Πολλά ερωτήματα προκάλεσε, όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε, η στάση του Βλαντίμιρ Πούτιν απέναντι στην κοινή Πρόταση Τραμπ και Ζελένσκι για μια περίοδο εκεχειρίας 30 ημερών στον πόλεμο της Ουκρανίας. Διότι το «ναι μεν αλλά» του ρώσου προέδρου δεν είναι τίποτε άλλο από ένα καλυμμένο «όχι», καθώς είναι γνωστές οι εδαφικές διεκδικήσεις του εις βάρος της Ουκρανίας – και όχι μόνο – στο πλαίσιο της προσπάθειας αναβίωσης της σοβιετικής αυτοκρατορίας του παρελθόντος.
Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τη στάση αυτή του ρώσου ηγέτη ενίσχυσε ο αλλοπρόσαλλος αμερικανός πρόεδρος με την απαράδεκτη συμπεριφορά του απέναντι στον δυστυχή Ζελένσκι, ο οποίος υποχρεώθηκε τελικά σε μια άτακτη υποχώρηση απέναντι στις αμερικανικές αξιώσεις, για να ακολουθήσουν όσα ακολούθησαν.
Παράλληλα όμως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κερδίζοντας χρόνο ο Πούτιν πιστεύει πως θα διευρυνθεί ακόμα περισσότερο το ρήγμα στις διατλαντικές σχέσεις, μετά την απόφαση της ΕΕ να προωθήσει μια αυτόνομη ευρωπαϊκή αμυντική οντότητα.
Και είναι γεγονός ότι ο Τραμπ δεν σταματάει να τα βάζει συνεχώς με την Ευρώπη, έχοντας κηρύξει τον πόλεμο των δασμών και απειλώντας την τώρα με δασμούς ύψους 200% (!) ως αντίποινα στους δασμούς 50% που επέβαλε η ΕΕ στο αμερικανικό ουίσκι. Τονίζοντας και πάλι ότι «η Ευρωπαϊκή Ενωση δημιουργήθηκε με μοναδικό σκοπό να εκμεταλλευθεί τις Ηνωμένες Πολιτείες»! Πώς λοιπόν, κατόπιν όλων αυτών, να μην τρίβει τα χέρια του ο Πούτιν, βλέποντας ότι έρχονται «καλύτερες μέρες» για την ευόδωση των γνωστών επεκτατικών του σχεδίων.
Τη στιγμή μάλιστα που οι Βρυξέλλες, βλέποντας ότι αποτυγχάνουν οι προσπάθειες για μια ενιαία στάση απέναντι στη Μόσχα, επιχειρούν με διάφορες αμφίβολες προσπάθειες, τύπου «πρωτοβουλίας των προθύμων», να δώσουν απάντηση στη συγκρότηση μιας ευρωπαϊκής δύναμης που θα εγγυηθεί τις προσπάθειες όχι μόνο για την κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία, αλλά κυρίως για μια οριστική ειρήνη στην περιοχή. Και να δούμε τώρα τι θα προκύψει τελικά από το πολύπλοκο αυτό παζλ.
Αυτό όμως που ήδη γνωρίζουμε είναι η στάση της Τουρκίας, καθώς ο γνωστός μας Ταγίπ Ερντογάν υπήρξε απόλυτα ξεκάθαρος την περασμένη εβδομάδα όταν δήλωνε ότι η χώρα του επιδιώκει, πέρα από τις πρωτοβουλίες μεσολάβησης στο Ουκρανικό, μια μόνιμη έδρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ως «πρώτη ισλαμική χώρα» (αυτό και αν είναι επιχείρημα!) και ένταξη στην ΕΕ. Και όπως ορθά σχολίασε το πρακτορείο Bloomberg, οι φιλοδοξίες αυτές αποτελούν ένδειξη του ανανεωμένου κύρους της Τουρκίας ως περιφερειακής δύναμης και στυλοβάτη του ΝΑΤΟ σε εποχή ριζικών γεωπολιτικών μετατοπίσεων.
Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Τουρκία εκμεταλλεύεται όχι μόνο τη μοναδική γεωστρατηγική της θέση, αλλά και την αναδίπλωση των Αμερικανών από την εύφλεκτη αυτή περιοχή και κυρίως από τη Συρία, όπου λόγω του Κουρδικού είναι γνωστές οι τουρκικές επιδιώξεις. Διαθέτει άλλωστε τη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στο ΝΑΤΟ, μετά τις υπό απόσυρση τώρα Ηνωμένες Πολιτείες. Ενώ έχει αναπτύξει σημαντική αμυντική βιομηχανία. Και είναι καλό να τα έχουμε όλα αυτά υπόψη μας, καθώς, όπως φαίνεται, επαναρχίζει τον ερχόμενο Απρίλιο ο πολυσυζητημένος ελληνοτουρκικός διάλογος Κορυφής.
