Το κράτος δικαίου αποτελεί μια θεμελιώδη κατάκτηση της φιλελεύθερης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Δεν πρόκειται για μια αφηρημένη ιδέα, δεν αποτελεί προνόμιο κάποιας φωτισμένης μειοψηφίας και βέβαια δεν τεμαχίζεται ανάλογα με τη βούληση και τις επιδιώξεις της εκάστοτε εξουσίας. Η προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων, οι θεσμικές εγγυήσεις για τη λειτουργία του πολιτεύματος αποτελούν τα θεμέλια στα οποία στηρίζεται κάθε δημοκρατική πολιτεία.
Η Αριστερά ως ιδεολογία δεν υπήρξε ποτέ θιασώτης των ατομικών δικαιωμάτων. Πολύ περισσότερο όπου και όταν κατέλαβε την εξουσία. Το βλέπουμε, το ζούμε και στα καθ’ ημάς με τις καθημερινές πρακτικές της κυβέρνησης Τσίπρα. Ξεκινώντας από διαφορετική αφετηρία, στην πράξη ακολουθεί, αν δεν προπορεύεται, τις ανάλογες μεθοδεύσεις λαϊκιστών ηγετών. Μπορεί ευτυχώς να μην έχουμε φτάσει ακόμη στα επίπεδα ενός Ορμπαν ή ενός Μπέπε Γκρίλο, αλλά η απόσταση δεν είναι μεγάλη.
Εργαλειοποίηση των θεσμών και πρωτίστως της Δικαιοσύνης, διαρκής κατασκευή εχθρών, πολωτικός και διχαστικός λόγος που υπονομεύουν την πολιτική δράση αλλά και τα ατομικά δικαιώματα. Τα όσα αποκαλύπτονται τις τελευταίες μέρες με αφορμή το σκάνδαλο Novartis είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Αφού δηλητηρίασαν και χειραγώγησαν την κοινή γνώμη με τη διαμονοποίηση του παλιού πολιτικού συστήματος, διαμορφώνοντας ένα κλίμα γενικής ισοπέδωσης των πάντων, θεώρησαν ότι είναι πρόσφορο το έδαφος για την ηθική και πολιτική εξόντωση όσων αντιδρούσαν στα σχέδιά τους.
Κάποτε η Αριστερά πρωτοστατούσε στη διασφάλιση του κράτους Δικαίου και έδινε μάχες για την προστασία όχι μόνο των κοινωνικών αλλά και των ατομικών δικαιωμάτων. Τώρα που βρίσκεται στις καρέκλες της εξουσίας, με έναν πρωτοφανή κυνισμό πρωτοστατεί στην υπονόμευσή τους. Τύπος, πολιτικοί αντίπαλοι, πρώην σύντροφοι, ακόμη και πρόσωπα που συνέπραξαν μαζί της, όταν δεν υποκύπτουν πλήρως στις απαιτήσεις των υπογείων της εξουσίας, μετατρέπονται εν μιά νυκτί σε υποψήφια θύματα.
Δικαιοσύνη, δικαιώματα, τεκμήριο αθωότητας ισοπεδώνονται με πρόσχημα τον πόλεμο κατά της διαφθοράς. Την ίδια στιγμή που τα δικά τους ανομήματα – βλέπε υπόθεση Πετσίτη – καταχωνιάζονται στα συρτάρια πρόθυμων υποτακτικών. Μια αυταρχική αντίληψη εξουσίας, μια απαξίωση των κανόνων της δημοκρατίας, μια «λογική» αυθαιρεσίας κυριαρχούν στη δημόσια σφαίρα, προκαλώντας μια αίσθηση παρακμής και ανησυχίας.
Το χειρότερο από όλα είναι ότι κατάφεραν να επαναφέρουν στο προσκήνιο τα διχαστικά πάθη και τα εμφύλια τραύματα που υποδόρια διαπερνούσαν την ελληνική κοινωνία. Με τις εκλογικές αναμετρήσεις μπροστά μας, με υπονομευμένη την αξιοπιστία των θεσμών, είναι ορατός ο κίνδυνος η αναγκαία για τη δημοκρατία πολιτική διαμάχη να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις…
