Σε άρθρο του στην επιθεώρηση Times Literary Supplement, με τίτλο «Ο άτυχος Γαλιλαίος», o D.L. Dusenbury συγκρίνει τον τρόπο που δύο συνονόματοι κορυφαίοι ποιητές, ο Βρετανός Τζορτζ Χέρμπερτ (1593-1633) και ο Ζμπίγκνιεφ Χέρμπερτ (1924-1998), βλέπουν τη σταύρωση του Χριστού. Η ευθύνη είναι το θέμα που απασχολεί τους δύο ποιητές: Ποιοι τελικά αποφάσισαν να θανατωθεί; Οι Ρωμαίοι (ο Ηρώδης Αντίπας και ο Πόντιος Πιλάτος) ή οι Εβραίοι (το Σανχεντρίν – το ανώτατο εβραϊκό θρησκευτικό και νομοθετικό συμβούλιο);
Ο πρεσβύτερος Χέρμπερτ αποτυπώνει το θείο δράμα στη συλλογή του Ο ναός (1633) -από τα πιο γνωστά έργα με θεολογικό περιεχόμενο στη βρετανική ποίηση- και ερμηνεύει τη Σταύρωση με τρόπο προβλέψιμο: Η ευθύνη για τον θάνατο του Χριστού ανήκει στους Εβραίους, «αυτοί τον καταδίκασαν». Ο Πιλάτος είναι «ένας ξένος, που δεν ήθελε να αναμειχθεί». Στο ποίημα «Ο αγωνιστής της εκκλησίας» υπαινίσσεται ότι Εβραίοι «έμπηξαν τα καρφιά στο σώμα του Χριστού». Ο μύθος της «εβραϊκής σταύρωσης» ξεκινά με τους Ευαγγελιστές και, όπως σημειώνει ο Dusenbury, δημιούργησε «αυτή τη δηλητηριώδη ταύτιση του χριστιανισμού με τον αντισημιτισμό». Είναι γνωστά τα γεμάτα μίσος κηρύγματα των Πατέρων της Εκκλησίας (o Ιωάννης ο Χρυσόστομος, για παράδειγμα, θεωρούσε τις συναγωγές «πορνεία», «ναό δαιμόνων», «συναγωγή εγκληματιών»). Ενώ ο Χίτλερ στο Ο Αγών μου φτάνει να επικαλεσθεί τον Λούθηρο για να δικαιολογήσει το μίσος του για τους Εβραίους, εφόσον εκείνος καλούσε τους Γερμανούς «να κάψουν τις συναγωγές τους, να δημεύσουν τις περιουσίες τους και να τους εκτοπίσουν σαν σκυλιά». Είναι επίσης γνωστό ότι ο Παύλος δημιούργησε μια οικουμενική θρησκεία μέσα στο πλαίσιο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, επομένως οι Ρωμαίοι έπρεπε να απαλλαγούν από κάθε ευθύνη για τον θάνατο του Χριστού και να στοχοποιηθούν οι Εβραίοι για το «φρικτό έγκλημα», όπως το αποκαλεί ο Τζορτζ Χέρμπερτ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
