Aπό την προηγούμενη εβδομάδα επιμένω να θέλω να μοιραστώ την ανησυχία μου για το γεγονός ότι για μία ακόμα φορά οδεύουμε προς την ευρωπαϊκή κάλπη χωρίς να έχουμε πει μισή κουβέντα για την Ευρώπη. «Πώς κάνεις έτσι, ποτέ δεν έχουμε πάει σε ευρωεκλογές συζητώντας για την Ευρώπη» μου έλεγε ένας συνομιλητής μου. Σωστά. Δυστυχώς. Και γι’ αυτό έχουμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει, διότι πριν από κάθε κάλπη, εθνική, ευρωπαϊκή ή ακόμα και αυτοδιοικητική, κάνουμε τη λάθος συζήτηση.
Η διαφορά είναι ότι τώρα τα πράγματα είναι οριακά. Η Ευρώπη που βίωσε στο δικό της πλαίσιο την πανδημία της COVID-19 και κατάλαβε από τις πρώτες εβδομάδες ότι πολύ εύκολα αυτό που μοιάζει με εθνικό πρόβλημα μπορεί να γίνει υπερεθνικό, πρέπει τώρα να καταλάβει ότι η ασφάλεια, η ακρίβεια, ακόμα και ο αέρας που αναπνέουμε, είναι ζήτημα της κοινότητάς μας συνολικά. Αρα θα χρειαστεί να στελεχώσει όργανα που να μπορούν να αντιμετωπίσουν παγκόσμια ντόμινο.
Πηγαίνουμε στις ευρωεκλογές με δύο πολεμικά μέτωπα ανοιχτά, στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή. Απέναντί τους η Ευρώπη έχει σταθεί τουλάχιστον αμήχανη. Κάπου εδώ λοιπόν φωτίζεται διαφορετικά η ευθύνη των κομμάτων ως προς τα πρόσωπα που επιλέγουν να θέσουν στην κρίση των πολιτών. Τα κόμματα έδειξαν με τα ευρωψηφοδέλτιά τους ότι δεν έχουν το βλέμμα στραμμένο στην Ευρώπη αλλά στην κατάταξή τους στις εκλογές και στις πιθανές «εσωκομματικές αναταράξεις».
Η ΝΔ, βλέποντας να χάνει από τα δεξιά της, υπέκυψε στον πειρασμό να εντάξει στις λίστες της τον Φρέντι Μπελέρη θεωρώντας ότι αυτό θα εξέπεμπε πατριωτισμό παρά το γεγονός ότι κινδυνεύει να καταστήσει την υπόθεση από ευρωπαϊκό θέμα διμερές και παρά τα χαρακτηριστικά του ίδιου. Διότι τα κεντρώα ανοίγματα ό,τι είχαν να δώσουν το έδωσαν και οι απώλειες παραμένουν, άρα τέρμα οι πλάκες και στρίβουμε ξανά πολύ δεξιά. Ο κ. Κασσελάκης πάλι άρχισε τα θαύματα, τους σταυρούς, τις κολυμπήθρες, τους αγίους, τινάζοντας στον αέρα το νευρικό σύστημα των αριστερών που δεν πίστευαν σε αυτά που άκουγαν!
Ωστόσο γιατί να είναι επίδικο ζήτημα η ψήφος των αριστερών όταν υπάρχει η μεγάλη δεξαμενή ενός χυλού χωρίς σκληρά ιδεολογικά χαρακτηριστικά; Σε ένα μέρος αυτού του χυλού, τα θαύματα και οι όσιοι «πιάνουν». Η συνταγή σε μια παραλλαγή της άλλωστε έχει δοκιμαστεί από τον Τραμπ στις ΗΠΑ και πέτυχε. Στην εξίσωση μπήκε και το τρίπτυχο «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια». Τι χρειαζόταν; Δεν είναι αυτονόητο πως ό,τι πράττουν τα κόμματα το πράττουν στο όνομα της πατρίδας; Στο διά ταύτα, σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία για την Ευρώπη, οι κομματικές ηγεσίες επιμένουν να λειτουργούν με γνώμονα την ενίσχυσή τους, σε κάποιες περιπτώσεις και την επιβίωσή τους.
