Ταξίδευα στην Κεντρική Ευρώπη πριν από µερικές εβδοµάδες, τότε που άρχισαν να εµφανίζονται στις εφηµερίδες οι φωτογραφίες µε τα προβλήµατα που προκαλεί η κλιµατική κρίση ακόµα και σε χώρες που µέχρι πρότινος δεν ήξεραν τι να κάνουν το άφθονο νερό των ποταµών και των λιµνών τους.
Ως αυτόπτης µάρτυρας, βολτάροντας στις όχθες του Ελβα, στη Δρέσδη, παρατήρησα κι εγώ τη χαµηλή στάθµη των νερών του. Εζησα από κοντά την αµηχανία των Γερµανών, των Τσέχων, των Αυστριακών και των Ούγγρων µπροστά στις υψηλές θερµοκρασίες τις οποίες εύλογα, οι κοινωνίες που ζουν παραδοσιακά στο κρύο, έστω στη δροσιά, δεν ξέρουν πώς να αντιµετωπίσουν.
Περπάτησα και στην απόληξη του νησιού της Μαργαρίτας, στη Βουδαπέστη, στη µικρή χωµάτινη µύτη που αποκαλύφθηκε λόγω της χαµηλής στάθµης και του Δούναβη. Οµως, τη στιγµή που έβλεπα τα ποτάµια να ξεραίνονται, παρατηρούσα πως, ακόµα και τώρα, στην Κεντρική Ευρώπη µε τους πιο συνειδητοποιηµένους σε θέµατα οικολογίας λαούς, την ώρα που όλοι µιλούσαν για την ανάγκη οικονοµίας των υδάτινων πόρων, η σπατάλη συνεχιζόταν.
Στους κεντρικούς δρόµους των περισσότερων πόλεων είχαν τοποθετηθεί συστήµατα που ψέκαζαν τους περαστικούς µε νερό για να τους δροσίσουν. Ενδειξη έγνοιας για τον πολίτη ή δηθενιές, τη στιγµή που ούτε αφόρητη ήταν η ζέστη, ούτε ήταν δύσκολο να βρεις µια σκιά για να ξαποστάσεις; Γύρω τους σχηµατίζονταν ποτάµια από το νερό που ξοδευόταν χωρίς λόγο.
Ακόµα και όταν έβρεχε, τα «φυσερά δροσιάς» εξακολουθούσαν να σπαταλούν το πολύτιµο περιεχόµενό τους: Να µας ψεκάζουν την ώρα που άδειαζαν πάνω από τα κεφάλια µας οι ουρανοί! Αυτό, τη στιγµή που εµένα µου τραβούν το αφτί και µου ζητούν να ελαττώσω το νερό µε το οποίο πλένω τα πιάτα, να µην τραβάω συχνά το καζανάκι, να περιορίσω ακόµα και το καθηµερινό ντουζάκι µου.
Οικονοµία, ναι, να την κάνουµε όλοι όµως. Αυστηρά µέτρα, ναι, αρκεί να είναι δίκαια και να στοχεύουν στο πρόβληµα. Αλλιώς αισθάνεσαι πως σε δουλεύουν. Πως η κλιµατική κρίση, όχι απλώς δεν αντιµετωπίζεται µε τη σοβαρότητα που θα έπρεπε, αλλά και χρησιµοποιείται από τους επιτήδειους για να κάνουν δηµόσιες σχέσεις (οι δήµοι µε τα «ψεκαστήρια»), για να γεµίσουν τις τσέπες τους, για, για, για…
Είδα µε τα µάτια µου περαστικούς να γεµίζουν τα παγούρια τους δωρεάν µε νερό από τις κρήνες που είχαν τοποθετηθεί στους δρόµους της Βιέννης και µερικούς να φεύγουν αφήνοντας τη ροή ανοιχτή! Ποια οικολογική συνείδηση; Αυτή που ως φαίνεται εξαντλήσαµε καταργώντας τα πλαστικά καλαµάκια. Τελικά αυτά έφταιγαν για όλα! Και πίνουµε τώρα τον καφέ µας όσο γίνεται πιο γρήγορα για να µη λιώσει µέσα του το αηδιαστικό χάρτινο υποκατάστατό τους. Αυτή είναι τελικά η µεγάλη θυσία µας για το κλίµα!
ΥΓ.: Μοιάζει ανέκδοτο η εν μέσω ανυδρίας παροχή δωρεάν νερού στους δρόμους πόλεων όπως η Βιέννη. Εκεί όπου μέχρι πρότινος αν ζητούσες ένα ποτήρι νερό σε κάποιο από τα εστιατόρια ή τα καφέ, το πλήρωνες χρυσάφι!
