Υπήρξε αλκοολικός για δέκα χρόνια. Τώρα βρίσκεται στο Ψυχιατρικό Τμήμα του νοσοκομείου «Σωτηρία» για θεραπεία. Εχει φτιάξει μια μικρή ομάδα ανάγνωσης. Μιλάει για βιβλία και συγγραφείς. Εκείνη τη μέρα σειρά έχει ο Κούντερα. Συζητάει για την έννοια του κιτς. Μια ηλικιωμένη γυναίκα σχολιάζει: «Αυτό που περνάμε δηλαδή εδώ μέσα είναι κιτς;». Η γυναίκα έχει ζήσει με το πτώμα της αδερφής της (που ήταν σε προχωρημένη σήψη) επί τρεις μήνες. Του (της) μιλούσε κάθε μέρα.
Περνάει καλά εκεί, του φέρονται όμορφα, ξεχνάει τον κόσμο που άφησε και, τουλάχιστον, είναι ασφαλής, κανείς δεν θα τον πειράξει. Οι άλλοι παίρνουν βαριά ψυχοφάρμακα, εκείνος βιταμίνη Β. Η καντίνα είναι στα τριακόσια μέτρα κι έχει ούζα, μπίρες κι ό,τι θες, αλλά έχουν πει πως αυτή τη γραμμή δεν θα την περάσει. Φοβήθηκε πολύ τη μέρα που ήρθε η σχιζοφρενής στο δωμάτιό του και τον άρπαξε, ήταν γεροδεμένη και του έλεγε διάφορα, ενώ ακριβώς απ’ έξω ήταν ο άντρας της επισκεπτήριο κι έπρεπε να τη διώξει από πάνω του και να της εξηγήσει, δεν μπορούσε να το καταλάβει, πως, αν την έπιαναν στο δωμάτιό του, θα πήγαινε στράφι όλη η θεραπεία της, θα την έδιωχναν και με τα πολλά το κατάφερε, κι έμεινε μόνος και τον έπιασε μια θλίψη, μια στεναχώρια για όλους αυτούς τους ανθρώπους, πόσο έχουν υποφέρει, εκείνου ήταν στο χέρι του, εκείνος έκανε τη μ@@@, και να, εδώ είναι, με τον Κούντερα, τη βιταμίνη Β και τους σχιζοφρενείς κι ακούει να του λέει κι ο ψηλός ότι του θυμίζει τον γιο του και βλέπει τα μάτια του κέρινα.
27 Απριλίου 1996: Με τον διευθυντή έχουν συνεννοηθεί να παραμείνει έναν μήνα στο Ψυχιατρικό Τμήμα του Νοσοκομείου «Σωτηρία». Μπήκε στις 27 Απριλίου και θα έβγαινε 26 Μαΐου. Την Παρασκευή 24 Μαΐου πάει στο γραφείο του. «Κύριε Μ., μεθαύριο βγαίνω». Εκείνος τον κοιτάζει στα μάτια. Θεωρεί ότι δεν πρέπει να επαναλάβει τη φράση. Τελικά ο γιατρός απαντά: «Στη θέση σας, κύριε, θα έμενα δύο βδομάδες παραπάνω». Βόμβα. Ο κύριος Μ. είναι ειλικρινής. Ο άνθρωπος που δεν τσίμπησε ούτε με την εγκεφαλικότητα ούτε με την εφευρετικότητα ούτε με την ευφράδεια. Ο μοναδικός του στόχος είναι ο ασθενής του να γίνει καλά. Ξέρει πως η έλλειψη υπομονής είναι τεράστιο ζήτημα για εκείνον αλλά, ταυτόχρονα, πως η στοχοπροσήλωση είναι βασικό του όπλο. Και τώρα, δύο μέρες πριν το εξιτήριο, του προσθέτει δύο βδομάδες. Τον χτυπάει στην αυτοπειθαρχία, την ανυπομονησία. Βλέπει γήπεδο. Δέχεται φυσικά. It’s an offer he can’t refuse.
