Οτι οδεύουμε προς ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής με ευθύνη της κυβέρνησης και με προφανείς στόχους τη σπίλωση των όποιων διεκδικητών της εξουσίας και την αλίευση ταλαντευόμενων ψηφοφόρων δεν χωρεί καμία αμφιβολία.
Το σχέδιο έχει προαναγγελθεί και συστηματικά προετοιμαστεί εδώ και καιρό.
Ο κ. Τσίπρας και η ομάδα που τον συνοδεύει επέλεξαν εξ αρχής να πολιτευτούν με τρόπο απόλυτα διχαστικό, ταυτίζοντας συλλήβδην τους ανταγωνιστές τους με το «βρώμικο παλαιό» και αυτοπροσδιοριζόμενοι οι ίδιοι ως το «καθαρό νέο».
Αυτή η υπεραπλουστευτικά επικίνδυνη μανιχαϊστική προσέγγιση της πολιτικής, που καθοδηγεί από τα πρώτα της βήματα τη σημερινή κυβέρνηση, δεν ταιριάζει στις παραδόσεις της ελληνικής Αριστεράς και έρχεται επίσης αντιμέτωπη με πικρές για την ίδια εμπειρίες.
Η Αριστερά, επειδή είχε υποστεί, από τον Μεσοπόλεμο ακόμη, αναίτιες και ατεκμηρίωτες διώξεις, ήταν επιφυλακτική στα κατά καιρούς εμφανιζόμενα κύματα σκανδαλολογίας και απαιτούσε απόσταση και απόλυτη τεκμηρίωση προτού καταδικάσει και στείλει στο πυρ το εξώτερον πολιτικά πρόσωπα και δυνάμεις.
Η πρόσφατη δε εμπειρία του «Βρώμικου ’89», όπου τμήματά της συντονίστηκαν με αντίθετες προς αυτήν δυνάμεις στο όνομα της δήθεν κάθαρσης εναντίον του Ανδρέα Παπανδρέου – τον οποίο παρεμπιπτόντως οι σημερινοί κυβερνώντες εκπρόσωποι της νέας Αριστεράς επικαλούνται και υμνολογούν –, δεν είναι η καλύτερη.
Οι παλαιότεροι θυμούνται ότι η εμπλοκή της Αριστεράς σε εκείνη τη δικαστική παρωδία με τους αναξιόπιστους μάρτυρες κατέληξε σε φιάσκο και βύθισε τα κόμματά της στην ανυποληψία και στην αναξιοπιστία.
Τώρα οι επίγονοι εκείνης της Αριστεράς του «Βρώμικου ’89» επιχειρούν τα ίδια και χειρότερα.
Εκτοξεύουν γενικευμένες κατηγορίες κατά πάντων και προετοιμάζουν δίκες για πρωθυπουργούς και υπουργούς στηριγμένες σε φήμες και καταθέσεις κουκουλοφόρων μαρτύρων, οι οποίοι δεν τολμούν καν να εκτεθούν δημοσίως. Και συντηρούν ένα κλίμα γενικευμένης απαξίωσης που μόνο τις περιθωριακές δυνάμεις της Ακροδεξιάς ευνοεί.
Ουδείς αμφιβάλλει ότι ο χώρος της Υγείας λεηλατήθηκε, ιδιαιτέρως στα χρόνια της δανεικής ευημερίας και της αμεριμνησίας όλου του πολιτικού συστήματος, της Αριστεράς συμπεριλαμβανομένης. Και πιθανώς πολλοί να μπήκαν τότε στον πειρασμό να βάλουν το χέρι στο μέλι.
Ωστόσο, το μεγάλο πάρτι των φαρμάκων και των υπερδαπανών του τομέα της Υγείας δεν κατεγράφη στα χρόνια των μνημονίων. Προηγήθηκε και έλαβε διαστάσεις την περίοδο 2004-2009, η οποία δεν υπάρχει στο κάδρο της αριστερής διακυβέρνησης. Αντιθέτως, στον καιρό των μνημονίων οι δαπάνες ελέγχθηκαν και μειώθηκαν εντυπωσιακά.
Μεροληπτούν και εδώ οι κυβερνώντες, φανερώνοντας άτυπους δεσμούς και υπόγειες προστασίες.
Αλλά και για την ερευνώμενη τρέχουσα περίοδο τα εμφανιζόμενα στοιχεία και οι εκτοξευόμενες κατηγορίες φαντάζουν πρόχειρες και ατελείς, δεν συνάδουν με το εύρος και το βάρος των κατηγοριών.
Πολύ δε περισσότερο όταν λαμβάνουν μαζικό και επιλεγμένο χαρακτήρα, καθώς αφορούν διακεκριμένους και υψηλόβαθμους αντιπάλους του κ. Τσίπρα, οι οποίοι αποκαλύπτουν συστηματικά τις ανεπάρκειες και τις ευθύνες του.
Ετσι όμως οι κυβερνώντες δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να δηλητηριάζουν την πολιτική ζωή της χώρας και να ανοίγουν έναν εξουθενωτικό φαύλο κύκλο αντεκδίκησης, μια παρακμιακή εκδοχή μανιάτικης πολιτικής βεντέτας, χωρίς έλεος και χωρίς τέλος.
Λίγη αυτοσυγκράτηση δεν βλάπτει, κύριοι της κυβέρνησης. Η χώρα δεν μπορεί να μεταβληθεί σε ένα απέραντο δικαστήριο.
Αλλωστε εσείς που πίνετε νερό στο όνομα του Ανδρέα Παπανδρέου και επικαλείσθε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, θυμηθείτε τα λόγια του εθνάρχη, ο οποίος σε ανάλογη περίπτωση, από τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, είχε διακινήσει την περίφημη φράση: «Τους πρωθυπουργούς δεν τους βάζεις φυλακή, τους στέλνεις σπίτι τους».
ΤΟ ΒΗΜΑ
