Πόσο σακατεμένη πρέπει να φτάσει μια γυναίκα στην Αστυνομία για να κριθεί ότι χρειάζεται προστασία; Οπως είδαμε στην περίπτωση της Σαλαμίνας, ένα σπασμένο πόδι δεν είναι αρκετό. Τι χρειάζεται λοιπόν; Πόσο ξύλο πρέπει να έχει φάει μπροστά στο παιδί της για να αποφασίσει η Ελληνική Αστυνομία ότι πρέπει να λάβει σοβαρά μέτρα;
Η υπόθεση της Σαλαμίνας πέρα από τραγική είναι και εξοργιστική, μιας και εδώ το θύμα είχε κάνει το μεγάλο βήμα ζητώντας τη βοήθεια της ΕΛ.ΑΣ. Τι έγινε; Τίποτε δεν έγινε. Είχε μάλιστα το αδιανόητο θράσος η εκπρόσωπος της Αστυνομίας να δηλώσει επί λέξει: «Δεν δόθηκε η εικόνα ότι κινδυνεύει τόσο άμεσα η ζωή της. Αυτό για το οποίο ενημερώθηκαν οι αστυνομικοί είναι ότι κινδυνεύει η σωματική της ακεραιότητα». Αφενός τζιμάνια οι αστυνομικοί, αφετέρου δεν ξέραμε πως είναι το θύμα που οφείλει να εκτιμήσει σωστά τον κίνδυνο μιας κατάστασης. Ούτε βέβαια πως το να απειλείται «λιγότερο άμεσα» η ζωή ή μόνο η σωματική ακεραιότητα ενός πολίτη δεν αποτελεί για την αστυνομία λόγο παροχής προστασίας.
Αλήθεια, ζητήθηκε η άρση του τηλεφωνικού απορρήτου του δράστη για να εντοπιστεί πριν παρέλθει το αυτόφωρο; Στο ίδιο τηλεπαράθυρο η εκπρόσωπος είπε πως αυτό δεν γίνεται «τόσο εύκολα». Το «τόσο εύκολα» εν προκειμένω ήταν μια γυναίκα που προσήλθε σακατεμένη από τον άνδρα που η αστυνομία δεν κατάφερε να συλλάβει, με αποτέλεσμα να τη σκοτώσει δύο ημέρες αργότερα.
Αν ήταν βέβαια δημοσιογράφος, βουλευτής ή «επώνυμη» τέλος πάντων, θα είχε ένα περιπολικό κάτω από το σπίτι της. Δεν είναι λαϊκισμός. Είναι η πραγματικότητα. Και είναι εξοργιστικό να ακούει κανείς την εκπρόσωπο της Αστυνομίας να στηλιτεύει την ολιγωρία των γειτόνων που δεν μιλούσαν. Ας αφήσει η κυρία Δημογλίδου να τα πει κάνας άλλος αυτά.
Να θυμηθούμε την περίπτωση της Δάφνης τον Ιούλιο του 2021; Εκεί η Αστυνομία είχε κληθεί από περίοικο που άκουγε τις κραυγές του θύματος. Το περιπολικό έφτασε αλλά δεν χτύπησαν ούτε το κουδούνι. Είκοσι μέρες μετά ο κακοποιητής έγινε δολοφόνος. Ακολούθησαν ανακοινώσεις, εξαγγελίες, επιτροπές, αλλά κατά βάση πολλές ακόμη δολοφονίες γυναικών.
Είναι από εκείνες τις φορές που νιώθει κανείς πως οι λέξεις δεν έχουν κανένα, μα κανένα νόημα. Αν η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. δεν συναισθάνεται ότι το μόνο που μπορεί να πει, μετά το έγκλημα στη Σαλαμίνα, είναι μία συγγνώμη με ταυτόχρονη δέσμευση για διενέργεια σοβαρής έρευνας και για αλλαγή του τρόπου που λειτουργεί (λέμε τώρα) κι αν μετά από όσα αδιανόητα ανακοίνωσαν δεν πάει σπίτι του κανείς, ας μην απορήσουμε την επόμενη φορά. Γιατί θα υπάρξει επόμενη φορά και το αίμα των θυμάτων δεν θα είναι μόνο στα χέρια του δράστη.
