Αυτή την εβδομάδα ο πειρασμός ήταν μεγάλος. Είναι τόσο υπέροχα βαλκανικό αυτό το στόρι με την εκτός σχεδίου δόμηση στη χώρα μας, που ήθελα πολύ να μοιραστώ τα τελευταία επεισόδια: Μπορεί να θυμάστε την επεισοδιακή παρουσίαση των πολεοδομικών σχεδίων σε σειρά περιοχών. Στη Μύκονο μάλιστα είχαμε και την πρωτοτυπία να επιτίθεται τοπικός παράγοντας στον Πρωθυπουργό κι από κάτω να τον χειροκροτεί βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας (Μονογυιού).
Λίγες ημέρες μετά τις αντιδράσεις λοιπόν, το υπουργείο Περιβάλλοντος επανήλθε για να «διορθώσει» το πρόβλημα. Κι έτσι, βρεθήκαμε μπροστά σε μια νέα ρύθμιση που προωθείται υπό τον εύγλωττο τίτλο «ευελιξία στις χρήσεις γης και στους όρους δόμησης». Παράλληλα, έγινε γνωστό πως έρχεται και νέα παράταση των πολεοδομικών προθεσμιών με στόχο τη «διευκόλυνση» των πολιτών στη δόμηση μικρών οικοπέδων που είναι εκτός σχεδίου. Φανταστικό! Και είναι και αυτές οι ωραίες λέξεις που επιλέγονται κάθε φορά για τέτοιες… διευθετήσεις. Περαίωση, ευελιξία, διευκόλυνση, τακτοποίηση. Ελλάδα, χώρα του φωτός.
Οσο δελεαστικό κι αν είναι το θέμα, μου φάνηκε χρησιμότερο να σταθούμε αλλού. Την περασμένη Δευτέρα ήταν η ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών. Σε αυτό το πλαίσιο, υπάρχει μια πτυχή που δεν νομίζω πως έχει απασχολήσει την πολιτεία όσο θα έπρεπε. Τι γίνεται με τα παιδιά που μένουν πίσω μετά τη δολοφονία της μητέρας;
Το ρεπορτάζ τα τελευταία χρόνια μάς έχει φέρει κοντά με τις γιαγιάδες και τους παππούδες που καλούνται να μεγαλώσουν τα εγγόνια στη θέση των γονιών, και σας βεβαιώ ότι όσα μαρτυρούν για τη στήριξη του κράτους είναι αποκαρδιωτικά. Δεν υπάρχει η παραμικρή μέριμνα, ούτε καν για την ψυχολογική υποστήριξη παιδιών των οποίων η ζωή σημαδεύεται με τόσο εφιαλτικό τρόπο. Μιλάμε για ελάχιστα παιδιά σε όλη τη χώρα κι ως εκ τούτου για αμελητέο κόστος.
Ας σκύψει πάνω τους η κυβέρνηση ή η Βουλή, όπως σωστά το έχει κάνει και στο παρελθόν, κι ας τα «υιοθετήσει». Ας τα στηρίξει οικονομικά με ό,τι χρειαστεί μέχρι να τελειώσουν το σχολείο. Ξέρω, κάποιοι δεν βρίσκετε τον λόγο. Σκεφτείτε όμως λίγο: Η μάνα στο χώμα. Ο πατέρας συνήθως στη φυλακή. Δύο ηλικιωμένοι, συνταξιούχοι πολλές φορές, καλούνται να μεγαλώσουν τα εγγόνια τους ως παιδιά, την ώρα που διαχειρίζονται και το πένθος και την οργή για το έγκλημα. Το λιγότερο που μπορεί και πρέπει να κάνει η πολιτεία είναι να πάρει από τις πλάτες τους και το ασήκωτο φορτίο της οικονομικής αγωνίας.
Κι αν όχι η πολιτεία, ιδού πεδίο δόξης λαμπρό για τους μεγάλους ιδιωτικούς οργανισμούς που έχουν προϋπολογισμό και δυνατότητα για τέτοιες δράσεις.
