Ωρες-ώρες αισθάνεσαι πως όλα είναι προγραμματισμένα σε έναν αυτόματο πιλότο που έχει ως κατάληξη την πρόσκρουση. Τα πάντα αφημένα στην τύχη τους, μία τύχη που βαφτίζεται μονόδρομος, η πολιτική αντί να παράγει ιδέες και προτάσεις και να δίνει λύσεις είναι ένα ράλι ξεκαθαρίσματος προσωπικών λογαριασμών, και το άσπρο γίνεται μαύρο μπροστά στα μάτια σου σε ένα απίθανο κρεσέντο διαστρέβλωσης της πραγματικότητας. Ζεις κάτι στο πετσί σου και σου λένε πως δεν το ζεις, αισθάνεσαι και σου λένε πως δεν το αισθάνεσαι, τι να μας πει κι ο Οργουελ.
Ποτέ άλλοτε δεν θυμάμαι να έχει μπει στην εξίσωση και η ειρωνεία. Βουλευτές και υπουργοί ειρωνεύονται εργαζόμενους που βρίσκονται ένα βήμα πριν τη φτώχεια, δασκάλους και γιατρούς που διεκδικούν τα αυτονόητα της αξιοπρέπειάς τους, οικογένειες που νιώθουν τον αέρα να τελειώνει στα μικρά τους πανάκριβα νοικιασμένα δωμάτια. Μοιάζει με πόλεμο ανάμεσα στον κυνισμό και τη ζωή. Ο Πρωθυπουργός τηλεφώνησε λέει στη Φον ντερ Λάιεν για την ακρίβεια, αλλά αυτό το τηλεφώνημα θα μπορούσα να το κάνω κι εγώ, αν μου το σήκωνε. Δεν χρειάζονται υπεραστικά, στην Ελλάδα είναι όλα τα τηλέφωνα που πρέπει να πάρει.
Είμαι σίγουρος ότι πολλοί πιστεύουν πως το κενό ισχυρής Αντιπολίτευσης και οργανωμένων συλλογικοτήτων, σε συνδυασμό με τα δημοσκοπικά τους ποσοστά τούς προσφέρουν ένα μαξιλαράκι ασφαλείας και δεν πρόκειται να τους έρθει από πουθενά. Αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις – ιστορικά – κανείς δεν κατάφερε να προβλέψει από πού του ήρθε τελικά. Ενα ποτάμι ξεχειλίζει από μία μόνο σταγόνα – ψιλά γράμματα.
Πολιτική με όρους πλακίτσας επιπέδου TikTok. Οι προτάσεις και οι παραινέσεις τους αστείες. Η πραγματικότητα όμως είναι σαν εκείνο το «σταμάτησα εδώ και δύο χρόνια να παίρνω καφέ απ’ έξω και με τα λεφτά που εξοικονόμησα τώρα πια μπορώ να παίρνω καφέ απ’ έξω!». Μετρημένα κουκιά, πόσα μαγικά να κάνεις για να φανούν περισσότερα; Δεν είμαστε πολύ μακριά από το να πει υπουργός σε ασθενή που περιμένει μήνες να χειρουργηθεί «χειρουργήθηκες αλλά δεν το θυμάσαι». Πραγματικά πιστεύω πως δεν υπερβάλλω. Γιατί όχι και αυτό; Υπάρχει κανένας κόφτης να το σταματήσει;
Στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς η γιαγιά για να πληρώσει τα 100 ευρώ που κοστίζουν η γραφική ύλη, τα τετράδια και ο κατάλογος με τα υλικά ζωγραφικής και χειροτεχνίας για παιδί Τρίτης Δημοτικού, αδειάζει μπροστά στο ταμείο ένα σακουλάκι κέρματα, ο κουμπαράς του πιτσιρίκου μάλλον έπεσε υπέρ της δωρεάν Δημόσιας Παιδείας.
Κάποιοι λαϊκιστές – μακριά από μας – λένε μάλιστα πως ορισμένοι γονείς παρακάλεσαν τη δασκάλα αν μπορεί να τους εξασφαλίσει ένα μέρος της απαραίτητων υλικών, αλλά αυτοί είναι λίγοι, δεν μπορεί να χαλάσει την ωραία εικόνα ένα τόσο μικρό στατιστικό μέγεθος. Τη μεγάλη εικόνα να κοιτάμε, παιδιά.
Δεν είμαστε ούτε η πιο άτυχη ούτε η πιο φτωχή ούτε η πιο δυστυχισμένη γενιά, και ούτε χούντα έχουμε, αυτά είναι ανιστόρητες υπερβολές. Ομως τόσο δούλεμα δεν έχει φάει άλλη γενιά.
