψε 200 ολόκληρα δισ. ευρώ – τα περισσότερα δανεικά – για να καλύπτεται η τρύπα του Ασφαλιστικού; Οι όποιες ρεμούλες έχουν φυσικά συμβάλει στη διασπάθιση δημόσιου χρήματος, αλλά η μεγάλη σπατάλη – και εδώ είναι η ευθύνη των πολιτικών – είναι ότι τροφοδοτούσαν με ελλείμματα και δανεικά και το ασφαλιστικό σύστημα και την περίθαλψη.
Ετσι εκτοξεύθηκε το δημόσιο χρέος, έτσι χρεοκοπήσαμε. Και οι ευθύνες είναι συγκεκριμένες, ασχέτως αν δεν θέλουμε να τις συζητήσουμε. Την περίοδο του… επάρατου Σημίτη, που στοχοποιούν μονίμως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι παραφυάδες του, οι επιχορηγήσεις των Ταμείων κυμαίνονταν μεταξύ 5 και 8,5 δισ. ευρώ τον χρόνο. Σε φυσιολογικά δηλαδή επίπεδα. Την περίοδο Καραμανλή, το 2009, ξεπέρασαν τα 17 δισ. ευρώ! Για να μη μιλήσουμε για το ποσοστό αναπλήρωσης που έφτανε το 95%, το υψηλότερο στις χώρες του ΟΟΣΑ.
Μια χώρα συνταξιούχων οι οποίοι, παρά τις μειώσεις που έχουν υποστεί, έχουν υψηλότερο εισόδημα από την πλειοψηφία των εργαζομένων δεν πάει πουθενά. Μπορούμε να συνεχίσουμε να συζητούμε για τις συντάξεις, αλλά πολύ σύντομα θα αναρωτιόμαστε τι φταίει και η χώρα συνεχίζει να βουλιάζει…
