Τίποτε δεν συνέβη ξαφνικά. Η κυβέρνηση μπορούσε ήδη από την υπόθεση της διπλής παρακολούθησης (από ΕΥΠ και Predator) Κουκάκη να καθαρίσει το τοπίο χωρίς να αφήσει σκιές πάνω από τα καλογυαλισμένα πατώματα του Μαξίμου. Δεν το έκανε. Αντιθέτως, με μια τροπολογία φρόντισε για το αντίθετο. Το πράμα άρχισε να χοντραίνει όταν μάθαμε ότι εκτός από τον δημοσιογράφο, για λόγους εθνικής ασφάλειας στο (πάλι διπλό) στόχαστρο είχε μπει και υποψήφιος πολιτικός αρχηγός.
Η υπόθεση Ανδρουλάκη ήταν η δεύτερη ευκαιρία της κυβέρνησης να διαλευκάνει το θέμα. Επέλεξε και πάλι να μην το κάνει. Το αφήγημα για τη νόμιμη «επισύνδεση» που δεν γνώριζε ο Πρωθυπουργός και που αν τη γνώριζε δεν θα την επέτρεπε, καίτοι νόμιμη, κατά τις δημοσκοπήσεις δεν έπεισε.
Επεσαν κεφάλια, χωρίς όμως να αποδοθούν ευθύνες κι ανέλαβε να ρίξει φως η Βουλή, χωρίς να επιτραπεί από τους γαλάζιους βουλευτές να κληθούν πρόσωπα-κλειδιά. Κι όσοι προσήλθαν όμως στις κρίσιμες ερωτήσεις αντέταξαν με άνεση το απόρρητο. Υστερα ήρθαν οι λίστες. Το αφήγημα άλλαξε και έκανε λόγο για κέντρα «εκτός πλαισίου» στην ΕΥΠ. Μαζί με τις υπουργικές ειρωνείες στα τηλεπαράθυρα, άρχισαν και οι απειλές για φυλακίσεις. Στο στόχαστρο ακόμη και η ΑΔΑΕ.
Τις ίδιες απειλές χρησιμοποίησε και ο ίδιος ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου στην άκρως αμφιλεγόμενη γνωμοδότησή του. Κι όταν η Ανεξάρτητη Αρχή προχώρησε με την έρευνα για να μάθουμε τελικά πως στρατιωτικοί και υπουργός παρακολουθούνταν όχι «εκτός πλαισίου» αλλά με υπογραφή εισαγγελέα, τα χαμόγελα πάγωσαν και οι ειρωνείες έδωσαν τη θέση τους σε προσωπικές επιθέσεις. Οποιος επιμένει να θέλει διαλεύκανση της υπόθεσης είναι εχθρός ή «με τους άλλους», όποιοι κι αν εξυπηρετεί κάθε φορά να είναι αυτοί. Τα ερωτήματα όμως πια πληθαίνουν. Κι έτσι από εκεί που αναρωτιόταν κανείς γιατί παρακολουθούσαν τον Κουκάκη και τον Ανδρουλάκη, τώρα αναρωτιέται όχι μόνο γιατί παρακολουθείτο υπουργός, αλλά και πώς γίνεται να έμεναν και να μένουν στη θέση τους ανώτατοι στρατιωτικοί των οποίων την παρακολούθηση είχε εγκρίνει με την υπογραφή της εισαγγελέας για λόγους εθνικής ασφάλειας. Κι όσο οι απαντήσεις δεν δίνονται, ο καθένας δικαιούται να σκέφτεται τα χειρότερα.
Εντάξει. Η ακρίβεια πράγματι καίει τους πολίτες, ας μην τους υποτιμά κανείς όμως τόσο ώστε να πιστεύει πως στο μυαλό τους χωρά μόνο το καλάθι της νοικοκυράς. Για τον λάκκο στον οποίο βυθίζεται η πολιτική ζωή και εξήγηση υπάρχει και ευθύνες.
