Οι περισσότεροι πιστεύουμε ακράδαντα πως δεν είμαστε κτήνη. Ομως είναι σε απρόσμενες και ακραίες καταστάσεις που καταλαβαίνεις τι άνθρωπος είσαι πραγματικά. Την ώρα ενός σεισμού για παράδειγμα. Ακούγοντας νεογέννητα γατάκια να παλεύουν για ζωή μέσα στα σκουπίδια. Οταν μπροστά σου γίνεται ένα τροχαίο και ενστικτωδώς το πόδι επιλέγει: φρένο «να βοηθήσουμε» ή γκάζι «πού να μπλέκεις τώρα».
Καμιά φορά και πάνω στον καταπέλτη ενός πλοίου, μέσα στο λεωφορείο για να θυμηθούμε τον 19χρονο Θανάση Καναούτη ή μπροστά στη βιτρίνα ενός κοσμηματοπωλείου για να θυμηθούμε τον Ζακ. Μέχρι να βρεθείς σε μια τέτοια συνθήκη μπορεί να μην έχεις ιδέα ποιος είσαι, τι είσαι.
Για τους νεκρούς μετανάστες της Δαδιάς γράφαμε πως απεδείχθησαν αναλώσιμοι. Μία εκδοχή ήταν ο ρατσισμός μας όχι για τους ξένους αλλά γι’ αυτούς που μοιάζουν βγαλμένοι από τους Αθλίους. Τέτοιος μαθαίνουμε πως ήταν κι ο Αντώνης. Μπορεί κανείς να φανταστεί κάτι αντίστοιχο με κάποιον καλοντυμένο καθωσπρέπει κύριο;
Προβληματίστηκα αυτές τις μέρες. Τι έχει απομείνει να ειπωθεί για αυτή την κτηνωδία; Την ιδέα μου την έδωσε τελικά ο Πρωθυπουργός που έγραψε στην ανάρτησή του: «Στη μνήμη του Αντώνη, λοιπόν, η Πολιτεία θα κάνει το καθήκον της. Αλλά και καθένας ας υπηρετήσει υπεύθυνα τον ρόλο που του αναλογεί». Υπηρετώντας τον ρόλο μου λοιπόν, στη μνήμη του Αντώνη, θα σας γυρίσω λίγα χρόνια πίσω, και θα σας θυμίσω μια άλλη κτηνωδία που τότε μας σόκαρε αλλά μετά – ως συνήθως – την ξεχάσαμε.
Ηταν Δεκέμβριος του 2019, όταν όλη η Ελλάδα είδε ένα βίντεο με αστυνομικούς του ΑΤ Ομονοίας να σέρνουν μια γυναίκα έξω από το τμήμα και στη συνέχεια έναν εξ αυτών να την καταβρέχει σαδιστικά με μια μάνικα. Η γυναίκα είχε σοβαρά προβλήματα. Οι αστυνομικοί τη γνώριζαν, όπως ακριβώς και το πλήρωμα του πλοίου φαίνεται πως γνώριζε τον Αντώνη. Η Αστυνομία παραδέχθηκε το περιστατικό, αφού βγήκε το βίντεο, αλλιώς μπορεί και να ήμαστε μπροστά σε ακόμη ένα περιστατικό που συνέβη «υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες».
Θέλετε να σας πω τι απέγινε το θέμα; Η ΕΔΕ κατέληξε σε ποινή-χάδι, ενώ η εισαγγελέας που χειρίζεται τον φάκελο, τέσσερα χρόνια μετά δεν έχει ακόμη αποφασίσει αν θα ασκήσει διώξεις ή αν θα βάλει την υπόθεση στο αρχείο.
Γενικό συμπέρασμα: Ναι. Ολοι μπορεί να κρύβουμε ένα κτήνος μέσα μας. Θα βοηθούσε όμως να ζούμε σε μία χώρα που δεν αφήνει τα κτήνη ατιμώρητα. Δεν τα χαϊδεύει. Δεν τα κρατά στη δούλεψή της. Οχι τίποτε άλλο δηλαδή, αλλά μιας και ψάχνουμε τι μπορεί να κάνει ο καθένας στη μνήμη του Αντώνη.
