Ενα από τα γοητευτικότερα προτερήματα σε έναν άνθρωπο είναι η παραγωγή πρωτότυπης σκέψης. Εντάξει, σαφώς και έχουν ειπωθεί σχεδόν τα πάντα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ο άνθρωπος θα σταματήσει να στοχάζεται. Ετσι κι αλλιώς σημασία έχει ο προσωπικός δρόμος μέσω του οποίου θα φτάσεις σε κάτι που έχει ήδη ειπωθεί πολλές φορές. Η πρωτότυπη σκέψη είναι σαν ένα πολύ καλό τραγούδι που καταφέρνει μέσα από την απλότητά του να σε γοητέψει για τη διαδρομή του και όχι για την κατάληξή του.
Τη συναντάμε όλο και λιγότερο πια την πρωτότυπη σκέψη, τουλάχιστον στον δημόσιο διάλογο. Την καθαρότητα, τη φρέσκια οπτική, τον λόγο δίχως τις τοξικές προσμείξεις του μίσους για τη διαφορετική άποψη. Μισούμε περισσότερο τις ξένες ιδέες από όσο αγαπάμε τις δικές μας. Γιατί αν αγαπούσαμε πραγματικά τις δικές μας, θα τις φροντίζαμε περισσότερο. Θα τις κρατούσαμε πιο καθαρές, θα τις βοηθούσαμε να μεγαλώσουν όπως φροντίζεις ένα παιδί και δεν θα σπαταλούσαμε τόσο χρόνο και τόση χολή για να βλάψουμε τον «αντίπαλο».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
