Η εκλογή Τραμπ τελικά ήταν πολύ πιο εύκολη υπόθεση από ό,τι προέβλεπαν οι δημοσκοπήσεις. Ηταν μια επικράτηση που τελικά δεν κρίθηκε στο όριο των λεγόμενων swing States, αλλά από ό,τι φαίνεται έλαβε δυναμικά χαρακτηριστικά οριζόντια στις ΗΠΑ παγιώνοντας την κυριαρχία του. Η πλειοψηφία των Ρεπουμπλικανών πλέον στη Γερουσία και στη Βουλή των Αντιπροσώπων επισφραγίζει τη συντηρητική στροφή που άρχισε από το 2016 και μετά στη χώρα και πλέον εισερχόμαστε σε μια τετραετία που δύσκολα κάποιος μπορεί να προβλέψει της εξελίξεις, τόσο στις ΗΠΑ όσο και στον υπόλοιπο κόσμο.
Τι συνέβη όμως και «τρελάθηκαν» τελικά οι ψηφοφόροι στις ΗΠΑ και εξέλεξαν τον Τραμπ για πρόεδρο τέσσερα χρόνια αφότου ακούστηκε ένα τεράστιο επιφώνημα ανακούφισης; Μια ψύχραιμη ανάλυση αποδεικνύει ότι οι Αμερικανοί δεν τρελάθηκαν εντελώς. Οι αιτίες όμως είναι πανταχού παρούσες στην αμερικανική κοινωνία και οικονομία, αλλά και στις στρατηγικές του Τραμπ και της Χάρις. Σύμφωνα με τα exit polls, οι ψηφοφόροι που επέλεξαν Τραμπ το έκαναν με βασικές προτεραιότητες την κατάσταση της οικονομίας και το Μεταναστευτικό.
Αντίθετα, στις προτεραιότητες των ψηφοφόρων της Χάρις πρώτες θέσεις καταλαμβάνουν η κατάσταση της δημοκρατίας και οι αμβλώσεις. Ο Τραμπ κατάφερε να ταυτιστεί πολύ καλύτερα από ό,τι η Χάρις με τα καθημερινά προβλήματα των αμερικανών ψηφοφόρων, που παρά τη θετική πορεία της αμερικανικής οικονομίας πλήττονται από τον πληθωρισμό και την αύξηση του κόστους ζωής. Απάντησε δηλαδή στο ζήτημα της ασφάλειας της καθημερινότητας, με την οικονομική έννοια. Ακόμα και το Μεταναστευτικό στις ΗΠΑ είναι ζήτημα πρωτίστως οικονομικό, με την έννοια ότι απειλεί τους εργαζομένους με τα «μπλε κολάρα» και όχι τόσο ζήτημα «καθαρότητας της φυλής». Αυτό αποδεικνύεται από την επικράτησή του και στους ισπανόφωνους ψηφοφόρους, που βλέπουν τους μετανάστες ως οικονομική και όχι ως πολιτισμική απειλή.
Η Χάρις από την άλλη δεν κατάφερε να πείσει ότι θα αντεπεξέλθει σε αυτόν τον τομέα. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της κυβέρνησης Μπάιντεν, που με πακέτα τρισεκατομμυρίων δολαρίων προσπάθησε να αναζωογονήσει την αμερικανική οικονομία, η αμφισημία της εκστρατείας της, οι δεσμοί με το οικονομικό κατεστημένο και η φοβική εκστρατεία για να μη θίξει κομμάτια της ελίτ των Δημοκρατικών δεν τις επέτρεψαν να δημιουργήσει ταυτίσεις με την πλειοψηφία των ψηφοφόρων της εργατικής τάξης. Πολλοί λένε, ακόμη και στην Ελλάδα, ότι η Χάρις έχασε επειδή υιοθέτησε τη woke ατζέντα. Αυτό δεν συνέβη, αφού η εκστρατεία της δεν είχε τέτοιο χαρακτήρα.
Σε δεύτερη ανάγνωση το αποτέλεσμα φαίνεται λογικό. Το παράλογο είναι που η εκστρατεία της Χάρις δεν κατάφερε να λάβει υπ’ όψιν αυτά τα χαρακτηριστικά της εκλογικής βάσης και να δώσει απαντήσεις εκεί που τα κατάφερε ο Τραμπ.
Και έτσι φτάνουμε στο χείλος της αβύσσου.
