Η Ελλάδα, κυρίως από τη Θεσσαλία και κάτω, δεν έχει σχέση με τον πολύ κακό καιρό. Το χιόνι είναι συνήθως μία ατραξιόν όταν δεν αντιμετωπίζουμε ακραίες καταστάσεις. Η απόφαση να κάνουν τα παιδιά, κυρίως του Δημοτικού, τηλεκπαίδευση την ημέρα που περιμένουμε να το στρώσει στην Αττική είναι ένα μικρό αλλά χαρακτηριστικό δείγμα της παθολογίας του εκπαιδευτικού μας συστήματος.
Ας φτιάξουμε ένα άκρως υποθετικό σενάριο. Σε μία σκανδιναβική χώρα ενημερώνονται οι πολίτες πως περιμένουν έναν υπέροχο ζεστό ήλιο και μία θάλασσα θα φτάσει μέχρι τις άκρες της πόλης τους για μία ή δύο μέρες. Πιστεύετε πως θα έβαζαν στα παιδιά τηλεκπαίδευση ή θα τα παρότρυναν να βγουν να παίξουν στη θάλασσα;
Δεν ξέρω σε ποια ύλη θα μείνουν πίσω τα πιτσιρίκια αν χαζεύουν όλη μέρα το χιόνι. Δεν ξέρω πόσο τρομερό είναι να μάθουν την προπαίδεια του 5 μία ή δύο μέρες αργότερα. Δεν ξέρω γιατί καταργήθηκαν η θεατρική αγωγή και η ευέλικτη ζώνη από τις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού. Οταν δεν μοιάζει με τιμωρία είναι μια εντελώς αδέξια προσπάθεια να επιβάλλεις σε αυτές τις ηλικίες την αίσθηση ενός καθήκοντος που απλά δεν το έχουν και δεν χρειάζεται να το έχουν.
Πέρα από την αποστήθιση σελίδων, πρέπει να αρχίσουν νωρίς να αποστηθίζουν την ομορφιά όπου την πετυχαίνουν. Να πέφτουν με τα μούτρα στη χαρά όπου τη βρίσκουν, να θητεύουν στο γέλιο όπου κυλάει.
Για το εκπαιδευτικό μας σύστημα όλα αυτά ανήκουν στον ελεύθερο χρόνο, σε κάτι εκτός διαδικασίας, άχρηστο όταν η κούρσα του ανταγωνισμού τρέχει εκεί έξω και πρέπει να εφοδιαστούν για να τρέξουν λίγα μέτρα περισσότερα και γρηγορότερα από τα άλλα παιδιά. Σαν σενάριο δυστοπικής ταινίας.
Η εκπαίδευση έχει ταυτιστεί με την εξειδίκευση, με τις δεξιότητες σε ένα όλο και πιο στενό πεδίο. Θα γεμίσουμε «στεναχωρημένους» επιστήμονες, εντελώς αδέξιους και απαίδευτους σε ποιότητες που φτιάχνουν όχι μόνο χαρακτήρα αλλά και ικανότητα συναισθηματικής προσέγγισης και ερμηνείας του κόσμου και των άλλων ανθρώπων.
Είναι αποκαρδιωτικό το γεγονός πως σε μία τέτοια χώρα, με παράδοση στον λόγο, στις τέχνες, στην ελεύθερη σκέψη, έχουμε λοιδορήσει οτιδήποτε δεν έχει άμεση αντιστοίχιση στον καταμερισμό εργασίας. Ποτέ η ποίηση ή το θέατρο δεν αντιστρατεύτηκαν τα μαθηματικά, αντιθέτως τα συμπλήρωσαν. Ποτέ η φυσική δεν είχε πόλεμο με το μυθιστόρημα ή τη φιλοσοφία, μάλλον τα εμπλούτισε. Σε εποχές που ο φανατισμός είναι άθλημα, είναι εύκολο να επικρατήσει και ο μανιχαϊστικός τρόπος σκέψης. Η πλήρης αδυναμία να δεις το όλον και όχι το μερικό, η εμμονή να χωρίζεις με μαχαίρι πράγματα που γεννήθηκαν μαζί, μεγάλωσαν μαζί και το μέλλον τους είναι να ζήσουν μαζί. Κανένας δεν πέταξε με ένα μόνο φτερό.
Και σε τελική ανάλυση, μια βόλτα στο χιόνι της Αθήνας είναι το καλύτερο μάθημα για ένα παιδί για το ότι ο κόσμος είναι απρόβλεπτος, μπορεί να γίνει άγριος, επικίνδυνος, όμορφος και όλες οι πιθανότητες είναι ανοιχτές μπροστά του, στη ζωή του.
