Κάτι η καθηµερινή δουλειά στο κοµπιούτερ και το καθηµερινό διάβασµα εδώ και 35 χρόνια, κάτι ο χρόνος που περνά µε όλα όσα φέρνει και όλα όσα παίρνει… Η οφθαλµίατρος µου σύστησε να φροντίζω εντατικά την ενυδάτωση των µατιών µου. Στην καρέκλα της µε οδήγησε η ενοχλητική αίσθηση ξηρότητας που είχα όλο και πιο συχνά. Εφυγα µε συνταγή για πολυεστιακά γυαλιά (αγχωµένος αν θα κατάφερνα να τα συνηθίσω, γιατί είχα ακούσει πολλά) και µε συνταγή για κολλύριο. Από δύο σταγόνες στο κάθε µάτι, τέσσερις φορές τη µέρα.
Μπήκα ωραίος και άνετος στο φαρµακείο, πήρα το κολλύριο, πήρα και ένα παυσίπονο για τον πονοκέφαλο και µια γέλη για τα δόντια και πλήρωσα πάνω από 45 ευρώ. Βγήκα σε κατάσταση σοκ. Είδα στην απόδειξη πως µόνο το κολλύριο – «φυσικά δάκρυα µε υαλουρονικό οξύ» – κόστιζε 16 ευρώ. Ποιο συστατικό ήταν άραγε πιο ακριβό, τα δάκρυα ή το οξύ; Υπολόγισα πως αν ακολουθούσα πιστά τις οδηγίες της γιατρού χρειαζόµουν τουλάχιστον δύο κολλύρια τον µήνα, δηλαδή περίπου 32 ευρώ. Ρώτησα τη φαρµακοποιό µου για να µάθω πως οι τιµές των κολλυρίων έχουν εκτοξευθεί.
Επειτα από µερικές µέρες την επισκέφθηκα εκ νέου για να αγοράσω τα χάπια µου, για πρώτη φορά χωρίς συνταγή – επειδή άργησα να κλείσω ραντεβού µε τον γιατρό που µου τα γράφει, έµεινα χωρίς στοκ, και τώρα έπρεπε να πληρώσω από την τσέπη µου. Μου τελείωνε και το κολλύριο, οπότε έπρεπε να το ανανεώσω. Μην πολυλογώ, αυτή τη φορά κατέθεσα 58 ευρώ! Μετά το σουπερµάρκετ που έχει γίνει φαρµακείο, άρχισε και το φαρµακείο να γίνεται απλησίαστο. Τώρα, κάθε φορά που βάζω κολλύριο και δεν πετυχαίνω το µάτι, νιώθω τύψεις. Κάτι σαν να σπαταλάω υγρό χρυσό ή πετρέλαιο.
Αυτό, βεβαίως, µε κάνει να γίνοµαι όλο και πιο επιδέξιος στο «σπορ»: Μέρα µε τα µέρα, σταγόνα τη σταγόνα όλο και πιο σπάνια αστοχώ. Συνεχίζω την εξάσκηση, µε στόχο την απόλυτη ευστοχία. Τι άλλο να κάνω; Να µη σας πω και πόσο στοίχισαν τα πολυεστιακά γυαλιά. Ξεκίνησα να αγοράσω τον σκελετό των ονείρων µου για να κάνω εµφανίσεις που θα εντυπωσιάζουν τα πλήθη και όταν άκουσα τις τιµές αποφάσισα να µάθω να γράφω µε τον κώδικα Μπράιγ. Ή έστω να περιορίσω εντελώς την κοινωνική ζωή µου, να πάρω θέσω στην πολυθρόνα µου και να ακούω για την υπόλοιπη ζωή µου Τρίτο Πρόγραµµα νοσταλγώντας τα νιάτα µου και αποφεύγοντας να χρησιµοποιώ την προβληµατική όρασή του. Εννοείται πως τελικά αγόρασα σκελετό από τους φτηνότερους.
Αν και µε όλα αυτά, και µε όλα όσα συµβαίνουν γύρω µου, επιβεβαίωσα πως τελικά δεν συµφέρει να βλέπεις καθαρά. Από πολλές απόψεις. Μήπως τελικά να κόψω και το κολλύριο;«Στην πραγµατικότητα δεν θέλουν να βλέπουµε καθαρά, δεν το βλέπεις;» µου λέει φίλος που έχει πάθει επανάσταση και βλέπει παντού, ακόµα και στο θέµα της στραβωµάρας µου, συνωµοσίες. Το βλέπω; Δεν το βλέπω; Εχω αυτή τη ζαλάδα που προκαλούν τα πολυεστιακά ώσπου να τα συνηθίσεις… Αυτό θα φταίει!
