Κάποτε θυμάμαι πως τα πράγματα ήταν διακριτά. Υπήρχαν ιδέες καθαρά διατυπωμένες, θέσεις και προτάσεις που είχαν μια σαφήνεια, ανεξάρτητα από το πόσο ιδεαλιστικές ή ανεφάρμοστες τις έβρισκε κάποιος, πάντως υπήρχε μία ξεκάθαρη διαφοροποίηση για το πώς φαντάζονται διαφορετικής ιδεολογικής αφετηρίας άνθρωποι τον κόσμο και την κοινωνία.
Συγγνώμη αλλά δεν καταλαβαίνω τίποτα πια. Δεν αναφέρομαι βέβαια στην πραγματική ζωή και στους πραγματικούς ανθρώπους που μια χαρά ζούμε στο πετσί μας τις αντιθέσεις, τα ρήγματα, τα κατάγματα στα όνειρα και τις ελπίδες και τα κοινά μας τραύματα που τα κλείνουμε ο καθένας πρόχειρα με πατέντες όπως μπορεί για όσο μπορεί. Αναφέρομαι στους θεσμικούς της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Θα μου πεις, δεν προλαβαίνουν, έχουν εσωκομματικές εκλογές, προσωπικά ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, δεν γίνεται να παράγεις και πολιτική, ένα πράγμα κάθε φορά.
Στα διαλείμματα ρίχνουν κάτι κούφιες τουφεκιές στον αέρα, κάτι γενικολογίες με επίφαση αντίδρασης του τύπου να ρίξουμε την ανάλγητη κυβέρνηση και μετά ξαναμπαίνουν σε έναν μικρόκοσμο που έχει τελειώσει εδώ και καιρό ο αέρας και αναπνέουν τις εκπνοές των διπλανών τους. Ζούνε από τις αναθυμιάσεις, ο εγκέφαλος της Δημοκρατίας έχει σταματήσει να οξυγονώνεται, και η επαφή τους με τον κόσμο που οφείλουν να εκφράσουν έχει περιοριστεί σε κάτι Κυριακές του δίευρου και του τρίευρου.
Μοιάζει με λευκή πετσέτα στο γήπεδο των ιδεών, της επεξεργασίας των νέων πολύπλοκων δεδομένων, των αναγκών και κυρίως – το πιο επικίνδυνο – λευκή πετσέτα στην πολιτική. Υπεύθυνοι για την απολιτικοποίηση, στρώνουν χαλί σε όλες τις αντιδραστικές συμμορίες που βρίσκουν φως και μπαίνουν. Ανίκανοι να εμπνεύσουν, φοβικοί να δυσαρεστήσουν, να διατυπώσουν πρωτογενή σκέψη, να πατήσουν κάνα φρένο σε αυτή την τρελή κούρσα απόγνωσης και απογοήτευσης.
Αυτή η κατάρα της Αριστεράς, να πέφτουν κορμιά δίπλα σου, έξω στην κοινωνία, και εσύ να ξινίζεις με τα μούτρα του πρώην συντρόφου σου, είναι από τα πιο ανθεκτικά ανέκδοτα της Ιστορίας. Εντάξει, όλοι ξέρουμε από εγωισμούς, δεν είμαστε Παναγίες, τα μικροεγκλήματά μας τα έχουν διαπράξει όλοι μας, δεν είμαστε ανώτεροι άνθρωποι, έχουμε χαλάσει σχέσεις για πολύ πιο δευτερεύουσες παρεξηγήσεις. Αλλά δεν κρεμόταν τόσος κόσμος από πάνω μας.
Ξέρω πως φαίνεται ότι κάνω ακριβώς το ίδιο που τους κατηγορώ, ακυρώνω αφοριστικά όλη την Αντιπολίτευση, άρα συμβάλλω κι εγώ στην απολιτικοποίηση, στο «όλοι ίδιοι είναι», που καταλήγει στο «ας δοκιμάσουμε και τους φασίστες στην κυβέρνηση, αυτοί δεν έχουν δοκιμαστεί πρόσφατα»… Δεν νομίζω πως είναι έτσι όμως, γιατί δεν μιλάω για ομογενοποίηση ιδεών και τρόπων. Η διάκριση Αριστεράς και Δεξιάς είναι περισσότερο ορατή από ποτέ, στην καθημερινότητα, στον φόβο, στην ανασφάλεια, στον αποκλεισμό, στη φτώχεια, στον θυμό, στο μίσος, όλα τα παράγωγα μιας πολιτικής επιλογής, που τα βλέπουμε κάθε λεπτό μπροστά μας, σε γνωστούς, φίλους και αγνώστους.
Απλά πέσαμε σε εποχή που είμαστε όλοι λίγοι. Πιο μικροί από τις απαιτήσεις, πιο μεγάλοι από τα όνειρά μας – τα όνειρα πρέπει να είναι πάντα μεγαλύτερα από εμάς – και πιο κοντοί από τη σκιά μας.
