Πού πήγε το σινεμά μου;

Νομίζω ότι έχω ξεχάσει πώς να πηγαίνω σινεμά. Ή ίσως όχι «ξέχασα» ακριβώς, γιατί τεχνικά ακόμα ξέρω πώς, να αγοράσω εισιτήριο και να κάτσω στη θέση μου χωρίς να βγάλω το κινητό μου – αν και ακόμα κι αυτό μοιάζει πλέον με έναν ηρωικό άθλο αυτοσυγκράτησης. Αλλά κάτι ουσιώδες έχει αλλάξει. Είναι σαν να έχει διαβρωθεί η πεμπτουσία τού να πηγαίνεις σινεμά, κάτι που δεν κατάλαβα μέχρι που είχε ήδη συμβεί.

Υπήρχε κάτι ιερουργικό στη διαδικασία τού να κάθεσαι σε μια αίθουσα γεμάτη αγνώστους, στο σκοτάδι, και να συμφωνείς σιωπηλά να παραδοθείς στην ίδια ιστορία. Δεν ήταν απλώς διασκέδαση – ήταν μια εμπειρία που απαιτούσε κάτι από εσένα: τον χρόνο σου, την προσοχή σου, την ακινησία σου. Και το έδινες πρόθυμα, γιατί τότε, τι άλλο μπορούσες να κάνεις;

Αλλά τώρα, το 2025, νιώθω ότι αντιστέκομαι σε αυτή την απαίτηση, κάτι που είναι παράδοξο, γιατί ταυτόχρονα νιώθω μια έντονη επιθυμία γι’ αυτήν. Το streaming με έχει εκπαιδεύσει – ή ίσως προγραμματίσει – να δέχομαι άπειρες επιλογές με μηδενική προσπάθεια. Δεν πηγαίνω πολύ πια πλέον στο σινεμά γιατί είναι άβολο και, για κάποιον που δεν οδηγεί, μια σχετική ταλαιπωρία. Κι έτσι κάθομαι σπίτι, σκρολάροντας ατέλειωτα μέσα από καταλόγους ταινιών, νιώθοντας παράλυτος από τον τεράστιο όγκο περιεχομένου, κανένα από τα οποία δεν θέλω πραγματικά να δω, και αρχίζω να σκέφτομαι ότι αυτή η ευκολία είναι μια πλασματική λύτρωση.

Ιδού το παράδοξο: το σινεμά είναι πεπερασμένο με τρόπο που το streaming δεν είναι. Μια ταινία αρχίζει σε συγκεκριμένη ώρα, σε συγκεκριμένο μέρος, και αν δεν είσαι εκεί, τη χάνεις. Δεν υπάρχει κουμπί παύσης, κανένας αλγόριθμος να σε σπρώχνει στην «επόμενη επιλογή». Και αυτή η περατότητα – το γεγονός ότι τελειώνει – είναι μέρος αυτού που το έκανε μοναδικό. Αλλά έχουμε χτίσει έναν κόσμο όπου το άπειρο είναι το ιδανικό, και οτιδήποτε θέτει όρια μοιάζει με επιβολή. Ετσι, το σινεμά γίνεται κάτι άλλο, όχι γιατί το streaming είναι καλύτερο, αλλά γιατί έχουμε εκπαιδεύσει τον εαυτό μας να απορρίπτουμε οτιδήποτε μας ζητάει κάποιον κόπο.

Και το απεχθάνομαι αυτό, πραγματικά, γιατί μου λείπει το σινεμά – όχι μόνο οι ταινίες, αλλά η πράξη του να πηγαίνεις, του να υφίστασαι τη στιγμή. Μου λείπει η αίσθηση ότι κάτι συνέβαινε, ότι ήμασταν μέρος του συμβάντος. Και δεν ξέρω αν το streaming μπορεί ποτέ να μου το δώσει αυτό, κάτι που με κάνει να αναρωτιέμαι αν θα το νιώσω ποτέ ξανά έτσι όπως ήταν. Moving images.