Ας φανταστούμε μια οικογενειακή φωτογραφία ηγετών της Ευρωπαϊκής Ενωσης με τον Ορμπαν, τον Βίλντερς, την Λεπέν, τη Μελόνι… Ας σκεφτούμε Σύνοδο του ΝΑΤΟ με τον Τραμπ ξανά στο τιμόνι του ελεύθερου κόσμου. Ας βάλουμε στο κάδρο και τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο της Αργεντινής Χαβιέρ Μιλέι.
Από κάλπη σε κάλπη η Δύση επιβεβαιώνει πως αυτό που λίγα χρόνια πριν ξόρκιζε ως φασιστικό ή και τερατώδες, τώρα παίρνει θέση στο κέντρο της πολιτικής σκηνής, κανονικοποιείται στις συνειδήσεις των πολιτών και διαχειρίζεται ή ετοιμάζεται να διαχειριστεί εξουσία. Πριν από μια εικοσαετία, οι εκλογικές επιτυχίες των ακροδεξιών προκαλούσαν σοκ και δέος. Ας θυμηθούμε τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών με Ζαν-Μαρί Λεπέν και Ζακ Σιράκ στη Γαλλία το 2002. Η επιτυχία του πατρός Λεπέν είχε προκαλέσει ανατριχίλα σε όλη τη Δύση. Τώρα η κόρη του θεωρείται mainstream. Οι ακροδεξιοί λαϊκιστές κερδίζουν έδαφος από τη Σουηδία, τη Φινλανδία και την Εσθονία, ως τη Γερμανία, την Ισπανία και την Πορτογαλία. Είναι να απορεί κανείς τι σύνθεση θα έχει το Ευρωκοινοβούλιο μετά τις κάλπες του Ιουνίου.
Και όλα αυτά την ώρα που στις Ηνωμένες Πολιτείες οι δημοσκοπήσεις δίνουν προβάδισμα στον Ντόναλντ Τραμπ.
Τις προηγούμενες ημέρες δημοσιεύθηκε μια ενδιαφέρουσα έρευνα της εταιρείας About People για το Ινστιτούτο Eteron με θέμα την Ακροδεξιά στην Ελλάδα. Το παρήγορο και ανακουφιστικό συμπέρασμα που εξάγεται είναι πως – σε αντίθεση με το αφήγημα περί γαλάζιας πολυκατοικίας – υπάρχει πράγματι μια σαφής διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας και σε εκείνους που επιλέγουν τα κόμματα της Ακροδεξιάς στη χώρα. Ενώ όμως σε θέματα όπως τα δικαιώματα, η δημοκρατία, η Ευρώπη τους χωρίζει μεγάλη απόσταση, η ψαλίδα κλείνει όταν στο επίκεντρο μπαίνει το Μεταναστευτικό ή τα λεγόμενα «εθνικά».
Το θέμα σηκώνει πολλές αναγνώσεις. Η αισιόδοξη λέει ότι όσο ακόμη και εκείνοι που ασπάζονται κομμάτι ακροδεξιών αντιλήψεων βρίσκουν στέγη και εκπροσώπηση στη Νέα Δημοκρατία, η κατακερματισμένη σε διάφορα κόμματα Ακροδεξιά δεν μπορεί να ελπίζει σε άνοδο. Η λιγότερο αισιόδοξη μας επιβεβαιώνει ότι υπάρχει στους κόλπους του εκλογικού σώματος ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό που εν όλω ή εν μέρει ασπάζεται σκληροπυρηνικές θέσεις.
Ισως θα πρέπει να ευχαριστούμε την τύχη μας αφενός που ο χώρος της Ακροδεξιάς είναι σπασμένος σε πολλά μικρά μορφώματα, αφετέρου που όσοι εμφανίστηκαν ως ηγέτες της ελληνικής Ακροδεξιάς ήταν και είναι γραφικές περιπτώσεις ή καταδικασμένοι ποινικοί.
Ας αναρωτηθούμε όμως τι θα συμβεί αν μια μέρα ένας καλογυαλισμένος νεαρός έρθει από το πουθενά για να πουλήσει με το αστραφτερό του χαμόγελο αγνό πατριωτισμό, ελληνικό όνειρο και την πρόθεση να ξανακάνουμε την Ελλάδα μεγάλη.
