Από τα πρώτα μου βήματα στη δημοσιογραφία με προβλημάτισε το πενιχρό ενδιαφέρον, αν όχι η πλήρης αδιαφορία κυβερνήσεων, κομμάτων και συνδικάτων απέναντι στους ανέργους. Μολονότι πρόκειται για την πιο δυσπραγούσα μερίδα του πληθυσμού της χώρας, ιδίως αν πρόκειται για οικογενειάρχες, στην Ελλάδα τουλάχιστον είναι άγνωστες απεργίες, καταλήψεις ή ακόμα και βίαια επεισόδια που να έχουν ως αίτημα την αντιμετώπιση της ανεργίας. Ολες οι κινητοποιήσεις έχουν ως κύρια επιδίωξη την υπεράσπιση κοινωνικών κατακτήσεων, αύξηση αποδοχών, μείωση ωρών εργασίας, πρόσθετα επιδόματα, περισσότερες αργίες κ.ο.κ., αλλά ποτέ ως κύριο αίτημα την αντιμετώπιση του προβλήματος της ανεργίας και την εξασφάλιση υπολογίσιμων επιδομάτων του ΟΑΕΔ για σημαντικό χρονικό διάστημα.
Μια εξήγηση του περίεργου αυτού κοινωνικού φαινομένου θεωρώ ότι σχετίζεται με τον αριθμό των ανέργων, που είναι πολύ μικρότερος εκείνου των εργαζομένων για τους οποίους ενδιαφέρονται τα συνδικάτα, καθώς οι έχοντες εργασία και όχι οι άνεργοι είναι αυτοί που εκλέγουν τους συνδικαλιστές. Εξάλλου οι άνεργοι δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν το όπλο της απεργίας για να πιέσουν.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, οι άνεργοι ανέρχονται σήμερα σε 845.000 (περίπου το 20% του εργατικού δυναμικού) αλλά κατά τις εκτιμήσεις της ΓΣΕΕ η πραγματική ανεργία φθάνει το 27,5%. Ωστόσο και από αυτές τις 845.000 μόλις 104.000 λαμβάνουν επίδομα ανεργίας, το οποίο ανέρχεται σε 360 ευρώ μηνιαίως. Αλλά και αυτού η παροχή διαρκεί από τρεις έως το πολύ δώδεκα μήνες και μετά ο άνεργος μένει και χωρίς εργασία και χωρίς το πενιχρό έστω αυτό επίδομα. Σε κοινωνικά πιο ευαίσθητες χώρες η χορήγηση του επιδόματος ανεργίας διατηρείται πολύ περισσότερο (π.χ. στη Δανία επί τέσσερα χρόνια), ενώ σε άλλες παρέχεται όσο χρόνο παραμένει άνεργος.
Ας υπογραμμιστεί ότι η χώρα μας έχει την υψηλότερη ανεργία μεταξύ των μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ενώ συνεχώς αυξανόμενος αριθμός από τους εργαζομένους υποαπασχολείται, οι αποδοχές συνεχώς συρρικνώνονται, ενώ η μαύρη εργασία που δεν δηλώνεται και είναι ανασφάλιστη διαρκώς διευρύνεται. Η ελαφρά τάση μείωσης του ποσοστού της επίσημης ανεργίας για την οποία επαίρεται η κυβέρνηση οφείλεται εν πολλοίς στη διαρροή του εργατικού δυναμικού εκτός ελληνικών συνόρων, και μάλιστα από τους πιο προικισμένους νέους μας, που σε αριθμό υπολογίζονται γύρω στις 500.000. Ετσι επιβαρύνεται και το ήδη μείζον δημογραφικό μας πρόβλημα, το οποίο επιδεινώνεται ραγδαία, καθώς οι θάνατοι είναι πια πολύ περισσότεροι από τις γεννήσεις, με ραγδαία γήρανση του πληθυσμού, όπου η τάση είναι να αντιστοιχεί ένας συνταξιούχος προς έναν εργαζόμενο.
Και αντί η κυβέρνηση να διευκολύνει με μειωμένη φορολογία και εξάλειψη γραφειοκρατικών εμποδίων τις παραγωγικές επενδύσεις, που μόνες αυτές μπορούν να δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας και αύξηση του εθνικού εισοδήματος, επιβάλλει εξοντωτικούς φόρους ακόμα και στην κατανάλωση, που πλήττουν και τους φτωχότερους πολίτες, για να παριστάνει τώρα τον Αγιο Βασίλειο που μοιράζει χριστουγεννιάτικα επιδόματα και διορισμούς προκειμένου να αποτραπεί η συντριβή των κυβερνώντων κομμάτων στις επικείμενες εκλογές. Σκεφθήκαμε άραγε ότι οι άνεργοι μπορεί να αποφασίσουν μια μέρα και αυτοί να φορέσουν κίτρινα γιλέκα;
