Με τις εμφανίσεις των πολιτικών αρχηγών στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης η χώρα εισήλθε κατά γενική ομολογία σε σκληρή προεκλογική περίοδο απροσδιόριστης διάρκειας.
Οι τόνοι υψώθηκαν τεχνηέντως από την πλευρά της κυβέρνησης, οι εντάσεις από τις αρχές του Σεπτεμβρίου είναι σχεδόν καθημερινές, το όλο κλίμα και η ατμόσφαιρα παραπέμπουν σε πολιτικές συνθήκες πόλωσης και διχασμού, που δεν ταιριάζουν με τη θέση και την κατάσταση της χώρας.
Ολα είναι σχεδόν έτοιμα να θυσιαστούν στον βωμό της μάχης για την εξουσία και μόνο για αυτήν.
Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός και το περιβάλλον του «λιθοβολούν» τους πάντες, ιδιαιτέρως εκείνους που αρθρώνουν κριτικό λόγο και σπεύδουν να επισημάνουν ότι το άλλοθι του τέλους των μνημονίων δεν αρκεί, ούτε επιτρέπει εκτροχιασμούς και αναιρέσεις.
Κακά τα ψέματα, η Ελλάδα παρά την ολοκλήρωση του δανειακού προγράμματος παραμένει δεσμευμένη και εξαρτημένη – χαρακτηριστική προς τούτο είναι και η αποκάλυψη για δέσμευση ακόμη και των αρχαιολογικών χώρων – από δανειστές και εταίρους, οι οποίοι συνεχίζουν να παρακολουθούν με καχυποψία και επιφύλαξη την εξέλιξη των ελληνικών υποθέσεων.
Η πολυδιαφημισμένη επίσης έξοδος στις αγορές δεν επήλθε, ούτε φαίνεται να επιτυγχάνεται στο ορατό μέλλον.
Η οικονομία μας παραμένει υποχρηματοδοτούμενη, οι τράπεζές μας είναι ευάλωτες σε εξωτερικά γεγονότα, διεκδικούν χρόνο και χρήμα που κανείς δεν είναι διατεθειμένος να προσφέρει, και ο ιδιωτικός τομέας διέρχεται συμπληγάδες, παλεύει υπερφορολογημένος με ίδια μέσα να σταθεί στα πόδια του.
Κοινή είναι η πεποίθηση ότι πολλά σχήματα που δίνουν ακόμη αγώνα επιβίωσης θα κινδυνεύσουν να πέσουν με το πρώτο φύσημα του αγέρα.
Πολύ περισσότερο όταν το διεθνές περιβάλλον είναι ασταθές, υπό διαμόρφωση, και η Ευρώπη – που άλλοτε αποτελούσε πηγή και βάση σταθερότητας – δοκιμάζεται από αυτό το ιδιότυπο εθνολαϊκιστικό ρεύμα, το οποίο μοιάζει ικανό να διαταράξει τη συνοχή της θέτοντας υπό αίρεση τα σχεδιαζόμενα, εδώ και χρόνια, βήματα εμβάθυνσης της ενοποίησής της.
Με άλλα λόγια, δυστυχώς απέχουμε πολύ από την πολυδιαφημιζόμενη επιστροφή στην κανονικότητα.
Η εμπιστοσύνη της διεθνούς οικονομικής κοινότητας δεν έχει ακόμη κερδηθεί, παραμένει διεκδικήσιμη και οι όποιες ανοχές εξασφαλίστηκαν, εξαιτίας κυρίως της σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής και των αμέτρητων θυσιών του ελληνικού λαού, μπορούν να αρθούν μόλις διαπιστωθεί ότι οδεύουμε προς δημοσιονομικό εκτροχιασμό.
Γεγονός που δεν επιτρέπει εκλογικά παίγνια πολιτικής επιβίωσης με αλόγιστες παροχές και μονομερείς αναιρέσεις δεσμεύσεων και υποχρεώσεων.
Δεδομένων των συνθηκών, όλοι οι διαθέσιμοι εθνικοί πόροι θα έπρεπε να κατευθύνονται προς την ενίσχυση της ανάπτυξης και της δημιουργίας ισχυρού επενδυτικού κλίματος, ικανού να επιτρέψει την ανάκτηση της εμπιστοσύνης.
Το πραγματικό τέλος της λιτότητας θα επέλθει μόνο όταν η ελληνική οικονομία ξεφύγει από τη ζώνη της στασιμοχρεοκοπίας και των χαμηλών ρυθμών ανάπτυξης. Για να εξέλθει η Ελλάδα από την κρίση θα πρέπει τα επόμενα πέντε χρόνια να αναπτύσσεται με ρυθμούς 4%-5% ετησίως.
Η αναιμική ανάπτυξη της τάξεως του 2% δεν επιτρέπει καμία αισιοδοξία, παρά μόνο τη στασιμότητα μπορεί να εγγυηθεί…
Ας μην εθελοτυφλεί ο Πρωθυπουργός. Με εκλογικά κόλπα, επιδοματικές πολιτικές και διανομές μικροεμβασμάτων δεν κερδίζεται το στοίχημα της οικονομίας και της χώρας.
Αντιθέτως, συγκροτείται εκ νέου συνταγή εθνικής υποχώρησης και οικονομικής καταστροφής του λαού, στο όνομα του οποίου διαπράττονται δυστυχώς όλα τα πολιτικά εγκλήματα.
ΤΟ ΒΗΜΑ
