Μόνο ένα σύνθημα μπορεί να κερδίσει τους απανταχού θιασώτες του κινήματος MAGA: Κάντε τον κόσμο και πάλι ευτυχισμένο. Δώστε χρήματα, ασφάλεια και προοπτική.
Οι Αμερικανοί που ψήφισαν Τραμπ, επί δεκαετίες ζητούσαν να γίνουν ορατοί.
Δείτε μας, αλλιώς θα σας επιβάλουμε ό,τι ξορκίζετε. Μπορεί να είστε πλουσιότεροι και πιο μορφωμένοι, όμως εμείς είμαστε περισσότεροι. Και στη δημοκρατία η ψήφος του φτωχού εργάτη στην Πενσιλβάνια μετρά όσο και η ψήφος της Τέιλορ Σουίφτ ή του Νόαμ Τσόμσκι.
Και μεταξύ μας, δεν θα έπρεπε να χρειάζεται ένας μπαμπούλας τύπου Τραμπ για να ξυπνήσουν οι κυβερνήσεις. Είναι παράλογο το αίτημα της αξιοπρεπούς διαβίωσης; Κάθε άλλο. Είναι μάλλον ο βασικός λόγος για τον οποίο χρειαζόμαστε πολιτικές ηγεσίες. Το ίδιο ισχύει και για εμάς στην Ελλάδα. Οσο πορευόμαστε με τους «συνομιλητές» του Χριστού και τα «γνήσια τέκνα» του Περικλή, κάτι πάει κι έρχεται. Επειδή όμως είναι θέμα χρόνου να βρεθεί κι εδώ κάποιος χαρισματικός, ας το δουν λίγο και η κυβέρνηση και τα κόμματα που φιλοδοξούν να τη διαδεχθούν.
Οσο το Μαξίμου διαφημίζει το success story της οικονομίας, ας συμφωνήσουμε πως τη θεία μου δεν τη νοιάζει το ποσοστό αύξησης του ΑΕΠ ή ο δείκτης του πληθωρισμού, αλλά πόσο κάνουν τα μακαρόνια, τι ρεύμα πληρώνει και τι ενοίκιο. Και για τον 18χρονο που τώρα ανοίγει τα φτερά του και σύντομα θα καταλάβει πως ενώ νιώθει αετός το πέταγμα, που του επιτρέπουν οι συνθήκες, θυμίζει περισσότερο πιγκουίνο, καμία σημασία δεν θα έχει η κυβερνητική δέσμευση για αύξηση του κατώτατου μισθού.
Σε ένα τέτοιο debate, βέβαια, η κυβέρνηση θα επικαλούνταν τη δημοσιονομική πειθαρχία. Αυτή όμως είναι η μισή αλήθεια, γιατί στην Ελλάδα οι μισθοί είναι μόλις 27% του ΑΕΠ (είμαστε δεύτεροι από τον πάτο στην ΕΕ) και τα κέρδη είναι 52,2% (είμαστε χάλκινοι πρωταθλητές).
Επομένως, χωρίς μια σοβαρή αναδιανομή πλούτου, σύντομα θα στοιχηθούμε πίσω από κάποιον απίθανο που θα μας τάξει λαγούς με πετραχήλια. Οπως ακριβώς πριν από όχι και τόσο πολλά χρόνια στοιχηθήκαμε πίσω από εκείνον που έταξε κατάργηση του μνημονίου με έναν νόμο.
Και κάτι ακόμα. Επειδή δεν αποκλείεται αντίστοιχο φαινόμενο και στην Ελλάδα, θα πρέπει οι λεγόμενες δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας να φροντίσουν οι μεταξύ τους σχέσεις να επιτρέπουν την κρίσιμη στιγμή να γίνει η σωτήρια συνεννόηση που θα αποτρέψει τον όλεθρο (βλ. Γαλλία με τη Λεπέν). Γιατί η Αμερική είναι Αμερική. Με ώριμους θεσμούς και αδιανόητη δύναμη. Ενας τέτοιος τσαρλατάνος εδώ όμως, σε μια χώρα με ξεχαρβαλωμένους θεσμούς και μικρό διεθνές αποτύπωμα, θα μπορούσε ακόμα και να μας σβήσει από τον χάρτη, στην παραληρηματική προσπάθειά του να «ξανακάνει την Ελλάδα μεγάλη».
