Για τον μιθριδατισμό της κυβερνώσας Αριστεράς δεν νομίζω να υπάρχουν πολλές αμφιβολίες. Οι άνθρωποι διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλον. Οι ευαισθησίες και οι ανησυχίες μιας πάλαι ποτέ Αριστεράς έχουν δώσει τη θέση τους στον απόλυτο κυνισμό, στην αδιαφορία, στον αμοραλισμό. Η τραγωδία στο Μάτι πέρασε και δεν τους ακούμπησε καν, δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να ζητήσουν έστω και μια προσχηματική συγγνώμη για την ανικανότητά τους.
Τα ίδια και χειρότερα με το γκέτο του τρόμου στη Μόρια. Ολοι αυτοί οι υποτιθέμενοι προστάτες των αποκλήρων, των κατατρεγμένων συμπεριφέρονται ως ανεύθυνοι άρχοντες που δεν έχουν σχέση με την τραγωδία που εξελίσσεται. Οσο για τους προστάτες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ούτε μία τυπική έστω εκδήλωση, μια διαμαρτυρία για τα μάτια του κόσμου…
Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτή η τοξική αποδοχή της αδιαφορίας – ή, μήπως, και της αναλγησίας – διαπερνά πλέον και ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας. «Καταναλώνουμε» συμφορές, αποδεχόμαστε τη μιζέρια, παρακολουθούμε σε απευθείας μετάδοση τραγωδίες να εξελίσσονται και σε λίγες ημέρες όλα έχουν ξεχαστεί ή αφομοιωθεί μέσα σε ένα κλίμα παρακμής και αποδοχής μιας πραγματικότητας που δεν μας αγγίζει, παρά μόνο σε ό,τι μας αφορά προσωπικά.
Είναι χαρακτηριστικό, αν κρίνουμε από τις δημοσκοπήσεις, ότι η εκατόμβη των νεκρών στο Μάτι όχι μόνο δεν επηρέασε τη συμπεριφορά μέρους, τουλάχιστον, των πολιτών, αλλά επιπλέον επιβραβεύτηκε η κυβερνητική παράταξη με μικρή μεν, αλλά άνοδο των ποσοστών της.
Οπως ο Μιθριδάτης είχε αποκτήσει ανοσία στο δηλητήριο, με αποτέλεσμα στο τέλος να προδοθεί από τον εθισμό του, έτσι και ένα μέρος της κοινωνίας έχει χάσει τα αντανακλαστικά του και επιδεικνύει πολιτική ανοσία στα όσα συμβαίνουν γύρω του. Υπάρχει ένας διάχυτος εθισμός στη λαϊκίστικη τερατολογία που καλλιεργήθηκε στα χρόνια της κρίσης, ένα κλίμα ωχαδερφισμού και αδιαφορίας, που οδηγούν αφενός σε μια συμπεριφορά μοιρολατρίας και αφετέρου στην επικράτηση μιας λογικής «έλα, μωρέ, όλοι ίδιοι είναι»…
Μόνο που αυτή η εξοικείωση με τη βαναυσότητα που μας περιβάλλει, ο εθισμός στην κοινοτοπία του κακού και η αδιαφορία απέναντι στον κυνισμό της εξουσίας είναι πολύ πιθανό να έχουν τις ίδιες συνέπειες που είχαν και για τον ιστορικό Μιθριδάτη: αντί να μας βοηθήσουν να επιβιώσουμε, να διαχύσουν το δηλητήριο σε όλους τους ιστούς της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
