Το πρώτο υλικό του Ολοκαυτώματος ήταν οι μικρές διαστρεβλώσεις, που πάνω τους θεμελιώθηκαν οι μεγάλοι μύθοι. Φαινομενικά ανώδυνες παρατηρήσεις για τη συμπεριφορά, τις θρησκευτικές συνήθειες, την εμπορική δεξιότητα των Εβραίων αναμείχθηκαν με τον εμπεδωμένο αντιεβραϊσμό της Λουθηρανικής Διαμαρτύρησης μέσα στον ατμολέβητα της πρωσικής βιομηχανικής επανάστασης, που ετοίμαζε τη γερμανική ενοποίηση. Ο Εβραίος έγινε ο βολικός «άλλος» της νέας αυτοκρατορίας. Στις ανατολικές επαρχίες ενοχλούσε γιατί ήταν πολύ διαφορετικός ενώ στις δυτικές γιατί ήταν πολύ αφομοιωμένος. Μόλις δύο χρόνια μετά την ενοποίηση συνέβη ο οικονομικός Πανικός του 1873, τον οποίον το επιτελείο του Βίσμαρκ χρέωσε στους Εβραίους χρηματιστές, ενώ το 1880 στο πρωσικό κοινοβούλιο διημείφθη το Judendebatte, όπου η πλειοψηφία διεκήρυξε ότι οι Ιουδαίοι δεν ήταν πραγματικοί Γερμανοί. Από εκείνη τη στιγμή χρειάστηκαν λιγότερα από εξήντα χρόνια για να ειπωθεί ότι οι Εβραίοι δεν είναι ούτε πραγματικοί άνθρωποι, και έξι εκατομμύρια αθώοι να θυσιαστούν στην πλέον συνειδητά προγραμματισμένη και εγκληματική μορφή ανορθολογισμού.
Το πρώτο υλικό του σύγχρονου αντισημιτισμού είναι ο αναθεωρητισμός. Οι αριθμοί των νεκρών μειώνονται, τα κίνητρα των προσώπων αλλάζουν, οι ευθύνες κοινωνικών ομάδων και ηγεσιών απαλύνονται. Απ’ άκρου εις άκρον της Ευρώπης αμφίβολης ποιότητας «ερευνητές» κατασκευάζουν ένα ανιστορικό αφήγημα, που έφτασε να τροφοδοτεί έως και τη νομική παραγωγή κοινοβουλίων. Ακόμη και στη χώρα μας υπήρξαν κατά το παρελθόν παρόμοιες προσπάθειες διαστρέβλωσης των ιστορικών στοιχείων, που ευτυχώς δεν βρήκαν ούτε κοινωνική απόκριση ούτε συνέχεια.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
